@Χανκ Μουντυ Ναι τη νουβέλα λέω. Πάντα είχα την εντύπωση ότι ήταν μετά το 7ο βιβλίο, μάλλον γιατί στις φωτογραφίες που έβλεπα το έβαζαν εκεί. 
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Σήμερα τελείωσα το Αντίο παλλακίδα μου.
Με απογοήτευσε πάρα πολύ το βιβλίο, το οποίο ήταν μια συνεχόμενη έκθεση και παράθεση γεγονότων,
που ούτε καν πλοκής δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω.
Οι χαρακτήρες τελείως επιφανειακοί, και μετά από 272 σελίδες δε τους γνώρισα, ούτε τους ένοιωσα καθόλου.
Τα ιστορικά γεγονότα γύρω από τα οποία εξελίσσεται η ιστορία από τη μέση περίπου και μετά, είναι τέρμα αναφορικά και αναφέρονται απλώς και μόνο για να μας οδηγήσουν στο τέλος.
Τη δε όπερα του... δε μου δημιουργήθηκε καμιά αίσθηση μεγαλείου.
Νομίζω είναι από τα βιβλία που όταν γίνονται ταινίες είναι εξαιρετικές.
Με απογοήτευσε πάρα πολύ το βιβλίο, το οποίο ήταν μια συνεχόμενη έκθεση και παράθεση γεγονότων,
που ούτε καν πλοκής δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω.
Οι χαρακτήρες τελείως επιφανειακοί, και μετά από 272 σελίδες δε τους γνώρισα, ούτε τους ένοιωσα καθόλου.
Τα ιστορικά γεγονότα γύρω από τα οποία εξελίσσεται η ιστορία από τη μέση περίπου και μετά, είναι τέρμα αναφορικά και αναφέρονται απλώς και μόνο για να μας οδηγήσουν στο τέλος.
Τη δε όπερα του... δε μου δημιουργήθηκε καμιά αίσθηση μεγαλείου.
Νομίζω είναι από τα βιβλία που όταν γίνονται ταινίες είναι εξαιρετικές.
Τελείωσα το Outlander της Diana Gabaldon.
Είναι καλογραμμένο δεν μπορώ να πω και η ιστορία ενδιαφέρουσα ως προς το "τι θα κάναμε αν γυρίζαμε στο παρελθόν".
Βέβαια το γεγονός ότι είναι νοσοκόμα βοηθάει αρκετά στην πλοκή. Γενικά θεωρώ η ιατρική μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός ενίσχυσης της προσωπικότητας ενός χαρακτήρα στην εκάστοτε ιστορία με ταξίδια στο χρόνο ή σε post-apocalyptic βιβλία.
Το βιβλίο γίνεται αρκετά γλαφυρό σε ότι αφορά το σεξ, είτε είναι με συναίνεση είτε όχι. Σε κάποια φάση βέβαια για αρκετά κεφάλαια ήταν σεξ... σεξ, σεξ, πλοκή, σεξ, σεξ, ωπ! θυμηθήκαμε την πλοκή, σεξ σεξ, σεξ, άντε καιρός να γυρίσουμε στην πλοκή.
Στοιχεία που είναι ωραία είναι το πως η ηρωίδα προσαρμόζει τις γνώσεις της ιατρικής στο παρελθόν, διάφορα κοινωνικά θέματα της εποχής και πως η άγνοια του κινδύνου για αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Αυτό που δε μου άρεσε είναι το γεγονός ότι η ηρωίδα, απλά επέστρεψε στο παρελθόν και δεν έπαθε σοκ. Απλά φύτρωσε και άνθισε.
Είναι βιβλίο 866 σελίδων και ενώ αναλύει αρκετά πράγματα, αυτό δεν το αγγίζει καν. Εδώ πάμε από το χωρίο στην πόλη και αντιστρόφως και ένα σοκ το παθαίνουμε, αλλά η Κλαίρ γυρίζει 200 χρόνια στο παρελθόν και είναι
Πέρα από αυτό, η αλήθεια είναι ότι δεν ένοιωσα το χώρο. Είμαστε στη Σκωτία, υπάρχουν γλωσσικοί ιδιωματισμοί, αλλά πέρα από αυτό δεν αντιλήφθηκα τον χώρο. Και δεν χρειάζεται ο συγγραφέας να γράψει σελίδες της χλωρίδας και της πανίδας για να φανταστείς έναν τόπο.
Δε ξέρω αν τελικά διαβάσω το 2ο και το 3ο (δε με βλέπω για τα υπόλοιπα που έχει βγάλει). Ποιο πολύ το διάβασα γιατί το είχα άχτι, αφού γενικά φιγουράρει παντού.
Είναι καλογραμμένο δεν μπορώ να πω και η ιστορία ενδιαφέρουσα ως προς το "τι θα κάναμε αν γυρίζαμε στο παρελθόν".
Βέβαια το γεγονός ότι είναι νοσοκόμα βοηθάει αρκετά στην πλοκή. Γενικά θεωρώ η ιατρική μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός ενίσχυσης της προσωπικότητας ενός χαρακτήρα στην εκάστοτε ιστορία με ταξίδια στο χρόνο ή σε post-apocalyptic βιβλία.
Το βιβλίο γίνεται αρκετά γλαφυρό σε ότι αφορά το σεξ, είτε είναι με συναίνεση είτε όχι. Σε κάποια φάση βέβαια για αρκετά κεφάλαια ήταν σεξ... σεξ, σεξ, πλοκή, σεξ, σεξ, ωπ! θυμηθήκαμε την πλοκή, σεξ σεξ, σεξ, άντε καιρός να γυρίσουμε στην πλοκή.
Στοιχεία που είναι ωραία είναι το πως η ηρωίδα προσαρμόζει τις γνώσεις της ιατρικής στο παρελθόν, διάφορα κοινωνικά θέματα της εποχής και πως η άγνοια του κινδύνου για αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Αυτό που δε μου άρεσε είναι το γεγονός ότι η ηρωίδα, απλά επέστρεψε στο παρελθόν και δεν έπαθε σοκ. Απλά φύτρωσε και άνθισε.
Είναι βιβλίο 866 σελίδων και ενώ αναλύει αρκετά πράγματα, αυτό δεν το αγγίζει καν. Εδώ πάμε από το χωρίο στην πόλη και αντιστρόφως και ένα σοκ το παθαίνουμε, αλλά η Κλαίρ γυρίζει 200 χρόνια στο παρελθόν και είναι
Τέλος, όσον αφορά τον βιασμό του Τζέμι, επειδή η ιστορία εξιστορείται από την πλευρά της Κλαιρ, γλιτώνουμε από τη τέρμα γλαφυρή παρουσίαση, αν και όποιος έχει δει τη σειρά νομίζω στιγματίζεται από αυτό. Πάντως η συγγραφέας στο κομμάτι αυτό ασχολείται με το αντίκτυπο που έχει στο Τζέιμι και δε το παρουσιάζει ως κάτι ασήμαντο για να γεμίσει τις σελίδες, οπότε άντε πάμε παρακάτω, γιατί τελειώσαμε με αυτή τη σκηνή.
Δε ξέρω αν τελικά διαβάσω το 2ο και το 3ο (δε με βλέπω για τα υπόλοιπα που έχει βγάλει). Ποιο πολύ το διάβασα γιατί το είχα άχτι, αφού γενικά φιγουράρει παντού.
Έπαθε ΣΟΚ όταν είδε τους καλογραμμωμένους και αμαρτωλούς κοιλιακούς του Σκώτου τεκνού και έτσι δεν πολυπρόσεξε τα άλλα.
Ποιος χ@ζει την ανθρωπολογία και την βοτανική όταν έχεις άλλες ασχολίες νυχθημερόν;
Τι λέμε τώρα;
Πάντως πολύ βολική η ιδιότητα της γιατί πάντα και παντού ένας με ιατρικές γνώσεις είναι πολύτιμος.
Εάν ήταν δακτυλογράφος η ιστορία θα ήταν διαφορετική..
Δεν ξέρω, αλλά όταν διάβασα τον Ντεσάντ ήταν σαν edgy teenager που γράφει για το σοκαριστικό του πράματος.
Δεν ξετρελάθηκα, βέβαια ήταν άλλες εποχές που γράφηκε και ήταν και ευγενής.
Πάντως το συμπέρασμα παραμένει, πολύ εντζι...
Εμένα μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο βιβλίο.
Χωρίς τον Ντε Σαντ, η λογοτεχνία δεν θα ήταν σήμερα όπως την ξέρουμε. Μόνο ο Μαρκήσιος κατέρριψε όλα τα ταμπου και απενοχοποίησε τον ερωτισμό στη λογοτεχνία και ουσιαστικά έδειξε σε όλους πως δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη ή έστω πως αν υπάρχουν τα βάζει μόνο το κοινό και κανένας άλλος.
@Πράκτωρ ΔΔ νομίζω και εμένα θα ήταν ίιισως βολική η δουλεία μου... ίιισως... αλλά σίγουρα θα είχε περιπέτεια... ταξίδια, ευρήματα και χαρές, κατάρες... σκόνη, ζέστη, κράξιμο... Η βασική προϋπόθεση θα ήταν όμως να με ερωτευόταν κανένας πλούσιος.
Τώρα αν θα είχε ή δεν είχε φέτες είναι άλλο θέμα. Αλλά το χρήμα θα ήταν βασικό, για να μπορώ να ταξιδεύω και να ξεθάβω τα αρχαία, καθώς και το γεγονός να μην με πουλούσαν σκλάβα σε κανέναν πασά και έχανα τον πλούσιο-μπορεί-φετάδικο άντρα.
Οι Σλήμαν, Έβανς, Ανδρόνικο κτλ θα ερχόντουσαν δεύτεροι, μη σου πω ότι θα έκανα την αποκρυπτογράφηση της στήλης της ροζέτας και θα έβαζα στην άκρη και τον Σαμπολιόν. Τον δε Έλγιν θα του πάσαρα απομιμήσεις
. Βέβαια για τα δυο τελευταία θα έπρεπε να ζω μέεεχρι να βρεθεί το ένα και να πάει να τα αρπάξει ο άλλος. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι νομίζω τον Έλγιν δεν θα τον προλάβαινα... Βέβαια θα μπορούσαν οι πέτρες να με πάνε πιο κοντά στη ζητούμενη εποχή... Χμμμ!
Τώρα αν θα είχε ή δεν είχε φέτες είναι άλλο θέμα. Αλλά το χρήμα θα ήταν βασικό, για να μπορώ να ταξιδεύω και να ξεθάβω τα αρχαία, καθώς και το γεγονός να μην με πουλούσαν σκλάβα σε κανέναν πασά και έχανα τον πλούσιο-μπορεί-φετάδικο άντρα.
Οι Σλήμαν, Έβανς, Ανδρόνικο κτλ θα ερχόντουσαν δεύτεροι, μη σου πω ότι θα έκανα την αποκρυπτογράφηση της στήλης της ροζέτας και θα έβαζα στην άκρη και τον Σαμπολιόν. Τον δε Έλγιν θα του πάσαρα απομιμήσεις
. Βέβαια για τα δυο τελευταία θα έπρεπε να ζω μέεεχρι να βρεθεί το ένα και να πάει να τα αρπάξει ο άλλος. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι νομίζω τον Έλγιν δεν θα τον προλάβαινα... Βέβαια θα μπορούσαν οι πέτρες να με πάνε πιο κοντά στη ζητούμενη εποχή... Χμμμ!Απλά μην προτιμούσες/έπεφτες σε κανέναν που είχε το γερμανικό ΚΚΚ (Kinder, Küche, Kirche) μότο και κατέληγες με 17 παιδιά και μαυρισμένο μάτι γιατί τόλμησες και αντιμίλησες. :p@Πράκτωρ ΔΔ νομίζω και εμένα θα ήταν ίιισως βολική η δουλεία μου... ίιισως... αλλά σίγουρα θα είχε περιπέτεια... ταξίδια, ευρήματα και χαρές, κατάρες... σκόνη, ζέστη, κράξιμο... Η βασική προϋπόθεση θα ήταν όμως να με ερωτευόταν κανένας πλούσιος.
Τώρα αν θα είχε ή δεν είχε φέτες είναι άλλο θέμα. Αλλά το χρήμα θα ήταν βασικό, για να μπορώ να ταξιδεύω και να ξεθάβω τα αρχαία, καθώς και το γεγονός να μην με πουλούσαν σκλάβα σε κανέναν πασά και έχανα τον πλούσιο-μπορεί-φετάδικο άντρα.
Οι Σλήμαν, Έβανς, Ανδρόνικο κτλ θα ερχόντουσαν δεύτεροι, μη σου πω ότι θα έκανα την αποκρυπτογράφηση της στήλης της ροζέτας και θα έβαζα στην άκρη και τον Σαμπολιόν. Τον δε Έλγιν θα του πάσαρα απομιμήσεις
Ωραία η ιδέα για τα ταξίδια στο χρόνο, αλλά παραφράζοντας το γνωμικό του επίσης γερμαναρά Μπίζμαρκ, είναι σαν να φτιάνεις λουκάνικα, δεν θέλεις να δεις πραγματικά πως γίνονται...
Χωρίς να θέλω να σε αποτρέψω από την ανάγνωση, το έχω διαβάσει. Δεν μου άρεσε γιατί ήταν υπερβολικά υπερβολικό και από ένα σημείο και μετά κομματάκι εκνευριστικό σε ό, τι αφορά τον τρόπο που παρουσίαζε την ανωτερότητα του προκομμένου και "πανούργου" Γιάνκη και τους "χαζούς" και υπανάπτυκτους υπηκόους του Αρθούρου.
Μπορεί να υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα βέβαια σε όλο αυτό ή κάποιος συμβολισμός. Δεν τα έπιασα, λυπάμαι.
Έχει γίνει ταινία πάντως 2 ή 3 φορές, καθώς και διάφορες κινηματογραφικές παραλλαγές.
Δεν έτυχε να το δω σε ταινία, αλλά ακόμη και εάν ακούγεται γελοίο, λέω να το δοκιμάσω.
Χωρις να εχω διαβασει αλλα βιβλια του δεν θεωρω τουλαχιστον για το συγκεκριμενο βιβλιο οτι τον ενδιεφερε να αποδειξει οτι δεν υπαρχουν ορια στην τεχνη αυτο το ειχαν κανει αρκετα νωριτερα προκατοχοι του οπως ο ζωγραφος Μπος. Εμενα περισσοτερο μου φανηκε για πολιτικη προπαγανδα.
Grau, Lester;Gress, Michael; The Red Army Guerrilla Warfare Pocket Manual 1943
Τώρα είμαι πλήρως προετοιμασμένος για το αντάρτικο!
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι όλο το εγχειρίδιο αναφέρει ξεκάθαρα ότι ο αντάρτης δεν είναι αυτόνομη οντότητα, αλλά το reason d' etre είναι η υποστήριξη του Κόκκινο Στρατού. Ολόκληρα κεφάλαια στο πως θα γίνει η σωστή αναγνώριση του εχθρού και η επαφή (liaison) με την μονάδα που ανήκει η αντάρτικη ομάδα.
Αναφορά μόνο σε υλικό που οι αντάρτες θα λάμβαναν από το κράτος (οπλισμός/πυρομαχικά/εκρηκτικά/στρατιωτικός υποστηρικτικός εξοπλισμός), τίποτα για αυτοσχέδια υλικά.
Πολύ καλή άμεση απόδειξη στο πόσο περιορισμένους ήθελε ο Στάλιν τους παρτιζάνους και πόσο ήθελε να αποφύγει το αντάρτικο να γίνει εθνοαπελευθερωτικό μέτωπο. Κάτι που αναφέρει και ο μεταφραστής στην αρχή του εν λόγου εγχειριδίου.
Κατά τα άλλα, τελείως τεχνικό και τεχνοκρατικό βιβλιαράκι γραμμένο για τον μέσο - όχι ιδιαίτερα μορφωμένο - "αξιωματικό" παρτιζάνο.
Τώρα είμαι πλήρως προετοιμασμένος για το αντάρτικο!
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι όλο το εγχειρίδιο αναφέρει ξεκάθαρα ότι ο αντάρτης δεν είναι αυτόνομη οντότητα, αλλά το reason d' etre είναι η υποστήριξη του Κόκκινο Στρατού. Ολόκληρα κεφάλαια στο πως θα γίνει η σωστή αναγνώριση του εχθρού και η επαφή (liaison) με την μονάδα που ανήκει η αντάρτικη ομάδα.
Αναφορά μόνο σε υλικό που οι αντάρτες θα λάμβαναν από το κράτος (οπλισμός/πυρομαχικά/εκρηκτικά/στρατιωτικός υποστηρικτικός εξοπλισμός), τίποτα για αυτοσχέδια υλικά.
Πολύ καλή άμεση απόδειξη στο πόσο περιορισμένους ήθελε ο Στάλιν τους παρτιζάνους και πόσο ήθελε να αποφύγει το αντάρτικο να γίνει εθνοαπελευθερωτικό μέτωπο. Κάτι που αναφέρει και ο μεταφραστής στην αρχή του εν λόγου εγχειριδίου.
Κατά τα άλλα, τελείως τεχνικό και τεχνοκρατικό βιβλιαράκι γραμμένο για τον μέσο - όχι ιδιαίτερα μορφωμένο - "αξιωματικό" παρτιζάνο.
Μάλλον δεν κατάλαβες τι έγραψα.
Δεν είπα ότι κάτι τέτοιο ενδιέφερε τον Μαρκήσιο, απλά είπα πως με τον τρόπο γραφής του κατέρριψε τα ταμπού και τα μέχρι τότε όρια.
Nick Lane, Transformer: The Deep Chemistry of Life and Death
Μάλλον μέτριο στην υλοποίηση και εξαιρετικό στις βασικές πληροφορίες.
Εξαιρούνται κάποιες θεωρίες που 100% είναι του συγγραφέα και όχι αποδεκτές στην επιστημονική κοινότητα.
Όπως έγραψα, δεν είναι κάτι που απολαμβάνεις να διαβάζεις γιατί ούτε ακαδημαϊκό είναι στο φουλ, ούτε εκλαϊκευμένο.
Έτσι πέφτει ανάμεσα και αποτυγχάνει σε αμφότερα πιστεύω.
Ούτε ο ακαδημαϊκός θα το πιάσει και θα μάθει, ούτε ο μέσος άνθρωπος έχει την υπομονή για τα πολλαπλά και ιδιαίτερα αναλυτικά κεφάλαια για λεπτομέρειες.
Τέλος αυτό που δεν την πάλεψα πραγματικά ήταν το πόσες φορές έκανε διαφήμιση στον εαυτό του.
Αυτό το "in my lab I/my PhD students" ήταν ιδιαίτερα συχνό.
Συμπερασματικά, πολύ καλές πληροφορίες σε μέρος του βιβλίου, αλλά για να φτάσεις εκεί περνάς βαλτίλα κακών αστείων, αυτοπροβολής και τελείως ξερής γραφής.
Μάλλον μέτριο στην υλοποίηση και εξαιρετικό στις βασικές πληροφορίες.
Εξαιρούνται κάποιες θεωρίες που 100% είναι του συγγραφέα και όχι αποδεκτές στην επιστημονική κοινότητα.
Όπως έγραψα, δεν είναι κάτι που απολαμβάνεις να διαβάζεις γιατί ούτε ακαδημαϊκό είναι στο φουλ, ούτε εκλαϊκευμένο.
Έτσι πέφτει ανάμεσα και αποτυγχάνει σε αμφότερα πιστεύω.
Ούτε ο ακαδημαϊκός θα το πιάσει και θα μάθει, ούτε ο μέσος άνθρωπος έχει την υπομονή για τα πολλαπλά και ιδιαίτερα αναλυτικά κεφάλαια για λεπτομέρειες.
Τέλος αυτό που δεν την πάλεψα πραγματικά ήταν το πόσες φορές έκανε διαφήμιση στον εαυτό του.
Αυτό το "in my lab I/my PhD students" ήταν ιδιαίτερα συχνό.
Συμπερασματικά, πολύ καλές πληροφορίες σε μέρος του βιβλίου, αλλά για να φτάσεις εκεί περνάς βαλτίλα κακών αστείων, αυτοπροβολής και τελείως ξερής γραφής.
Τελείωσα τα ανεμοδαρμενα υψη. Δεν μπορώ να πω ότι με κούρασε, πάρα τον βαρετό, κατά την αναγνωστική μου άποψη, τίτλο. Αντίθετα μου κράτησε πολύ καλή παρέα όσο το διάβαζα.
Ο τίτλος ήταν ο βασικός λόγος που δεν το είχα διαβάσει τόσο καιρό και πιστεύω ότι αν δεν ήταν το βιβλίο της συνανάγνωσης της λτβΗ δεν νομίζω να το διάβαζα ποτέ.
Θα ήθελα να παραθέσω μια αστεία παρομοίωση, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται SPOILER όπου ένας ήρωας ήθελε να συνεχιστεί μία ιστορία που του έλεγαν και την χρησιμοποίησε και με άρεσε πάρα πολύ
Ο τίτλος ήταν ο βασικός λόγος που δεν το είχα διαβάσει τόσο καιρό και πιστεύω ότι αν δεν ήταν το βιβλίο της συνανάγνωσης της λτβΗ δεν νομίζω να το διάβαζα ποτέ.
Θα ήθελα να παραθέσω μια αστεία παρομοίωση, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται SPOILER όπου ένας ήρωας ήθελε να συνεχιστεί μία ιστορία που του έλεγαν και την χρησιμοποίησε και με άρεσε πάρα πολύ
«Όχι, όχι, δε θα επιτρέψω κάτι τέτοιο! Έχετε υπόψη σας την ψυχική διάθεση που επιζητεί τη λεπτομέρεια; Όταν κάθεσαι μόνος, για παράδειγμα, και η γάτα γλείφει τα μικρά της πάνω στο χαλί μπροστά σου, παρακολουθείς τη διαδικασία με τόση ένταση, ώστε νευριάζεις πραγματικά αν η γάτα λησμονήσει να γλείψει ένα αφτί».
«Φοβερά τεμπέλικη θα την έλεγα αυτή τη διάθεση».
«Φοβερά τεμπέλικη θα την έλεγα αυτή τη διάθεση».
Paul Craddock, Spare Parts
Καλό βιβλίο, αν και λίγο μικρό.
Οι πληροφορίες μέσα ήταν γραμμένες από ειδικό (χειρούργο), έτσι ήξερε τι έγραφε σε ότι αφορά την ιατρική.
Όσον αφορά την ιστορία της ιατρικής, εκεί ήταν καλό, όχι όμως τρομερό. Όμως εξερεύνησε θέματα που δεν εμφανίζονται ιδιαίτερα σε αντίστοιχα εκλαϊκευμένα ιατρικά βιβλία (π.χ. αιμοδοσία ανθρώπου-ζώου, αγοραπωλησίες δοντιών για μεταμόσχευση τον 18ο αιώνα).
Έτσι λέω αξίζει, αν και σίγουρα δεν θα το πεις και το τοπ της χρονιάς.
Καλά το άλλαξαν.
Καλό βιβλίο, αν και λίγο μικρό.
Οι πληροφορίες μέσα ήταν γραμμένες από ειδικό (χειρούργο), έτσι ήξερε τι έγραφε σε ότι αφορά την ιατρική.
Όσον αφορά την ιστορία της ιατρικής, εκεί ήταν καλό, όχι όμως τρομερό. Όμως εξερεύνησε θέματα που δεν εμφανίζονται ιδιαίτερα σε αντίστοιχα εκλαϊκευμένα ιατρικά βιβλία (π.χ. αιμοδοσία ανθρώπου-ζώου, αγοραπωλησίες δοντιών για μεταμόσχευση τον 18ο αιώνα).
Έτσι λέω αξίζει, αν και σίγουρα δεν θα το πεις και το τοπ της χρονιάς.
Αυτός ο τίτλος φέρνει περισσότερο κλασσικά βιβλία τρόμου πιστεύω, εκεί κάπου στα τέλη των 1800s, μαζί με τον Δράκουλα.
Καλά το άλλαξαν.
Τελείωσα το The Kingdom of Back της Marie Lu.
Είναι νεανικό βιβλίο σχετικά με τα αδέρφια Μότσαρτ
και συγκεκριμένα με τη αδερφή του διάσημου συνθέτη.
Δεν έχει κάτι σπουδαίο και πιθανόν να αγαπηθεί και να εκτιμηθεί περισσότερο
από κάποιον που παίζει μουσική ή που λατρεύει την κλασική μουσική.
Το βασικό για εμένα είναι ότι μέχρι πριν δεν είχα ακούσει ότι ο Μότσαρτ είχε αδερφή
που ήταν το ίδιο ή ίσως ήταν μεγαλύτερο ταλέντο από αυτόν.
Φυσικά μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου γκούγκλαρα κάποια πράγματα που διάβασα, τα οποία κάποια είναι αληθή, ενώ κάποια άλλα
ήταν φήμες Αληθινά γεγονότα ή φήμες το βιβλίο τα παρουσιάζει μέσω μαγικού ρεαλισμού, οπότε θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι γλυκούλι και αγαπησιάρικο, αν και ο μαγικός ρεαλισμός δεν είναι από τα στοιχεία που μου αρέσουν σε ένα βιβλίο.
Είναι νεανικό βιβλίο σχετικά με τα αδέρφια Μότσαρτ
και συγκεκριμένα με τη αδερφή του διάσημου συνθέτη.
Δεν έχει κάτι σπουδαίο και πιθανόν να αγαπηθεί και να εκτιμηθεί περισσότερο
από κάποιον που παίζει μουσική ή που λατρεύει την κλασική μουσική.
Το βασικό για εμένα είναι ότι μέχρι πριν δεν είχα ακούσει ότι ο Μότσαρτ είχε αδερφή
που ήταν το ίδιο ή ίσως ήταν μεγαλύτερο ταλέντο από αυτόν.
Φυσικά μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου γκούγκλαρα κάποια πράγματα που διάβασα, τα οποία κάποια είναι αληθή, ενώ κάποια άλλα
ήταν φήμες Αληθινά γεγονότα ή φήμες το βιβλίο τα παρουσιάζει μέσω μαγικού ρεαλισμού, οπότε θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι γλυκούλι και αγαπησιάρικο, αν και ο μαγικός ρεαλισμός δεν είναι από τα στοιχεία που μου αρέσουν σε ένα βιβλίο.