Τίτλος: Πέδρο Πάραμο
Συγγραφέας: Χουάν Ρούλφο
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
Εκδόσεις: Πατάκης
Ημ. Έκδοσης: 01/07/2009
Σελίδες: 260
ISBN: 9789601616513
«Εκείνη τη νύχτα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ προτού τελειώσω τη δεύτερη ανάγνωση. Ποτέ, από την τρομερή νύχτα που διάβασα τη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα σε μια θλιβερή φοιτητική εστία στην Μπογκοτά - σχεδόν δέκα χρόνια νωρίτερα -, δεν είχα νιώσει παρόμοια συγκίνηση.»
Με τα παραπάνω λόγια ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες είχε εκφράσει μερικές απ'τις εντυπώσεις που του άφησε το "Πέδρο Πάραμο" την πρώτη φορά που το διάβασε, ένα βιβλίο που σήμερα συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αριστουργήματα του περασμένου αιώνα κι ας μην είναι το ίδιο γνωστό με άλλα. Εκδόθηκε το 1955 και μετά απ'αυτό ο Μεξικανός συγγραφέας δεν έγραψε τίποτε άλλο. Δυο χρόνια πριν είχε εκδοθεί και μια συλλογή με διηγήματα του που είχε τον τίτλο "Ο κάμπος στις φλόγες" και αυτά τα δύο βιβλία αποτελούν όλο κι όλο το λογοτεχνικό του έργο. Κι όμως. Παρά την πολύ μικρή του έκταση, το έργο του θεωρείται τόσο σημαντικό που τον κατατάσσει σε έναν απ'τους σπουδαιότερους λατινοαμερικανούς συγγραφείς και όχι μόνο.
«Ήρθα στην Κομάλα γιατί μου είπαν πως εδώ ζούσε ο πατέρας μου, κάποιος Πέδρο Πάραμο. Μου το' πε η μητέρα μου. Κι εγώ της υποσχέθηκα πως θα ερχόμουν να τον βρω μόλις θα πέθαινε. Της έσφιξα τα χέρια, σημάδι ότι θα το έκανα, γιατί εκείνη βάδιζε τότε προς το θάνατο κι εγώ ήμουν πρόθυμος να της υποσχεθώ τα πάντα.»
Έτσι ξεκινάει το "Πέδρο Πάραμο". Ο ήρωας φτάνει στο χωριό που μεγάλωσε η μητέρα του για να αναζητήσει τον πατέρα του και να κρατήσει έτσι την υπόσχεση που της έδωσε. Η λέξη "Κομάλα" προέρχεται απ'την λέξη comal που σημαίνει το πήλινο σκεύος το οποίο τοποθετείται στα αναμμένα κάρβουνα για να ζεσταθούν οι τορτίγιες. Η Κομάλα είναι λοιπόν ένας πυρακτωμένος τόπος, άνυδρος και σκονισμένος, με ερημωμένους δρόμους και ρημαγμένα σπίτια, ένας τόπος εγκαταλελειμμένος.
Μια μυστηριώδης ατμόσφαιρα περιβάλλει το χωριό, κάτι που γίνεται αισθητό απ'τις πρώτες κιόλας σελίδες. Παράξενες φιγούρες εμφανίζονται ξαφνικά για να χαθούν λίγο μετά, απόκοσμες φωνές, ψίθυροι και μουρμουρητά ακούγονται χωρίς να είμαστε πάντα σίγουροι σε ποιον ανήκουν, το παρόν συγχέεται με το παρελθόν, το πραγματικό γίνεται ένα με το εξωπραγματικό και οι ελάχιστοι ζωντανοί συνδιαλέγονται με τους νεκρούς.
Πρόσφατα το διάβασα για δεύτερη φορά και θα υπάρξει σίγουρα και τρίτη, όχι μόνο γιατί προφανώς μου αρέσει αλλά και γιατί είναι ένα δύσκολο βιβλίο, κυρίως λόγω της πολυφωνικής αφήγησης που έχει. Όμως αξίζει και με το παραπάνω.
Last edited by a moderator:
