Χρυσόστομε συμφωνώ για το πασπάλισμα , όπως και για την λίγο αμερικανιά στο τέλος . Επίσης αυτά που αναφέρεις για τον εγωϊσμό του πατέρα και την πίεση στις κόρες του, ήταν τα σημεία που κριτίκαραν αρνητικά και τα δικά μου κορίτσια όταν βλέπαμε την ταινία-διότι την είδαμε όλοι μαζί, πράγμα σπάνιο.
Όμως αυτό που εγώ συγκράτησα, πέρα από το ότι μου φάνηκε πολύ καλογυρισμένη -ίσως δεν το περίμενα από ινδική ταινία-, ήταν η σκηνή με την φίλη τους η οποία επρόκειτο να παντρευτεί έναν άγνωστο σε αυτή άνδρα . Τα κορίτσια παραπονιόντουσαν για το πατέρα τους που τις πίεζε και αυτή τους απάντησε πως ο πατέρας τους αντίθετα με την κοινή πρακτική στην Ινδία, νοιαζόταν γι΄αυτές πραγματικά . Με απτό τον κίνδυνο της γελοιοποίησης , ή της καζούρας των συγχωριανών, τους πρόσφερε μια ζωή διαφορετική. Δεν τις είδε μόνο σαν αντικείμενα για το σπίτι, ως όντα καταδικασμένα και χωρίς επιλογές, αλλά σαν άτομα που μπορούν να αγωνιστούν μαζί με άνδρες ισότιμα, να κυνηγήσουν στη ζωή τους κάτι καλύτερο , ένα όνειρο. Τώρα άν το όνειρο αυτό ήταν κάποτε το δικό του, για μένα έρχεται δεύτερο. Μέσα από την εναλλακτική που τους πρόσφερε, όχι χωρίς να φτύσουν αίμα βέβαια, έζησαν διαφορετικά από ότι τα εκατομύρια των γυναικών της Ινδίας , άνοιξαν τα μάτια τους στον κόσμο.
