Bleeding Heart Yard. Charles Dickens, Little Dorrit. (πρώτη φωτογραφία)
Καλησπέρα φίλοι. Πολύ ωραίο νήμα που με ξανατραβάει κοντά σας. Θερμά συγχαρητήρια στη Μαργαρίτα όχι μόνο για το νήμα, αλλά γιατί αφού κατάφερε να κερδίσει την καρδιά του κ. Ντάρσυ κατοικεί μαζί του στο Πέμπερλυ!

)) Θα είμαι λίγο μακρόσυρτη πάλι, αλλά αρκετά συγκινημένη. Αυτές τις μέρες συναντώ πολύ παιδικές, αλλά και πολύ παλιές μου φίλες και τόχουμε ρίξει στις ουζοποσίες και τις νοσταλγίες και τις συγκινήσεις και και και...τα κάνουν αυτά τα ώριμα χρυσά κορίτσια...Πήγαμε και στα αναγνώσματά μας φυσικά ειδικά με τις φίλες απ’ το Δημοτικό...Η Μικρή Ντόριτ ήταν απ’ τα πιο αγαπημένα βιβλία μας. Το διαβάζω τώρα στ’ αγγλικά στο πλαίσιο ενός καλώς νοούμενου παλιμπαιδισμού. Άλλο πράγμα φυσικά.
Η Bleeding Heart Yard, που βρίσκεται στο Φάρινγτον, μια περιοχή του Λονδίνου, είναι για μένα σταθμός όχι μόνο λόγω της Μικρής Ντόριτ, αλλά γιατί αρκετά αργότερα, στα τέλη του ‘89, όταν ζούσα εκεί και μάθαινα την τέχνη μου, στην αυλή αυτή υπήρχαν οι πιο σημαντικοί χαρτάδες, με χαρτιά για χρήση στη χαρακτική και την καλλιγραφία. Δεν λέω για τα μελάνια και τις πένες και όλα τα άλλα. Λέω μόνο για τα χαρτιά. Ήταν σε ειδικά σταντ στο υπόγειο και πήγαινες και διάλεγες ένα-ένα αυτά που σου έκαναν κλικ για κάποιο λόγο, γιατί τα χειροποίητα χαρτιά με τις ίνες τους μέσα όπως είναι η σειρά Agro των Ghandhi δεν είναι πανομοιότυπα. Οι Lawrence. Εκεί, στο υπόγειό τους πρωτογνώρισα τα χαρτιά Ghandhi, που παρ’ ότι δεν ενδείκνυντο για χρήση στη βιβλιοδεσία, εγώ έκανα πειράματα και κόντρα πειράματα για να οικειοποιηθώ τις ματιέρες τους με διάφορες εφαρμογές και τα κατάφερα διαμορφώνοντας έτσι τα εσώφυλλά μου σ’ ένα δεύτερο εξώφυλλο στην ουσία...λειτουργώντας σαν εσώφυλλα...ξέρω αντιφατικό, αλλά έγινε...πέτυχε. Ορισμένοι δάσκαλοι τσίναγαν, αλλά είχα τους ράντικαλ μανιώδεις του πειραματισμού που με στήριζαν απόλυτα.
Μ’ ένα σμπάρο δυό τριγώνια λοιπόν. Ταξίδι στην παιδική μου ανάγνωση με την Μικρή Ντόριτ, ταξίδι στην περίοδο της άσκησης να μαθαίνει κανείς την παράδοση και να πειραματίζεται ταυτόχρονα μέσα απ’ αυτήν και μέσα σ’ αυτήν. Αυτό που θα λέγαμε να κάνει κανείς πιρουέτες ανάμεσα στο παλιό και το νέο...συνήθειο που παντρεύτηκα δια βίου... Στη δεύτερη φωτογραφία που είναι η σύγχρονη μορφή της αυλής (Yard), εκεί που υπάρχει η ένδειξη 2, ήταν το μαγαζάκι των Lawrence. Δεν είναι εδώ και χρόνια εκεί, αφού όπως όλοι οι προμηθευτές της τέχνης μου εξήλθαν της πόλης και μετακόμισαν στην επαρχία. Oι Lawrence πήγαν στην Κορνουάλη...Δεν κατάφερα να τους επισκευθώ. Όλα πια γίνονται on line, χωρίς όμως τις αισθήσεις μας σαν οδηγούς για την επιλογή των χαρτιών, άσε που τα χαρτιά αυτά ήρθαν πολύ αργότερα και στην Ελλάδα, οπότε...ola kala.