Προτείνετε βιβλία Ρώσικης λογοτεχνίας

Καλησπέρα σας και καλό μήνα σε όλους, θα ήθελα να μου προτείνετε βιβλία Ρώσικης λογοτεχνίας, πέρα απο τα κλασσικά, όπως, Έγκλημα και τιμωρία, Μαιτρ και Μαργαρίτα κ.λ.π, θα ήθελα κάποιο λιγότερο γνωστό και πιο "ψαγμένο" ας πούμε, αλλά να είναι εξίσου καλό.
 
Υποθέτω αναφέρεσαι σε μεταφρασμένα στα ελληνικά έργα κι όχι κάτι που θα μπορούσες να διαβάσεις και στην αρχική γλώσσα. Μερικές πολύ πρόχειρες ιδέες που μου έρχονται είναι Ιλφ και Πετρόφ (Οι 12 καρέκλες) και ο Βασίλι Αξιόνοφ. Η Σβετλάνα Αλεξέγιεβιτς, αν έχεις το στομάχι για το τι απάνθωπο ζώο είναι ο άνθρωπος. Κολύμα του Σαλάμοβ. Ο ήρεμος Ντον του Σολοχόφ είναι ένα αριστούργημα.

Πέραν αυτού, οι Ρώσοι έχουν δώσει φοβερά έργα επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν ξέρω πόσα έχουν μεταφραστεί πέρα από του Εμείς του Ζαμιάτιν και μερικά των αδερφών Στρουγκάτσκι. Ο Κιρ Μπουλιτσέβ είναι ένας συγγραφέας που θα μπορούσα να διαβάζω με τις βδομάδες, ενώ αν είχε μεταφραστεί ο Χοτάμπιτς του Λάζαρ Λάγκιν, θα σου τον συνιστούσα ανεπιφύλακτα (κυκλοφορεί στα αγγλικά, αν και δεν ξέρω τι έχουν κάνει με τη μετάφραση, στα ρώσικα σαφώς έχει άλλη γοητεία).

Γενικώς για πολλά από αυτά τα έργα υπάρχει μια ισχνή αίσθηση ότι θα ήταν καλό να ξέρεις λίγο παραπάνω για την ψυχολογία, την ιστορία και τον πολιτισμό των Ρώσων, αλλά από την άλλη, με την ίδια ακριβώς λογική τα εν λόγω έργα είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να τα μάθεις όλα αυτά, σιγά σιγά.

Τέλος, αν θέλεις κάτι πιο σύγχρονο, ο Μπορίς Ακούνιν είναι ο άνθρωπός σου.

Αν σκεφτώ κι άλλα (που πολύ πιθανό να σκεφτώ), θα επανέλθω. Αν διαβάζεις και σε άλλες γλώσσες, θα μπορούσα να σου συστήσω και πολλά άλλα.
 
Σου προτείνω τον Βίκτορ Πελέβιν, που θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νέας γενιάς Ρώσων λογοτεχνών. Εχω διαβάσει το Κίτρινο Βέλος και την Περικεφαλαία του Τρόμου. Γενικά, η θεματολογία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα και σύγχρονη αν και προσωπικά μου το ψιλοχαλάει στην "εκτέλεση". Αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία πάντως.

Από έργα επιστημονικά φαντασίας/φανταστικού που αναφέρει η Καστάλια, υπάρχει μεταφρασμένη στα ελληνικά και η τριλογία Μετρό 2033, 2034, 2035 του Ντμίτρι Γλουχόφσκι. Δεν την έχω διαβάσει αλλά ξέρω ότι έκανε τεράστια επιτυχία και έγινε και video game. Νομίζω πριν 2-3 χρόνια είχε έρθει σαν καλεσμένος ο συγγραφέας στο Fantasticon στην Αθήνα.
 
Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει το "Υπόθεση Τουλάγιεφ", του Victor Serge από εκδόσεις Θύραθεν. Το πρωτότυπο είναι στα γαλλικά γιατί γεννήθηκε στις Βρυξέλλες από εξόριστους Ρώσους γονείς αλλά το θέμα του είναι η Ρωσία τα χρόνια του Στάλιν και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Και ο ήρεμος Ντον του Σολόχοφ που σου προτείνει η Καστάλια είναι έπος.

'Αλλο ένα αριστούργημα κατά τη γνώμη μου είναι το "Η λευκή φρουρά", του Michail Bulgakov από εκδόσεις Πάπυρος και αναφέρεται στον εμφύλιο που ξέσπασε στο Κίεβο το 1918 ως αποτέλεσμα της Ρωσικής επανάστασης.

Το "Πατέρες και γιοί", του Ivan Turgenev (εκδόσεις 'Αγρα) το έχεις διαβάσει; Σε αυτό το βιβλίο πρεσβεύεται κατά κάποιον τρόπο ο μηδενισμός του Στίρνερ απ'όπου ήταν επηρεασμένος σχεδόν ολοκληρωτικά ο συγγραφέας.

Ακόμα σου προτείνω το "Το φάντασμα του Αλεξάντρ Βολφ", του Gaito Gazdanov (εκδόσεις Αντίποδες). Εκτυλίσσεται στο Παρίσι κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και έχει σχέση με τον εμφύλιο στη Ρωσία αλλά σε στυλ νουάρ.

Και τέλος "Η όχθη", του Γιούρι Μπόνταρεφ - εκδόσεις Σύγχρονη εποχή. Θα σου γράψω το οπισθόφυλλο γιατί δεν πρόκειται να βρεις περίληψη στο ίντερνετ παρόλο που είναι διαθέσιμο ακόμα το βιβλίο σε κάποια sites:
Ο συγγραφέας της "'Οχθης", Γιούρι Μπόνταρεφ, ανήκει στη γενιά που με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία της έγραψε το έπος του Μεγάλου Αντιφασιστικού Πολέμου. Γεννήθηκε το 1924 και, όπως είναι φυσικό, αυτή η πιο μεγάλη, η πιο αιματηρή πολεμική εποποιία της ανθρώπινης ιστορίας, στάθηκε ανεξάλειπτο βίωμα και πλούσια πηγή έμπνευσης που καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της δημιουργίας του. Οι συλλογές διηγημάτων "Στο μεγάλο ποτάμι" (1953), "Τα τάγματα ζητούν πυρ" (1957), "Οι τελευταίες ομοβροντίες" (1959) και το μυθιστόρημα "Καυτό χιόνι" (1969), είναι αναφορές στον υπέρ πάντων αγώνα του σοβιετικού λαού για τη συντριβή του φασισμού.
Τα μυθιστορήματα "Ησυχία" (1962) και "Δύο" (1964) αναφέρονται στη μεταπολεμική ζωή του σοβιετικού λαού και ιδιαίτερα στο τεράστιο θέμα των εκατομμυρίων ανθρώπων, των μαχητών που γύρισαν από την κόλαση του πολέμου, και στην προσπάθειά τους να βρουν ξανά το ρυθμό της ειρηνικής ζωής, να εκπληρώσουν την αποστολή του οικοδόμου της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Τα έργα "Αργά το βράδυ" (1962) και "Οι συγγενείς" (1969) απεικονίζουν τη ζωή της σύγχρονης σοβιετικής νεολαίας.
Το μυθιστόρημα "Η όχθη" με την έντονη πλοκή του, είναι αφιερωμένο στη σύγχρονη διανόηση. 'Ενας διάσημος σοβιετικός συγγραφέας, καλεσμένος στη Δυτική Γερμανία, συναντά μια γερμανίδα βιβλιοπώλη, που την είχε γνωρίσει στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, εικοσάχρονος ανθυπολοχαγός τότε. Η συνάντηση αυτή δίνει την ευκαιρία να φωτισθεί, όχι μόνο η ψυχολογία των ανθρώπων με διαφορετικές κοσμοθεωρίες, αλλά και ο δρόμος που διάνυσαν. Με μεγάλη δεξιοτεχνία, ο συγγραφέας οδηγεί τον αναγνώστη σε συλλογισμούς για την ευτυχία, για τη μοίρα των ανθρώπων, για τις σχέσεις μεταξύ τους και με την κοινωνία.
Για το έργο του, ο Γιούρι Μπόνταρεφ έχει τιμηθεί με Παράσημο Τιμής και άλλα μετάλλια. Για το μυθιστόρημα "Η όχθη", τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο της ΕΣΣΔ 1977.
 
Μόλις διάβασα ένα αριστούργημα της πιο σύγχρονης Ρωσικής λογοτεχνίας και στο προτείνω.

'Αντεργκραουντ ή 'Ενας ήρωας του καιρού μας, του Βλαντίμιρ Μακάνιν από εκδόσεις Καστανιώτη. Στα γνωστά κλασικά βιβλιοπωλεία έχει εξαντληθεί αλλά εγώ το βρήκα πρόσφατα στο Metabook. Σήμερα που κοίταξα το έχει στο Scroutz.

Σου βάζω ένα απόσπασμα:

"Πιάνω πολύ γρήγορα φιλία μ' ένα φοβισμένο γκριζομάλλη, τον Λιόσα απ' το θάλαμο 5. Με τάισε κάμποσες φορές απ' τα φρούτα που του έφερναν. Ο Λιόσα με διαβεβαιώνει ότι την ώρα των κρίσεων νιώθει το αίμα του να καίει, να λειώνει τις φλέβες του. Με το που νιώθει (με το που ψυχανεμίζεται) ότι πλησιάζει η κρίσιμη στιγμή, ο γκριζομάλλης Λιόσα πέφτει πάνω μου - σ' όποιον βρει μπροστά του - φωνάζοντας: 'Δέσε με! Δέσε με' - παρακαλάει. Κι αυτό επειδή συνήθως η αδελφή, όντας απασχολημένη, του λέει περίμενε-μη-βιάζεσαι. Στην τρέλα, όπως άλλωστε και σε όλα τα άλλα επίπεδα, οι άνθρωποι κλείνουν ευχαρίστως συμμαχίες. Εγώ πάω κάθε φορά τρέχοντας σχεδόν στο θάλαμο του Λιόσα και, καθώς τον δένω σφιχτά σφιχτά, τον ρωτάω αν μπορώ να πάρω (να λάβω το θάρρος να πάρω) απ' τα μήλα του, τις μπανάνες του, ό,τι έχει τέλος πάντων στο κομοδίνο του. Κι ο Λιόσα απαντάει: 'Φυσικά! Φυσικά!'. Το να δένεις τον κάτοχο των μήλων κι ύστερα να τα τρως θυμίζει ιστορία του Νασρεντίν Χότζα , είναι αστείο."

"Εννοείται ότι μας έχουν όλους αμπαρωμένους. Η πιο γερή όμως κλειδαριά, η χειρότερη αμπάρα απ' όλες, βρίσκεται στο αίμα μας: είναι η νευρασθένεια."
 
Σήμερα παρήγγειλα ένα βιβλίο πιο σύγχρονης ρωσικής λογοτεχνίας που μου είπαν ότι είναι πολύ καλό, οπότε στο γράφω εδώ για να το δεις κι εσύ. Λέγεται: Generation Π, του Βίκτορ Πελέβιν. Βλέπω, πιο πάνω, ότι σου προτείνει αυτόν τον συγγραφέα και η Μεταλλαγμένη. Και επειδή θα δεις ότι είναι εξαντλημένο στα συνήθη βιβλιοπωλεία, υπάρχει σίγουρα στο Metabook.
 
Top