Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το μεγαλύτερο προτέρημα του ανθρώπου

[Εχετλαίος]

Δεκτά τα πειράγματα Στράτη, έχεις πολύ δίκιο όταν λες πως απεχθάνομαι τη βία και μάλιστα σε όλες της τις μορφές..
Άλλωστε ποιος ο λόγος να καλλιεργείς το πνεύμα αν οι πράξεις σου μοιάζουν με αλόγου κτήνους..
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα συμφωνούσα με κάποιον που θα υποστήριζε ότι είναι στοιχείο της φύσης μας..
Δεν διδάσκεται, είναι εγγενής και μόνο με εσωτερική εργασία την αποτινάσσεις !!!!
Και ναι, είναι αλήθεια ότι και στην αντροπαρέα και στη γυναικοπαρέα μου λέμε πολύ κακές κουβέντες !!!!
Διασκεδάζω πολύ με το "κράξιμο" εκατέρωθεν αρκεί να μην υπερβαίνει τα όρια και να μην κολυμπάει στην εμπάθεια..

 

[Στράτης]

Είμαι απόλυτα σίγουρος πως έχεις να δώσεις υπέροχα πράγματα στην παρέα.
Καλή αρχή, και προσωπικά θα σε διαβάζω με μεγάλη χαρά.

 

[Ιρις]

Η ειλικρίνεια και η ταπεινότητα...

 

[Βιβλιόφιλος]

Δύσκολη η ερώτηση, γι' αυτό και η απάντηση δεν θα είναι μονολεκτική.

Θεωρώ πως ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα είναι το μέτρο, η ισορροπία. Ένας άνθρωπος με ισορροπημένη προσωπικότητα, δεν βιώνει μόνο ο ίδιος μια ευτυχισμένη ζωή, αλλά η συμπεριφορά και οι αποφάσεις του κάνουν ευκολότερο τον βίο των ανθρώπων που συναναστρέφεται.

Ένα άλλο είναι η φιλαλληλία, το ενδιαφέρον και η προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο.

Και ένα τελευταίο είναι η ηθικότητα με ότι περικλείει αυτή η έννοια, όχι όμως με θρησκευτικούς αλλά με κοινωνιολογικούς και ανθρωπιστικούς όρους.

 

[Φαντινα]

Μου αρεσε η αποψη του ΠΑΡΩΝΥΜΙΟΥ»Καλος με τους Κακους»κι εχει δικιο.
Για μενα υψιστη αρετη είναι η αγαπη στον ανθρωπο η δυνατοτητα να τον συμπονας.Δεν υπαρχει στο στερεωμα απολυτως καμια άλλη αρετη πλην αυτης.
Αυτή δινει υποσταση στα παντα,αυτή είναιη μοναδικη αξια και ομορφια στη φτωχη μας ζωη,αυτή το αντισταθμισμα που εχουμε απεναντι στο θανατο.
Απο αυτην αναβλυζουν ολες οι αρετες.Η Συγχωρητικοτητα,η δικαιοσυνη,η ανεξικακια,η δοτικοτητα,η αυτοθυσια,ο ;αληθινος ερωτας ,ο αγωνας για το δικαιο,η ταπεινοτητα.
ΑΓΑΠΗ στον Ανθρωπο θα πει να τον καταφασκεις και στην αθλιοτητα του ακομη.Να μην τον αποστρεφεσαι ουτε στην ασχημια του.Να μπορεις πισω από την κακια να ανιχνευεις την πληγη και να λαχταρας να τη θεραπευσεις.Να αντεχεις και την πιο αποκρουστικη πτυχη του από αγαπη και παραχωρηση εαυτου.Να περιθαλπτεις την ερημια του ανθρωπου,την αρρωστια του....
Να χρησιμοποιεις τη δυναμη σου για να βοηθησεις τους αδυναμους.Να μην αντεχεις στη σκεψη ότι ζουν χειροτερα από σενα ανθρωποι που εχεις τη δυνατοτητα να τους βοηθησεις.
Η συμπονια γεννα τις πιο γενναιες κι ευγενεις πραξεις…
Φιλοσοφικα προσεγγιζοντας η συμπονια,ο ερωτας για τον Πασχοντα Ανθρωπο καρφωσε τον Προμηθεα τοσο Ωραιο στον Καυκασο.
Η συμπονια κανει τους Σοφους να επιστρεψουν στο Σπηλαιο του Πλατωνα για να βοηθησουν με το φως της Γνωσης τους αλυσοδεμενους-
κι ας τους χλευαζουν.
Αδιαπραγματευτη συμπονια κηρυξε περαν ολων η σταυρικη θυσια με το « Αφες Αυτοις» απαντηση συγχωρεσης στο μισος των σταυρωτων…
.Απολυτο δοσιμο εαυτου.Δηλαδη θεωση.
Ο συμπονετικος ανθρωπος είναι το αντιθετο του Θηριου ,όπως το οριζουν Αριστοτελης και Γραφες.Ειναι εκεινος που δεν τον κατευθυνει ο φοβος του Ταφου που περιχαρακωνει στο Εγω.Ειναι ο Ελευθερος Ανθρωπος.

Spoiler

Θυμαμαι μια μνεια του Καζαντζακη στην Αναφορα στον Γκρεκο.Διαφωνουσε με έναν Αγιονορειτη για τν Αγιο Φραγκισκο.Ο Αγιορειτης γελασε όταν ο Καζαντζακης ανεφερε πως συμφωνα με την παραδοση ,όταν ο Φραγκισκος μπηκε στον Παραδεισο θριαμβευτης- αγιος ,και ειχε ολη τη μακαριοτητα πλεον, αγωνιουσε ακομη για τους κολασμενους,που υπεφεραν και ικετευε το Θεο να τον αφησει να παει να τους ανακουφισει η εστω να του επιτρεψει να εχει κι αυτος μερικους από τους πονους τους.Τι πιο ευγενες και πιο θειο-και αδιανοητο για τον εγωισμο??? .
Αλλωστε θεολογικα μιλωντας το κυριο γνωρισμα του Εωσφορου είναι ο ακρατος εγωισμος.Η αλαζονεια που δεν καταδεχεται να συναντησει τον Αλλον κ να δωσει ψυχη.Με τη λογικη της α-σπλαχνιας είναι η αλαζονεια το κορυφαιο των θανασιμων αμαρτηματων… Γιατι αυτή η ιδια είναι ο ιδιος ο θανατος.
Με ειχε συγκλονισει εκεινο το χωριο.

Αν το προσγειωσουμε στην καθημερινη ζωη,θα δουμε ότι πρακτικα η συμπονια αναμορφωνει την υπαρξη μας.
Αν η συμπονια κατηυθυνε τη ζωη μας ,τοτε ολη μας η καθημερινοτητα θα ηταν διαποτισμενη χαρα και ανθρωπια-παρα τις οποιες αδυναμιες.
Οι σχεσεις μας θα χαρακτηριζονταν από επιεικεια και κατανοηση και θα ηταν το πραγματικο μας καταφυγιο-όχι ένα ακομη πεδιο μαχης.
Κανενας δε θα εγκατελειπε τον αλλον στη δυσκολη στιγμη του.Η αυστηροτητα θα εξελιπε.
Η οργη μας θα πορουσε να καταπραυνεται ευκολα.
Μια νοοτροπια συμπονιας πολιτικα θα μπορουσε να μεταφραστει ως αιτημα κοινωνικης δικαιοσυνης,ως ένα δικαιοτερο πολιτικο συστημα.
Η ελλειψη συμπονιας είναι η ηττα του πολιτισμου μας ,που κατά τα αλλα ανεδειξε εκπληκτικα πνευματικα επιτευγματα κ διαρκως πληθαινουν τα Μεγαλα Μυαλα.Τι γινεται όμως με τις καρδιες?
Η ελλειψη συμπονιας καταληγει στο σαδισμο και δεν εχει να κανει ουτε με καλλλιεργεια ,ουτε με αισθητικη…Η ελλειψη συμπονιας πυργωσε και ακομη υψωνει τα παντος ειδους Αουσβιτς στιγματιζοντας για παντα τον Πολιτισμο.

 

[Φτωχόπαιδο]

Πρώτα απ' όλα να χαιρετίσω τις νέες...αφίξεις μελών της Λέσχης μας! Θεωρώ μέγιστο προτέρημα την Αλληλεγγύη

 

[Μπιατριξ Κιντο]

Δυσκολη ερωτηση... η αξιοπρεπεια και η ηθικη θα ελεγα..

 

[Φαροφύλακας]

αναλόγως την περίσταση, θα έλεγα.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Να με θαυμάζει ή έστω να με συμπαθεί, θα έλεγα εγώ...

 

[Χρυσόστομος]

Ενα απο τα μεγαλύτερα προτερήματα πιστευω οτι ειναι η ταπεινότητα.

 

[Φιλιπ]

συμφωνώ με τον Χρυσόστομο

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Λοιπόν (και πέρα από την πλάκα) η ταπεινότητα κατά την γνώμη μου, αν είναι πραγματική, υποτιμά τον ταπεινό, δίνοντάς του μια εικόνα του εαυτού του κατώτερη από την πραγματική. Όταν είναι υποκριτική (που κατά την γνώμη μου είναι και το σύνηθες) είναι μια συγκεκαλυμμένη μορφή αλαζονείας (Είμαι τόσο γαμάτος που δεν χρειάζεται να το προβάλλω.Θα το παίξω σεμνός και ταπεινός, για να σου δείξω ότι όχι μόνο είμαι τέλειος, αλλά δεν έχουν πάρει και τα μυαλά μου αέρα. Φυσικά συχνά ο "ταπεινός" πρώτα πείθει τον εαυτό του ότι όντως είναι ταπεινός). Και όταν μιλάμε για επαγγελματίες "ταπεινούς" με στρατιές από χερουβείμ γύρω τους που να τονίζουν στο κοινό το πόσο ταπεινός είναι ο Χ (άγιος, πολιτικός, καλλιτέχνης) τότε κάθε ταπεινό προτέρημα πάει περίπατο...

Άρα τελικά για μένα, το πραγματικό προτέρημα είναι το να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και για τον εαυτό σου. Να ξέρεις την αξία σου (την πραγματική αξία σου) και να την προβάλλεις στις πραγματικές της διαστάσεις.

Πολύ σοβάρεψα και πρέπει να γράψω καμιά 15ρια μαλακιούλες για να το ισοφαρίσω

Spoiler

το τελευταίο ακούστηκε αρκετά ταπεινό;

 

[Χρυσόστομος]

Κορτο νομιζω πως γίνεσαι λίγο αφοριστικός. Μπορει να συμβαινει και αυτό που λες αλλά δεν ειναι πάντοτε ετσι.

Λοιπόν (και πέρα από την πλάκα) η ταπεινότητα κατά την γνώμη μου, αν είναι πραγματική, υποτιμά τον ταπεινό, δίνοντάς του μια εικόνα του εαυτού του κατώτερη από την πραγματική.

Εδω παιζει ρόλο και πως αντιλαμβανεται ο καθενας την ταπεινότητα. Ισως η εννοια να είναι και λίγο παρεξηγημένη. Κατα την δικη μου γνωμη ο ταπεινος δεν ειναι ο άβουλος, ο αδύναμος, αυτος που εχει χαμηλη αυτοεκτιμηση. Ο ταπεινος ειναι αυτός που ειναι ειλικρινης και αντικειμενικός (οσο αντικειμενικος μπορει να ειναι) με τον εαυτό του, αναγνωριζοντας τα αδυνατα του σημεια αλλα και τα δυνατά του. Επίσης μπορει να αναγνωρισει την ανωτεροτητα σε καποια σημεια ενος άλλου να δει που μειονεκτει εναντι καποιου άλλου χωρις αυτό να μειωνει και να πληγωνει την αυτοεκτίμηση του. Βεβαια να βλέπει και που υπερτερεί και να προβαλει την δική του αξία. Να μην θεωρει τον εαυτό του σπουδαιότερο όλων, να θεωρει τον εαυτό του ασχετα με τα πλεονεκτηματα και τα μεινεκτηματα του καθενος, ισο απεναντι στον αλλον, ισο και οχι ανωτερο η κατωτερο.

Και να συμπληρωσω βέβαια οτι όλο αυτό πρεπει να ειναι πηγαίο να βγαινει απο μέσα σου, να μην ειναι προσποιητό, να μην λες οτι ναι όλοι ειμαστε ισοι και μεσα σου να υποτιμας κάργα, αλλιως δεν ειναι προτέρημα ειναι υποκριτικη. Δυσκολο βεβαια να το κατακτησεις αυτο, ουτε λεω οτι ειμαι ετσι αλλα εκει προσπαθώ να φτασω.

 

[Φιλιπ]

κι εγω την ταπεινοτητα αυτη καθεαυτή εννοούσα.όχι για το αν την χρησιμοποιει ο οποιοσδηποτε για οποιονδηποτε σκοπό

 

[ΙωναΣΣΣ]

Λοιπόν (και πέρα από την πλάκα) η ταπεινότητα κατά την γνώμη μου, αν είναι πραγματική, υποτιμά τον ταπεινό, δίνοντάς του μια εικόνα του εαυτού του κατώτερη από την πραγματική. Όταν είναι υποκριτική (που κατά την γνώμη μου είναι και το σύνηθες) είναι μια συγκεκαλυμμένη μορφή αλαζονείας (Είμαι τόσο γαμάτος που δεν χρειάζεται να το προβάλλω.Θα το παίξω σεμνός και ταπεινός, για να σου δείξω ότι όχι μόνο είμαι τέλειος, αλλά δεν έχουν πάρει και τα μυαλά μου αέρα. Φυσικά συχνά ο "ταπεινός" πρώτα πείθει τον εαυτό του ότι όντως είναι ταπεινός). Και όταν μιλάμε για επαγγελματίες "ταπεινούς" με στρατιές από χερουβείμ γύρω τους που να τονίζουν στο κοινό το πόσο ταπεινός είναι ο Χ (άγιος, πολιτικός, καλλιτέχνης) τότε κάθε ταπεινό προτέρημα πάει περίπατο...

Άρα τελικά για μένα, το πραγματικό προτέρημα είναι το να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και για τον εαυτό σου. Να ξέρεις την αξία σου (την πραγματική αξία σου) και να την προβάλλεις στις πραγματικές της διαστάσεις.

Πολύ σοβάρεψα και πρέπει να γράψω καμιά 15ρια μαλακιούλες για να το ισοφαρίσω

Spoiler

το τελευταίο ακούστηκε αρκετά ταπεινό;

Συμφωνώ. Η ταπεινότητα που μοιάζει με τη σεμνοτυφία έχει στο μυαλό μου αρνητικότατη χροιά. Να μπορείς ν' αξιολογήσεις τον εαυτό σου στις πραγματικές του διαστάσεις και να τον προβάλλεις αντίστιχα είναι τεράστια ωριμότητα. Ούτε να νιώθεις Θεός (που δεν είσαι ούτως ή άλλως), ούτε να φτάνεις στην αυτομομφή ή στην ψεύτικη μετριοφροσύνη (ενώ μέσα σου πιστεύεις πως είσαι γαμάτος).
Τώρα, σχετικά με το μεγαλύτερο προτέρημα δεν είμαι σίγουρος καθόλου. Νομίζω όμως ότι για έναν άνθρωπο το μεγαλύτερο καλό που μπορεί να κάνει στον εαυτό του είναι να έχει θάρρος. Δε βάζω ούτε την εφυία ούτε τίποτα μπροστά απ' αυτό. Το θάρρος είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να έχεις μια καλή ζωή κατ' εμέ αρκεί να έχει κάποιον ρεαλισμό.
Σε σχέση με τους άλλους όμως, το μεγαλύτερο προτέρημα ενός ανθρώπου ίσως τελικά να είναι το καλό χιούμορ. Το να μπορείς να παράγεις χιούμορ φέρνει τους ανθρώπους κοντά, διαλύει την αμηχανία, αντιμετωπίζει και το πιο δύσκολο γεγονός (ακόμα και το θάνατο σε κάποιες περιπτώσεις).

 

[Σμίλα]

Έξυπνος και καλός . Αξεδιάλυτα μαζί. Στο μυαλό μου ο πραγματικά έξυπνος είναι πάντα καλός, έντιμος, με χιούμορ, κατανόηση, και ηθική ακεραιότητα .