Τι ειναι η Pulp Λογοτεχνια και ποια εργα συγκαταλεγονται σε αυτη ?

[Στιλλ ιλλ]

Επεσε το ματι μου στην αναρτηση αυτή και με προβληματισε ο ορος pulp λογοτεχνια.Ειχα διαβασει καποτε οτι πηρε το ονομα της απο το υλικο στο οποιο τυπωνονταν κυριως λαικα αναγνωσματα που ειχαν ευρεια αποδοχη.Νομιζω οτι ηταν χαρτοπολτος και ηταν ιδιαιτερα φθηνο για αυτο και απευθυνοταν στις μαζες.Αργοτερα κατεληξε και το περιεχομενο του να ειναι ''ευκολο''.Οποιος ξερει κατι παραπανω ας μας διαφωτισει

 

[Πολύνιους]

Νομίζω ότι πρόκειται για το λεγόμενο "pulp fiction" και άρα το "παλπ λογοτεχνία" μάλλον απλά αναφέρεται σε ευκολοδιάβαστα βιβλία με "ελαφρύ" περιεχόμενο και ίσως τάση προς το μυστήριο, την αγωνία, αλλά αυτό το τελευταίο είναι δικό μου συμπέρασμα. Και για το όνομα, το πήρε από αυτό το χαρτί.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Θεωρώ ότι είναι ένας όρος που αφορά όχι κάθε "ελαφρά" λογοτεχνία αλλά αυτό που θα έλεγα "ελαφρά" αντρική λογοτεχνία, αστυνομική ή τρόμου κυρίως με παρακμιακούς ή ατσαλάκωτους αλλά γερές δόσεις από σεξ και βία (ή βία και σεξ, ανάλογα με το είδος και τον συγγραφέα). Νομίζω ότι ο όρος (που όντως προέρχεται από την χαμηλής ποιότητας χαρτιού που τυπωνόταν αυτού του είδους τα βιβλία) διαδόθηκε στην Ελλάδα λόγω της επιτυχίας της ομώνυμης ταινίας του Ταραντίνο.

Γενικά παλπ θα χαρακτήριζα (μεταξύ άλλων):
Μυθιστορήματα Επιστημονικής Φαντασίας με larger than life ήρωες όπως πχ Τα χρονικά του Άρη του Ε. Ρ. Μπάροουζ (1875-1950, Είχαν κυκλοφορήσει στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Λυχνάρι πρέπει να είναι εξαντλημένα πια, προσωπικά έχω διαβάσει το τρίτο "Ο πολέμαρχος του Άρη", σχετικά διασκεδαστικό αλλά γενικά αδιάφορο, το πρώτο βιβλίο της σειράς έχει κυκλοφορήσει σε μια αρκετά κακή ταινία), Αλμουρίκ του Ρ. Ε. Χάουαρντ (1906-1936, αρκετά επηρεασμένο από από τον Τζον Κάρτερ του Μπάροουζ, προσωπικά προτιμώ τον Χάουαρντ σαν συγγραφέα, αλλά δεν είναι και για Νομπελ)
Αντίστοιχα μυθιστορήματα-διηγήματα Ηρωικής Φαντασίας: πχ Ο Κόνανο Κιμέριος και ο Κουλ του Ρ. Ε. Χάουαρντ, Ο Ταρζάν του Μπάροουζ, τα βιβλία του Φ. Λάιμπερ (1910-1992, όπου ενίοτε υπάρχει και μια δόση τρόμου σε σεξ), αντίστοιχα του Κ. Άστον Σμιθ (1893-1962, του καλύτερου από τους επιγόνους του Λάβκραφτ)
Ιστορίες τρόμου-φαντασίας: Από τον Λάβκραφτ (1890-1937), τον Κ. Άστον Σμιθ, στον Α. Ντέρλεθ (1909-1971), Ρ. Μπλοχ (1917-1994, συγγραφέας του Ψυχώ)
Αστυνομικά με έξτρα δόση βίας και σεξ όπως αυτά του Ζ. ντε Βιλιέ (1929-2013), του Τζέιμς Τσέις (1906-1985) κα
Νεο-ψυχροπολεμικά κατασκοπικά Η νεότερη προσθήκη στη συλλογή με καλούς Αμερικάνους που σκοτώνουν κακούς μουσουλμάνους χρηματοδοτούμενους από Ρώσους τρομοκράτες: Ντέιβιντ Μπαλντάτσι (1960-), Μπραντ Θορ (1969-, όπου στο μοναδικό βιβλίο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά μπορείς να δεις μια τετραμελή ομάδα από Αμερικάνες με μίνι, ψηλοτάκουνα και περίστροφα, να θέτει εκτός μάχης σε ένα ορυχείο μια 20μελή ομάδα από Ρώσους εκπαιδευμένους από την KGB οπλισμένους με Καλάσνικοφ που τις αιφνιδιάζει, αξία ανεκτίμητη), Βινς Φλιν (1966-2013)

 

[Αντέρωτας]

Χωρις να εχω εμπειρια απο παλπ λογοτεχνια, θα ηθελα να συμπληρωσω τη λιστα σου.

Νομιζω ενα μεγαλο μερος της ειχε να κανει με πρωτο μισο του 20ου αιωνα, και κακοι ηταν συνηθως Γερμανοί και/ή τρελοί επιστήμονες κατα τη διαρκεια των 2 Παγκοσμιων Πολεμων, με πρωταγωνιστη ενα σκληροτραχηλο βετερανο σε ενα εξωτικο σκηνικο (ζουγκλα, ερημος, ανατολη κλπ). Νομιζω δηλαδη οι ιστοριες του Αλλαν Κουαρτερμαιν και του Ιντιανα Τζοουνς ειναι επιτομες της παλπ μυθοπλασιας. Και σε καποιο βαθμο οι ιστοριες του Σκρουτζ και του Τεντεν. Επισης μια σειρα που μου εβγαζε κατι πολυ παλπ, ηταν "το Μυστηριο του Χρυσου Πιθηκου" που το επαιζε η τηλεοραση στη δεκαετια του 80 και 90.

Επισης κατι που εχω παρατηρησει... σε διαφορα μυθοπλαστικα σκηνικα, υπαρχει το αρχετυπο του ηλικιωμενου επιστημονα που συνηθως έχει Γερμανικο ονομα ή γερμανική προφορά. Δεν ξερω αν αυτο το αρχετυπο εχει προελθει απο τον Αινσταιν, αλλα νομιζω οτι ειναι και κληρονομια απο τις παλπ ιστοριες.

 

[Λευτέρης Λ]

Θα πρόσθετα τις ιστορίες με ήρωα τον Νικ Κάρτερ (πρόδρομο της "Αυτού Γαληνότητας Πρίγκιπος Μάλκο Λίνγκε ή SAS του Ζεράρ ντε Βιλλιέ), αγνώστου συγγραφέα. Πρώτα πυροβολούσε και μετά ρωτούσε ενώ δεν άφηνε θηλυκό για θηλυκό.

Επίσης, εκείνες των Ρίτσαρντ Σαπίρ και Γουώρεν Μέρφι με τις περιπέτειες ενός άλλου υπερκατασκόπου, του Ρέμο, γνωστού ως "Εξολοθρευτή". Αυτή η σειρά είχε κατά τη γνώμη μου κάποιο υποφερτό υπόβαθρο, αλλά αυτά τα ποιοτικά ίχνη χάνονταν στο κύμα της βίας. Οι ιστορίες κυκλοφορούσαν στη σειρά ΒΙΠΕΡ-ΦΑΝ κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80.

Σχετικά με τον Chase που αναφέρθηκε πιο πάνω πάντως, απ ότι θυμάμαι ήταν μάλλον light αστυνομικά, όχι ιδιαίτερα φορτωμένα με σεξ και βία.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

το κοροϊδάκι της κοκκινομάλλας που είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό μου είχα φανεί η επιτομή του παλπ (υπερβολικά πολλοί φόνοι, διεφθαρμένοι πολιτικοί, γυναίκες που ήταν πιο συχνά γυμνές παρά ντυμένες, ένας ήρωας ο ορισμός της αποτυχίας που τρώει ξύλο κεφάλαιο παρά κεφάλαιο κτλ) αντίθετά Το Όχι λουλούδια για την μις Μπλαντις (που δεν έχω διαβάσει) είχε ανακηρυχθεί από την Le monde ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία του 20ου αιώνα (89 θέση). Μπορεί λοιπόν απλά να έτυχε το συγκεκριμένο βιβλίο να παλποφέρνει

 

[Στράτης]

Αν έχει και εικόνες τότε μιλάμε για αποθέωση. Κόλαση το είδος.

 

[Λευτέρης Λ]

Γενικά πάντως, οι ιστορίες του Chase ήταν ενδιαφέρουσες. Το 'Όχι ορχιδέες για τη μις Μπλάντις" είναι πράγματι εξαιρετικό, όπως και το "Easy come, easy go". Ανάμεσα στα 16 και τα 19 ήμουνα φανατικός αναγνώστης του Υπήρχε πάντα ένα καλοστημένο σκηνικό, αιφνιδιασμοί στην πλοκή, ενώ δεν έλειπαν και οι αναλύσεις των χαρακτήρων. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δε γράφει λογοτεχνία, αλλά πιστεύω ότι αρκετά βιβλία του ήταν αξιοπρόσεκτα.

Με την ευκαιρία, θυμήθηκα τον Άλιστερ Μακλήν. Καμιά σχέση με pulp βέβαια. Πιστεύω ότι χρειάζεται να γίνει μια παρουσίαση του συγκεκριμένου συγγραφέα στη λέσχη...θα το κοιτάξω

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

...και εγώ θυμήθηκα τον Ρίτσαρντ Πρέιδερ (1921-2007) με τους Πράκτορες του εγκλήματος ένα αστυνομικό με φόνους που σχετίζονται με ένα στρατόπεδο γυμνιστών

 

[Λευτέρης Λ]

Ο αλμπίνος Σέλντον Σκοτ του Πρέιδερ...μάλιστα...αυτός ήταν ο αγαπημένος μου. "Το ένα δάχτυλο στο σφυγμό του έθνους και το άλλο στη σκανδάλη του Μάγκνουμ 357"

 

[Στράτης]

Γενικά πάντως, οι ιστορίες του Chase ήταν ενδιαφέρουσες. Το 'Όχι ορχιδέες για τη μις Μπλάντις" είναι πράγματι εξαιρετικό, όπως και το "Easy come, easy go". Ανάμεσα στα 16 και τα 19 ήμουνα φανατικός αναγνώστης του Υπήρχε πάντα ένα καλοστημένο σκηνικό, αιφνιδιασμοί στην πλοκή, ενώ δεν έλειπαν και οι αναλύσεις των χαρακτήρων. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δε γράφει λογοτεχνία, αλλά πιστεύω ότι αρκετά βιβλία του ήταν αξιοπρόσεκτα.

Ενδιαφέρουσες;
Σίγουρος;
Στα 16 και τα 19, έψαχνα τα Ταρατατά. Πολύ, πολύ πιο προσεγμένες ιστορίες. Από την άλλη πλευρά ήταν τα Άρλεκιν (μπας και μπούμε στο μυαλό της γειτόνισσας, και πάλι καλύτερα).

 

[Λευτέρης Λ]

Στράτη, Ταρατατα διάβαζα στα 8...μάλλον είχα πρώιμη εφηβεία

Όσο για Άρλεκιν, έχω διαβάσει με το τσουβάλι (μη γελάσεις). Με πήγαινε "μια-μια" στα διαβάσματα. Αγόραζα κάθε βδομάδα ένα γουέστερν ή αστυνομικό για μένα και ένα άρλεκιν για τις αδερφές μου. Μετά κάναμε ανταλλαγή.

 

[Στράτης]

Χοχο χο
Στα 8 έκανα τσισάκια πάνω μου και με τρέχαν στους κινηματόγραφους...

Άρλεκιν διάβαζα κι εγώ ( στα 16 τα διάβαζα, είχα ερωτευθεί μια μεγαλύτερη ξαδέρφη και τη μητέρα ενός φίλου...).

 

[Λευτέρης Λ]

Στην Α και Β Λυκείου είχαμε προσαρμόσει με τον διπλανό μου (στο θρανίο) τα διαβάσματά μας, ανάλογα με το μάθημα που είχαμε. Απ ότι θυμάμαι:

1. την ώρα των Φιλολογικών διαβάζαμε Ζεράρ ντε Βιλλιέ
2. όταν είχαμε Θρησκευτικά ασχολούμασταν με ηρωική φαντασία (π.χ. αιώνιος πρόμαχος του Μούρκοκ)
3. σε κάτι άλλα απίθανα μαθήματα (Αγωγή Πολίτου κλπ) μελετούσαμε τις ατάκες απο τα γουέστερν του Λουίς Λ' Αμούρ

κλπ κλπ

(Ο διπλανός μου ερχόταν κάθε μέρα στο σχολείο με μια στοίβα βιπεράκια. Τη μοναδική φορά που κάποιος καθηγητής τόλμησε να του ζητήσει να σηκωθεί στον πίνακα, τον κοίταξε μ' ένα βλέμμα που δεν περιγράφεται και επέστρεψε στην ανάγνωση. Δεν τον ενοχλούσαν ποτέ και το θράσος του καθηγητή συζητήθηκε πολύ. Καλή του ώρα όπου και να 'ναι...)