Καλησπέρα στην παρέα και καλώς σας βρήκα!
Θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ μερικά στοιχεία της πολυτάραχης ζωής μου και την παθολογική αγάπη μου στα βιβλία.
Η πρώτη μου επαφή με την σοβαρή λογοτεχνία έγινε πολύ νωρίς θάλεγα. Ήμουν παιδί του δημοτικού, όταν η φιλόλογος πρώτη μου ξαδέλφη μου χάρισε στην γιορτή μου το ¨Ο Χριστός ξανασταυρώνεται¨ του Καζαντζάκη...
Η αθεόφοβη, αντί να μου φέρει κάνα Μίκυ Μάους ή Τιραμόλα, ή έστω ¨Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ¨μούφερε Καζαντζάκη!
Το διάβασα όμως, μου άρεσε ο τρόπος που ήταν γραμμένο. Δεν κατάλαβα τίποτε από τα μηνύματα του συγγραφέα βέβαια, αλλά το διάβασα δυο φορές απανωτά. Αργότερα, πολύ αργότερα κατάλαβα τι ρόλο έπαιζε το γιουσουφάκι στην όλη ιστορία...χε χε! Και με είχε φάει η απορία...
Την άλλη χρονιά η ίδια ξαδέλφη ( νάναι καλά η κοπέλα ) μου δώρισε το ¨Δέκα μικροί νέγροι¨της Αγκάθα Κρίστι. Αυτό ήταν! Κόλλησα και την επόμενη χρονιά με την είσοδο μου στο γυμνάσιο ( τότε μπαίναμε ακόμη με εισαγωγικές) που διέθετε βιβλιοθήκη, έγινα ο μόνιμος της θαμώνας.
Στην τρίτη γυμνασίου, ένα πολύ σοβαρό τροχαίο άλλαξε ριζικά την ζωή μου. Μετά από πολλές χειρουργικές επεμβάσεις και αποχή από το σχολείο πάνω από 7 μήνες και την χαμένη χρονιά από απουσίες, οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Γερμανία και φυσικά με πήραν μαζί τους. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, διότι ήμουν στην εφηβεία, χωρίς να γνωρίζω την γλώσσα, χωρίς φίλους, και το σημαντικότερο χωρίς ελληνικά βιβλία.
Ακολούθησαν σχολεία, εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας και τεχνική σχολή. Μετά 2 χρόνια, στα 18 μου, το πρώτο αυτοκίνητο ( χρηματοδότηση του πατέρα που δεν είχε δίπλωμα ) και οι πρώτες διακοπές στην πατρίδα. Στον γυρισμό, τεράστια φασαρία με τον πατέρα μου, γιατί είχα γεμίσει το αμάξι με βιβλία ( κάπου 25 με 30 αν θυμάμαι καλά ) και δεν είχε μείνει χώρος για τα...τσίπουρα του! Τελικά υπερίσχυσα εγώ, γιατί του είπα πως θα πάρω τα βιβλία μου και το τρένο και να δούμε πως θα γυρίσει μετά αυτός πίσω. Για χρόνια μου το έσερνε από την μύτη αυτό..
Ακολούθησαν στρατός και γάμος. Χάρη στην γυναίκα μου που πίστευε πάντα σε μένα και με παρότρυνε πολύ έντονα, αποφάσισα να τελειώσω το γερμανικό γυμνάσιο και μετά να σπουδάσω μηχανολογία, πράγμα που έγινε με πολλές, πάρα πολλές θυσίες εκ μέρους μου, αλλά ιδιαίτερα εκ μέρους της γυναίκας μου, διότι τα οικονομικά μας αυτό το διάστημα ήταν χειρότερα από άσχημα. Στο μεσοδιάστημα των σπουδών μου ήρθε στον κόσμο και το πρώτο κοριτσάκι μας, οπότε ακόμη πιο δύσκολα, γιατί η γυναίκα μου αναγκάστηκε να δουλεύει μισή μέρα λόγω του μωρού. Βρήκα όμως εγώ μια δουλειά σε μηχανουργείο και δούλευα 4 – 5 ώρες καθημερινά μετά την σχολή και ως αργά το βράδυ διάβαζα.
Φυσικά εν τω μεταξύ διάβαζα και πολλά εξωσχολικά βιβλία στην γερμανική πλέον γλώσσα και η βιβλιοθήκη μου μεγάλωνε σε τέτοιο σημείο που να μην ξέρω που να τα βάλω. Άσε που κάθε φορά που ερχόμασταν Ελλάδα στις διακοπές γύριζα φορτωμένος πίσω.
Επειδή έχω έντονα ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, άρχισα δειλά δειλά να γράφω χιουμοριστικές ιστορίες, έτσι, για μένα, και για να διαβάζονται από φίλους. Οι εντυπώσεις ήταν πολύ καλές και το γέλιο άφθονο. Αργότερα τόλμησα να γράψω και σ' ένα φόρουμ ( πάντα στα γερμανικά βέβαια ) και είχε καταπληκτική απήχηση, με αποτέλεσμα να με πλησιάσει κάποιος από ένα περιοδικό με σοβαρές προτάσεις τις οποίες βέβαια και δέχτηκα. Έτσι απέκτησα δική μου σελίδα σε ένα περιοδικό για ψάρεμα και οι ιστορίες μου βέβαια ήταν ανάλογες.
Οι γνωστοί μου πάντα με παρότρυναν να γράψω και στα ελληνικά, αλλά δίσταζα διότι η ορθογραφία μου - μετά τόσα χρόνια στην Γερμανία και με σπουδές εκεί - δεν θεωρούσα πως ήταν και η καλλίτερη.
Κάποια αλλαγή στην πολιτική του περιοδικού έφερε την λήξη της συνεργασίας μας και έτσι συνέχισα με το φόρουμ, έτσι, για το χόμπι μου. Η βασική μου απασχόληση έτσι κι αλλιώς ήταν μηχανολόγος μηχανικός.
Σήμερα, πρόωρος συνταξιούχος πλέον λόγω του παλιού τροχαίου και μιας περιπέτειας που είχα με όγκο στον εγκέφαλο ( που ευτυχώς όλα πήγαν καλά ) ζω με την γυναίκα μου στην πατρίδα. Η μεγάλη μου η κόρη, πάντα επέμενε να δώσω την χιουμοριστική μου συλλογή σε εκδοτικό οίκο, αλλά εγώ αρνιόμουν. Με έπεισε όμως κάποια στιγμή και έκανε αυτή η ίδια τις ανάλογες ενέργειες. Το αποτέλεσμα ήταν πως θα τυπωθούν σε βιβλίο στη Γερμανία και θα κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή το 2020. άντε να δούμε...
Τώρα εδώ, πήρα την μεγάλη απόφαση και γράφω ένα ιστορικό μυθιστόρημα...κρατηθείτε...στα ελληνικά, έτσι, για μένα πάλι. Δεν είμαι διανοούμενος, το γνωρίζω, αλλά έχω μεράκι και το κάνω περισσότερο για να εκπληρώσω μια πολύ παλιά μου επιθυμία.
Άντε να δούμε τι θα δούμε...
Σας ζάλισα έ;
Θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ μερικά στοιχεία της πολυτάραχης ζωής μου και την παθολογική αγάπη μου στα βιβλία.
Η πρώτη μου επαφή με την σοβαρή λογοτεχνία έγινε πολύ νωρίς θάλεγα. Ήμουν παιδί του δημοτικού, όταν η φιλόλογος πρώτη μου ξαδέλφη μου χάρισε στην γιορτή μου το ¨Ο Χριστός ξανασταυρώνεται¨ του Καζαντζάκη...
Η αθεόφοβη, αντί να μου φέρει κάνα Μίκυ Μάους ή Τιραμόλα, ή έστω ¨Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ¨μούφερε Καζαντζάκη!
Το διάβασα όμως, μου άρεσε ο τρόπος που ήταν γραμμένο. Δεν κατάλαβα τίποτε από τα μηνύματα του συγγραφέα βέβαια, αλλά το διάβασα δυο φορές απανωτά. Αργότερα, πολύ αργότερα κατάλαβα τι ρόλο έπαιζε το γιουσουφάκι στην όλη ιστορία...χε χε! Και με είχε φάει η απορία...
Την άλλη χρονιά η ίδια ξαδέλφη ( νάναι καλά η κοπέλα ) μου δώρισε το ¨Δέκα μικροί νέγροι¨της Αγκάθα Κρίστι. Αυτό ήταν! Κόλλησα και την επόμενη χρονιά με την είσοδο μου στο γυμνάσιο ( τότε μπαίναμε ακόμη με εισαγωγικές) που διέθετε βιβλιοθήκη, έγινα ο μόνιμος της θαμώνας.
Στην τρίτη γυμνασίου, ένα πολύ σοβαρό τροχαίο άλλαξε ριζικά την ζωή μου. Μετά από πολλές χειρουργικές επεμβάσεις και αποχή από το σχολείο πάνω από 7 μήνες και την χαμένη χρονιά από απουσίες, οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Γερμανία και φυσικά με πήραν μαζί τους. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, διότι ήμουν στην εφηβεία, χωρίς να γνωρίζω την γλώσσα, χωρίς φίλους, και το σημαντικότερο χωρίς ελληνικά βιβλία.
Ακολούθησαν σχολεία, εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας και τεχνική σχολή. Μετά 2 χρόνια, στα 18 μου, το πρώτο αυτοκίνητο ( χρηματοδότηση του πατέρα που δεν είχε δίπλωμα ) και οι πρώτες διακοπές στην πατρίδα. Στον γυρισμό, τεράστια φασαρία με τον πατέρα μου, γιατί είχα γεμίσει το αμάξι με βιβλία ( κάπου 25 με 30 αν θυμάμαι καλά ) και δεν είχε μείνει χώρος για τα...τσίπουρα του! Τελικά υπερίσχυσα εγώ, γιατί του είπα πως θα πάρω τα βιβλία μου και το τρένο και να δούμε πως θα γυρίσει μετά αυτός πίσω. Για χρόνια μου το έσερνε από την μύτη αυτό..
Ακολούθησαν στρατός και γάμος. Χάρη στην γυναίκα μου που πίστευε πάντα σε μένα και με παρότρυνε πολύ έντονα, αποφάσισα να τελειώσω το γερμανικό γυμνάσιο και μετά να σπουδάσω μηχανολογία, πράγμα που έγινε με πολλές, πάρα πολλές θυσίες εκ μέρους μου, αλλά ιδιαίτερα εκ μέρους της γυναίκας μου, διότι τα οικονομικά μας αυτό το διάστημα ήταν χειρότερα από άσχημα. Στο μεσοδιάστημα των σπουδών μου ήρθε στον κόσμο και το πρώτο κοριτσάκι μας, οπότε ακόμη πιο δύσκολα, γιατί η γυναίκα μου αναγκάστηκε να δουλεύει μισή μέρα λόγω του μωρού. Βρήκα όμως εγώ μια δουλειά σε μηχανουργείο και δούλευα 4 – 5 ώρες καθημερινά μετά την σχολή και ως αργά το βράδυ διάβαζα.
Φυσικά εν τω μεταξύ διάβαζα και πολλά εξωσχολικά βιβλία στην γερμανική πλέον γλώσσα και η βιβλιοθήκη μου μεγάλωνε σε τέτοιο σημείο που να μην ξέρω που να τα βάλω. Άσε που κάθε φορά που ερχόμασταν Ελλάδα στις διακοπές γύριζα φορτωμένος πίσω.
Επειδή έχω έντονα ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, άρχισα δειλά δειλά να γράφω χιουμοριστικές ιστορίες, έτσι, για μένα, και για να διαβάζονται από φίλους. Οι εντυπώσεις ήταν πολύ καλές και το γέλιο άφθονο. Αργότερα τόλμησα να γράψω και σ' ένα φόρουμ ( πάντα στα γερμανικά βέβαια ) και είχε καταπληκτική απήχηση, με αποτέλεσμα να με πλησιάσει κάποιος από ένα περιοδικό με σοβαρές προτάσεις τις οποίες βέβαια και δέχτηκα. Έτσι απέκτησα δική μου σελίδα σε ένα περιοδικό για ψάρεμα και οι ιστορίες μου βέβαια ήταν ανάλογες.
Οι γνωστοί μου πάντα με παρότρυναν να γράψω και στα ελληνικά, αλλά δίσταζα διότι η ορθογραφία μου - μετά τόσα χρόνια στην Γερμανία και με σπουδές εκεί - δεν θεωρούσα πως ήταν και η καλλίτερη.
Κάποια αλλαγή στην πολιτική του περιοδικού έφερε την λήξη της συνεργασίας μας και έτσι συνέχισα με το φόρουμ, έτσι, για το χόμπι μου. Η βασική μου απασχόληση έτσι κι αλλιώς ήταν μηχανολόγος μηχανικός.
Σήμερα, πρόωρος συνταξιούχος πλέον λόγω του παλιού τροχαίου και μιας περιπέτειας που είχα με όγκο στον εγκέφαλο ( που ευτυχώς όλα πήγαν καλά ) ζω με την γυναίκα μου στην πατρίδα. Η μεγάλη μου η κόρη, πάντα επέμενε να δώσω την χιουμοριστική μου συλλογή σε εκδοτικό οίκο, αλλά εγώ αρνιόμουν. Με έπεισε όμως κάποια στιγμή και έκανε αυτή η ίδια τις ανάλογες ενέργειες. Το αποτέλεσμα ήταν πως θα τυπωθούν σε βιβλίο στη Γερμανία και θα κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή το 2020. άντε να δούμε...
Τώρα εδώ, πήρα την μεγάλη απόφαση και γράφω ένα ιστορικό μυθιστόρημα...κρατηθείτε...στα ελληνικά, έτσι, για μένα πάλι. Δεν είμαι διανοούμενος, το γνωρίζω, αλλά έχω μεράκι και το κάνω περισσότερο για να εκπληρώσω μια πολύ παλιά μου επιθυμία.
Άντε να δούμε τι θα δούμε...
Σας ζάλισα έ;
Έχω γράψει ήδη 250 σελίδες από το μυθιστόρημά μου και θα βγουν περίπου άλλες τόσες.
)