Τίτλος: To Αυτό
Πρωτότυπος τίτλος: ΙΤ
Συγγραφέας: Στίβεν Κινγκ (Stephen King)
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Σωτηρίου
Εκδόσεις: ΛΙΒΑΝΗΣ
Έτος πρώτης έκδοσης: 1986 (Αγγλικά)
Αριθμός σελίδων: 1039
ISBN: 960-237-082-3
Σήμερα θα σας μιλήσω (χωρίς spoilers) για το μυθιστόρημα που στοίχειωσε την εφηβεία μου, ένα βιβλίο που ήταν απλά το αγαπημένο μου, μέχρι που τη θέση αυτή κατέκτησε η οκταλογία του «Μαύρου Πύργου». Δεν είμαι η μόνη που έχει αυτήν την άποψη. Το «Αυτό» είναι ένα απ’ τα πιο πολυδιαβασμένα έργα των τελευταίων δεκαετιών και θεωρείται το αριστούργημα του Stephen King από μεγάλο αριθμό θαυμαστών του. Είναι, επίσης, πολλοί εκείνοι που γνώρισαν τον απαράμιλλο κακό κλόουν «Πενιγουάιζ» από την χιλιοπαιγμένη καλτ τηλεοπτική μίνι σειρά που βασίστηκε στο βιβλίο αυτό, και την υπέροχη, ανατριχιαστικά αστεία ερμηνεία του Τιμ Κάρυ.
Η μίνι σειρά ήταν αντίστοιχη της εποχής της και του ποσού που δαπανήθηκε για την παραγωγή της. Το καστ αποτέλεσαν λίγο-πολύ άγνωστοι ηθοποιοί, με εξαίρεση τον αδικοχαμένο Τζόναθαν Μπράντις και, βέβαια, τον ίδιο τον Κάρυ που σήκωσε στους ώμους του ολόκληρο το έργο, και έχει μείνει αξέχαστος στον ρόλο του Πενιγουάιζ. Τώρα ετοιμάζεται μια νέα μεταφορά του τεράστιου μυθιστορήματος, αυτήν τη φορά για τον κινηματογράφο, και μάλιστα λέγεται ότι θα γυριστούν δύο ταινίες, προκειμένου να καλύψουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Η τηλεοπτική μίνι σειρά του 1990, παρά τη μεγάλη της διάρκεια και την, κατά τη γνώμη μου πολύ διασκεδαστική αισθητική της, δεν ήταν παρά μια επιφανειακή σύνοψη της ιστορίας του βιβλίου, που δεν μπόρεσε παρά να αγγίξει ελαφρά τους αξέχαστους χαρακτήρες που κατοικούν μέσα του.
Παρακολουθούμε την ιστορία μιας ιδιαίτερης παρέας, του «Κλαμπ των Χαμένων», που έρχεται αντιμέτωπη δύο φορές, σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, με μια τρομερή απειλή, στη χαρακτηριστική αμερικανική κωμόπολη του Ντέρι. Την πρώτη φορά οι ήρωες είναι παιδιά και βρισκόμαστε στη δεκαετία του '50. Τη δεύτερη έχουμε μια ομάδα σαραντάρηδων της δεκαετίας του ’80. Παρακολουθούμε τις δύο περιόδους παράλληλα.
Οι επτά βασικοί ήρωες του βιβλίου θα έλεγα ότι ανήκουν στους… celebrities του σύμπαντος του Κινγκ (που, όπως έχουν διαπιστώσει οι αναγνώστες του, είναι ενιαίο με πάμπολλες σχέσεις ανάμεσα στους ήρωες των βιβλίων, τα γεγονότα, τις φανταστικές τοποθεσίες κ.λπ.). Είναι, δηλαδή, επτά απ’ τους γνωστότερους και πιο αγαπημένους χαρακτήρες του. Τα δωδεκάχρονα παιδιά της ιστορίας αυτής έχουν προβλήματα. Έχουμε τον Μπιλ, τραυλό και παραμελημένο απ’ τους γονείς του μετά τη βίαιη δολοφονία του αδελφού του, πρώτου θύματος του τέρατος που ζει στους υπονόμους της πόλης. Την Μπέβερλι, πάμφτωχη, «αλητάκι», που τρώει ξύλο απ’ τον πατέρα της και καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Τον Μπεν, μελαγχολικό, παχύσαρκο και συνεπώς θύμα των τραμπούκων του σχολείου, ορφανό από πατέρα. Τον Έντι, αδύναμο, ευαίσθητο, υποχόνδριο, με μια απίθανα καταπιεστική μάνα. Τον Ρίτσι, τον «κλόουν» της παρέας, υπερκινητικό και αυτοκαταστροφικό. Τον Μάικ, που δέχεται τις ρατσιστικές βολές των συμμαθητών του λόγω του χρώματός του και, τέλος, τον Σταν, Εβραίο, δύσπιστο απέναντι σε οτιδήποτε υπερφυσικό, που επίσης δέχεται ρατσιστικά πυρά.
το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης
Οι επτά ήρωες είναι κάτοικοι μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Η ίδια αυτή η πόλη του Ντέρι αποτελεί βασικό χαρακτήρα της ιστορίας, έναν ζωντανό οργανισμό που περιγράφεται τόσο αποτελεσματικά, ώστε ρουφά τον αναγνώστη και τον κλείνει μέσα του όσο διαρκεί η ανάγνωση του βιβλίου. Την πόλη την έχεις μπροστά σου, τη βιώνεις, τη σκέφτεσαι όταν κλείσεις το βιβλίο και τη θυμάσαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν (και χαίρεσαι όταν τη συναντάς ξανά στην «Ονειροπαγίδα», την «Αϋπνία», το καινούριο «11/22/63» κ.λπ). Αυτό συνέβη σε μένα τουλάχιστον…
Ο κακός της ιστορίας είναι ένα φρικτό και απροσδιόριστης φύσης τέρας, που κατοικεί στην πόλη του Ντέρι και εμφανίζεται κάθε τρεις δεκαετίες σκοτώνοντας κυρίως παιδιά. Το «Αυτό» μπορεί να πάρει τη μορφή των χειρότερων φόβων των υποψήφιων θυμάτων του, είτε φοβούνται τον λυκάνθρωπο που έτυχε να δουν σ’ εκείνη την κινηματογραφική ταινία ένα απόγευμα μετά το σχολείο είτε ότι θα πεθάνουν από άσθμα, αν ξεμείνουν κάπου χωρίς τη συσκευή των εισπνοών. Η συνήθης μορφή που επιλέγει, όμως, είναι αυτή του κλόουν Πενιγουάιζ, μιας απόκοσμα κι ανατριχιαστικά πολύχρωμης εκδοχής του Ronald McDonald, που συνηθίζει να… διανθίζει τις επιθέσεις και τις απειλητικές εμφανίσεις του με έναν καταιγισμό από πανέξυπνες ατάκες, χαρούμενες φωνές, μπαλόνια και γέλια. Η πραγματική φύση της απειλητικής αυτής οντότητας αποκαλύπτεται στο τέλος του βιβλίου. Πρόκειται για ένα τέλος που έχει διχάσει τους αναγνώστες. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν είναι αντάξιο του υπόλοιπου μυθιστορήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με απογοήτευσε με οποιονδήποτε τρόπο.
“Pennywise’s World” από τη Hillary White
Το «Αυτό» είναι μια ιστορία τρόμου, απ’ αυτές που αληθινά τρομάζουν και αναστατώνουν σε αρκετά σημεία τον αναγνώστη. Είναι μια ιστορία βίαιη και διασκεδαστική, και περιλαμβάνει την πιο σοκαριστική ίσως και αμφιλεγόμενη σκηνή που έχει γράψει ποτέ ο Κινγκ. Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης που γεμίζει νοσταλγία τον αναγνώστη, και ένας ύμνος στη φιλία που προκαλεί βαθιά συγκίνηση και δέσιμο με όλους τους χαρακτήρες. Είναι, νομίζω, μια ιστορία για την ωριμότητα των παιδιών και την παιδικότητα των ενηλίκων. Κάποιοι λένε ότι ο Κινγκ δεν έχει θέματα στα βιβλία του. Εγώ λέω ότι έχει, κι ότι σ’ αυτό εδώ τα θέματα είναι πολλά, με βασικότερο την παιδική ηλικία.
το εξώφυλλο της εορταστικής έκδοσης για τα 25 χρόνια της κυκλοφορίας του βιβλίου
Last edited:
Πωπω και φοβάμαι τους κλόουν...
. Το νήμα όμως άριστο να λέγεται το καλό , φτιαγμένο με μεράκι, μπράβο και αναμένουμε και άλλα τετοια νήματα.