Βρίσκομαι κάπου στην καταπράσινη Απριλιάτικη Καντερμπουρία στα 1387 μαζί με 29 προσκυνητές (μεταξύ των οποίων και αρκετοί σταυροφόροι/ιππότες), δυο καλόγερους/ιερείς, μια καλόγρια και φυσικά τον επικό και αρκετές φορές καυστικό τραγουδιστή της παρέας μας τον Geoffrey Chaucer. Τι όμορφες στιγμές περνάμε όλοι μαζί! Προσευχή, σάτιρα και κριτική στους friars, πάντα συμβατοί με τις μοντερνιές της εποχής.
Πού ταξιδεύεις αυτές τις μέρες στα βιβλία σου;
- Thread starter Μαργαριτα
- Start date
Με οδηγό τον Earl Derr Biggers ταξιδεύω στη Χαβάη στις αρχές του 20ου αιώνα. Το φόνος στη Χβάη έπεσε τυχαία στα χέρια μου και αποδείχτηκε πολύ διασκεδαστικό. Σε τοπία μαγευτικά με μελαγχολικά γιουκαλίλι να παίζουν σε παραλίες με πελώρια κύματα αναζητούμε μαζί μα τον ντετέκτιβ Τσάρλι Τσαν έναν δολοφόνο....
Bleeding Heart Yard. Charles Dickens, Little Dorrit. (πρώτη φωτογραφία)
Καλησπέρα φίλοι. Πολύ ωραίο νήμα που με ξανατραβάει κοντά σας. Θερμά συγχαρητήρια στη Μαργαρίτα όχι μόνο για το νήμα, αλλά γιατί αφού κατάφερε να κερδίσει την καρδιά του κ. Ντάρσυ κατοικεί μαζί του στο Πέμπερλυ!
)) Θα είμαι λίγο μακρόσυρτη πάλι, αλλά αρκετά συγκινημένη. Αυτές τις μέρες συναντώ πολύ παιδικές, αλλά και πολύ παλιές μου φίλες και τόχουμε ρίξει στις ουζοποσίες και τις νοσταλγίες και τις συγκινήσεις και και και...τα κάνουν αυτά τα ώριμα χρυσά κορίτσια...Πήγαμε και στα αναγνώσματά μας φυσικά ειδικά με τις φίλες απ’ το Δημοτικό...Η Μικρή Ντόριτ ήταν απ’ τα πιο αγαπημένα βιβλία μας. Το διαβάζω τώρα στ’ αγγλικά στο πλαίσιο ενός καλώς νοούμενου παλιμπαιδισμού. Άλλο πράγμα φυσικά.
Η Bleeding Heart Yard, που βρίσκεται στο Φάρινγτον, μια περιοχή του Λονδίνου, είναι για μένα σταθμός όχι μόνο λόγω της Μικρής Ντόριτ, αλλά γιατί αρκετά αργότερα, στα τέλη του ‘89, όταν ζούσα εκεί και μάθαινα την τέχνη μου, στην αυλή αυτή υπήρχαν οι πιο σημαντικοί χαρτάδες, με χαρτιά για χρήση στη χαρακτική και την καλλιγραφία. Δεν λέω για τα μελάνια και τις πένες και όλα τα άλλα. Λέω μόνο για τα χαρτιά. Ήταν σε ειδικά σταντ στο υπόγειο και πήγαινες και διάλεγες ένα-ένα αυτά που σου έκαναν κλικ για κάποιο λόγο, γιατί τα χειροποίητα χαρτιά με τις ίνες τους μέσα όπως είναι η σειρά Agro των Ghandhi δεν είναι πανομοιότυπα. Οι Lawrence. Εκεί, στο υπόγειό τους πρωτογνώρισα τα χαρτιά Ghandhi, που παρ’ ότι δεν ενδείκνυντο για χρήση στη βιβλιοδεσία, εγώ έκανα πειράματα και κόντρα πειράματα για να οικειοποιηθώ τις ματιέρες τους με διάφορες εφαρμογές και τα κατάφερα διαμορφώνοντας έτσι τα εσώφυλλά μου σ’ ένα δεύτερο εξώφυλλο στην ουσία...λειτουργώντας σαν εσώφυλλα...ξέρω αντιφατικό, αλλά έγινε...πέτυχε. Ορισμένοι δάσκαλοι τσίναγαν, αλλά είχα τους ράντικαλ μανιώδεις του πειραματισμού που με στήριζαν απόλυτα.
Μ’ ένα σμπάρο δυό τριγώνια λοιπόν. Ταξίδι στην παιδική μου ανάγνωση με την Μικρή Ντόριτ, ταξίδι στην περίοδο της άσκησης να μαθαίνει κανείς την παράδοση και να πειραματίζεται ταυτόχρονα μέσα απ’ αυτήν και μέσα σ’ αυτήν. Αυτό που θα λέγαμε να κάνει κανείς πιρουέτες ανάμεσα στο παλιό και το νέο...συνήθειο που παντρεύτηκα δια βίου... Στη δεύτερη φωτογραφία που είναι η σύγχρονη μορφή της αυλής (Yard), εκεί που υπάρχει η ένδειξη 2, ήταν το μαγαζάκι των Lawrence. Δεν είναι εδώ και χρόνια εκεί, αφού όπως όλοι οι προμηθευτές της τέχνης μου εξήλθαν της πόλης και μετακόμισαν στην επαρχία. Oι Lawrence πήγαν στην Κορνουάλη...Δεν κατάφερα να τους επισκευθώ. Όλα πια γίνονται on line, χωρίς όμως τις αισθήσεις μας σαν οδηγούς για την επιλογή των χαρτιών, άσε που τα χαρτιά αυτά ήρθαν πολύ αργότερα και στην Ελλάδα, οπότε...ola kala.
Καλησπέρα φίλοι. Πολύ ωραίο νήμα που με ξανατραβάει κοντά σας. Θερμά συγχαρητήρια στη Μαργαρίτα όχι μόνο για το νήμα, αλλά γιατί αφού κατάφερε να κερδίσει την καρδιά του κ. Ντάρσυ κατοικεί μαζί του στο Πέμπερλυ!
)) Θα είμαι λίγο μακρόσυρτη πάλι, αλλά αρκετά συγκινημένη. Αυτές τις μέρες συναντώ πολύ παιδικές, αλλά και πολύ παλιές μου φίλες και τόχουμε ρίξει στις ουζοποσίες και τις νοσταλγίες και τις συγκινήσεις και και και...τα κάνουν αυτά τα ώριμα χρυσά κορίτσια...Πήγαμε και στα αναγνώσματά μας φυσικά ειδικά με τις φίλες απ’ το Δημοτικό...Η Μικρή Ντόριτ ήταν απ’ τα πιο αγαπημένα βιβλία μας. Το διαβάζω τώρα στ’ αγγλικά στο πλαίσιο ενός καλώς νοούμενου παλιμπαιδισμού. Άλλο πράγμα φυσικά. Η Bleeding Heart Yard, που βρίσκεται στο Φάρινγτον, μια περιοχή του Λονδίνου, είναι για μένα σταθμός όχι μόνο λόγω της Μικρής Ντόριτ, αλλά γιατί αρκετά αργότερα, στα τέλη του ‘89, όταν ζούσα εκεί και μάθαινα την τέχνη μου, στην αυλή αυτή υπήρχαν οι πιο σημαντικοί χαρτάδες, με χαρτιά για χρήση στη χαρακτική και την καλλιγραφία. Δεν λέω για τα μελάνια και τις πένες και όλα τα άλλα. Λέω μόνο για τα χαρτιά. Ήταν σε ειδικά σταντ στο υπόγειο και πήγαινες και διάλεγες ένα-ένα αυτά που σου έκαναν κλικ για κάποιο λόγο, γιατί τα χειροποίητα χαρτιά με τις ίνες τους μέσα όπως είναι η σειρά Agro των Ghandhi δεν είναι πανομοιότυπα. Οι Lawrence. Εκεί, στο υπόγειό τους πρωτογνώρισα τα χαρτιά Ghandhi, που παρ’ ότι δεν ενδείκνυντο για χρήση στη βιβλιοδεσία, εγώ έκανα πειράματα και κόντρα πειράματα για να οικειοποιηθώ τις ματιέρες τους με διάφορες εφαρμογές και τα κατάφερα διαμορφώνοντας έτσι τα εσώφυλλά μου σ’ ένα δεύτερο εξώφυλλο στην ουσία...λειτουργώντας σαν εσώφυλλα...ξέρω αντιφατικό, αλλά έγινε...πέτυχε. Ορισμένοι δάσκαλοι τσίναγαν, αλλά είχα τους ράντικαλ μανιώδεις του πειραματισμού που με στήριζαν απόλυτα.
Μ’ ένα σμπάρο δυό τριγώνια λοιπόν. Ταξίδι στην παιδική μου ανάγνωση με την Μικρή Ντόριτ, ταξίδι στην περίοδο της άσκησης να μαθαίνει κανείς την παράδοση και να πειραματίζεται ταυτόχρονα μέσα απ’ αυτήν και μέσα σ’ αυτήν. Αυτό που θα λέγαμε να κάνει κανείς πιρουέτες ανάμεσα στο παλιό και το νέο...συνήθειο που παντρεύτηκα δια βίου... Στη δεύτερη φωτογραφία που είναι η σύγχρονη μορφή της αυλής (Yard), εκεί που υπάρχει η ένδειξη 2, ήταν το μαγαζάκι των Lawrence. Δεν είναι εδώ και χρόνια εκεί, αφού όπως όλοι οι προμηθευτές της τέχνης μου εξήλθαν της πόλης και μετακόμισαν στην επαρχία. Oι Lawrence πήγαν στην Κορνουάλη...Δεν κατάφερα να τους επισκευθώ. Όλα πια γίνονται on line, χωρίς όμως τις αισθήσεις μας σαν οδηγούς για την επιλογή των χαρτιών, άσε που τα χαρτιά αυτά ήρθαν πολύ αργότερα και στην Ελλάδα, οπότε...ola kala.
Όποτε θέλεις είσαι ευπρόσδεκτη για ένα φλιτζάνι τσάιΘερμά συγχαρητήρια στη Μαργαρίτα όχι μόνο για το νήμα, αλλά γιατί αφού κατάφερε να κερδίσει την καρδιά του κ. Ντάρσυ κατοικεί μαζί του στο Πέμπερλυ!
Βρίσκομαι στην Ιαπωνία και συγκεκριμένα στο Τόκιο, στα άδυτα της Κεμπετάι, του ανάλογου της Γκεστάπο.
Κάνω παρέα στον Σαμ που είναι πεταμένος σε ένα κελί και περιμένει να ανακριθεί.
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ιαπωνία έχει συμμαχήσει με τη Γερμανία και ο ήρωας μου παρά τρίχα θα είχε διαφύγει στην Αυστραλία.
(Peter Heldham "Γράμμα από το Τόκιο")
Κάνω παρέα στον Σαμ που είναι πεταμένος σε ένα κελί και περιμένει να ανακριθεί.
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ιαπωνία έχει συμμαχήσει με τη Γερμανία και ο ήρωας μου παρά τρίχα θα είχε διαφύγει στην Αυστραλία.
(Peter Heldham "Γράμμα από το Τόκιο")
Τις τελευταίες ημέρες ταξιδεύω στην Μέση Ανατολή μέσω του Ζοζέ Σαραμάγκου. Έχω κάνει την απόσταση μεταξύ Βηθλεέμ/Ιεροσολύμων/Ναζαρέτ βόλτα στο Παγκράτι!!! Παρακολουθώ τη ζωή του Χριστού και της οικογένειας του από κοντά στο " Κατά Ιησούν Ευαγγέλιον"!!!
Στο Αϊβαλί του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα μέσω των αναμνήσεων του Κόντογλου
Μετά το Αϊβαλί του Κόντογλου, βρίσκομαι τώρα στα μέσα του 18ου αιώνα στην Αϊτή με την Επί της Γης βασιλεία του Αλέχο Καρπεντιέρ
Από χθες το βράδυ βρίσκομαι στο επαρχιακό Κιργιστάν, την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αρχισα το "Πρώιμοι Πελαργοί" του Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ.
Φεύγοντας από την Αϊτή σταμάτησα σ' ένα μυστηριώδες νησί όπου ο Μορέλ πραγματοποιεί (; ) το όνειρό του για αθανασία (Α. Μπιόι Κασάρες: Η εφεύρεση του Μορέλ) και τώρα βρίσκομαι σε ένα σπίτι χαμένο στις ορεινές ΗΠΑ με τον Έλερι Κουίν (Έλερι Κουίν: Το μυστήριο των σιαμαίων αδερφών)
Στη Μόσχα του...Στάλιν! (Το μηδέν και το Άπειρο)
Στην Βουδαπέστη της δεκαετίας του 80 και του 90 (Ίμρε Κέρτες: Εκκαθάριση)
Εδώ και μέρες είμαι χωμένη μέχρι τα μπούνια στο Παρίσι.
Το έχω γυρίσει σχεδόν όλο, παρέα με έναν σωματώδη - αρκούδο συνταξιούχο αστυνομικό και τον συνεργάτη του, έναν χαρισματικό, μουσικό - αστυνομικό - διάνοια πλην όμως τζάνκι σε προσπάθεια απεξάρτησης.
(Ζαν - Κριστόφ Γκρανζέ "Ελέησον με")
Το έχω γυρίσει σχεδόν όλο, παρέα με έναν σωματώδη - αρκούδο συνταξιούχο αστυνομικό και τον συνεργάτη του, έναν χαρισματικό, μουσικό - αστυνομικό - διάνοια πλην όμως τζάνκι σε προσπάθεια απεξάρτησης.
(Ζαν - Κριστόφ Γκρανζέ "Ελέησον με")