Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Λοιπόν...
Ξεκίνησα το she who became the sun της Shelley Parker-Chan και ενώ έχει όλα τα στοιχεία που θα μου άρεσαν σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα (δε κατάλαβα γιατι το τοποθετούν στα φαντασίας) λίγο πριν τη μέση το παράτησα... θα πάει για άλλη φορά.
Έπειτά ξεκίνησα το Codename Villanelle του Luke Jennings... πάει και αυτό για άλλη φορά.
Είπα ήδη για το The Essex Serpent της Sarah Perry που πάει για άλλη φορά.
μμμμ πιο άφησα απέξω;;
Α! Το Upgrade του Blake Crouch... άλλη φορά....
Μετά κόπων και βασάνων τελείωσα το The Golden Hairpin της Qinghan CeCe και αυτό γιατί θα βγει 2 ασιάτικες σειρές (και κινεζικη και κορεατικη) που βασίζονται στο βιβλίο και είπα να το διαβάσω πρώτα. Για μυστηρίου μέτριο, ανάλυση λαογραφικού/πολιτιστικού στοιχείου ακόμα στα τάρταρα. Νομίζω οι σειρές θα είναι καλύτερες.
Τώρα ξεκίνησα το Tress of the emerald sea του Brandon Sanderson και όλα κυλάνε ρολόι. Λίγο παραμυθονεανικό αλλά μια χαρα ευχάριστο.
Ξεκίνησα το she who became the sun της Shelley Parker-Chan και ενώ έχει όλα τα στοιχεία που θα μου άρεσαν σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα (δε κατάλαβα γιατι το τοποθετούν στα φαντασίας) λίγο πριν τη μέση το παράτησα... θα πάει για άλλη φορά.
Έπειτά ξεκίνησα το Codename Villanelle του Luke Jennings... πάει και αυτό για άλλη φορά.
Είπα ήδη για το The Essex Serpent της Sarah Perry που πάει για άλλη φορά.
μμμμ πιο άφησα απέξω;;
Α! Το Upgrade του Blake Crouch... άλλη φορά....
Μετά κόπων και βασάνων τελείωσα το The Golden Hairpin της Qinghan CeCe και αυτό γιατί θα βγει 2 ασιάτικες σειρές (και κινεζικη και κορεατικη) που βασίζονται στο βιβλίο και είπα να το διαβάσω πρώτα. Για μυστηρίου μέτριο, ανάλυση λαογραφικού/πολιτιστικού στοιχείου ακόμα στα τάρταρα. Νομίζω οι σειρές θα είναι καλύτερες.
Τώρα ξεκίνησα το Tress of the emerald sea του Brandon Sanderson και όλα κυλάνε ρολόι. Λίγο παραμυθονεανικό αλλά μια χαρα ευχάριστο.
Υποθέτω διαβάζεις αυτό.Dune
Θα με παρεξηγήσεις αν πω "εύγε"; Αν δηλώσω "καλώς ήλθες στον δρόμο της αρετής και της σοφίας";
Όπως και να'χει, θα γίνω αιρεσιάρχης τρόπον τινά δηλώνοντας ότι το Dune είναι έπος, με όλη τη σημασία της λέξεως, και συναριθμείται ανάμεσα στις μεγάλες κατακτήσεις της ανθρώπινης διάνοιας. Η σύλληψη, η πλοκή και η αρχιτεκτόνηση του σύμπαντος του Herbert, με όλες τις οικολογικές -κυρίως- αναφορές και τις πολιτικο-κοινωνικές δαιδαλώδεις δολοπλοκίες είναι αξεπέραστη και αξιοθαύμαστη.
Εύχομαι να διαβάσεις όλη τη σειρά. Ξανά και ξανά.
Αφήνω εδώ αυτό το βιντεάκι και προτρέπω, αν σου αρέσει ο Herbert, να αναζητήσεις τον δράκο της θάλασσας. Πρόκειται για ε κ π λ η κ τ ι κ ό βιβλίο.
Παρεμπιπτόντως, έχει 2 μέρες που ξεκίνησα τον Οίκο των Κορρίνο.
o Ματθαιος και ο διαβολος
Διάβασα την περίληψη στην wikipedia και μου φάνηκε πολύ ωραίο.
Μου θύμισε τη Μουλάν και μου αρέσει που μιλάει για έναν όχι τόσο γνωστό πολιτισμό. Λοιπόν, το θέλω!Γιατί δεν σ' άρεσε;
Δεν είναι ότι δε μου άρεσε. Κυλούσε αργά η πλοκή και το τελευταίο καιρό δεν έχω μυαλό για κάτι βαρύ. Διάβασα περίπου το 1/3 του βιβλίου και αρχικά μου άρεσε αρκετά. Απλά στη πορεία ενώ μιλάει για την Κίνα του 1300 παίζει με σύγχρονους όρους και αυτό με χαλάει στα ιστορικά βιβλία. Πέρα από αυτό βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα και για τις ανάγκες της σύγχρονης ισότητας των φύλων αλλάζει το φύλο κάποιων ιστορικών προσώπων (το βιβλίο δεν είναι alternative history). Όσο και να θέλουμε δεν μπορούμε να αλλάξουμε την ιστορία και τα κοινωνικά κριτήρια που είχαμε τότε καθώς και ο,τι κακό κάναμε σαν άνθρωποι.
Αυτά που λέω είναι προσωπικό γούστο και αφορά αυτο περιμένω από τα ιστορικά (τα φανταστικά στοιχεία είναι ελάχιστα μέχρι εκεί που έφτασα, ωστόσο διάβασα δεν είναι πολλά, οπότε ίσως -δική μου εκτίμηση- μπαίνουν για της ανάγκες της πλοκής.
Σκοπεύω να το ξαναπιάσω από την αρχή μόλις συνέλθω λίγο.
Αυτά που λέω είναι προσωπικό γούστο και αφορά αυτο περιμένω από τα ιστορικά (τα φανταστικά στοιχεία είναι ελάχιστα μέχρι εκεί που έφτασα, ωστόσο διάβασα δεν είναι πολλά, οπότε ίσως -δική μου εκτίμηση- μπαίνουν για της ανάγκες της πλοκής.
Σκοπεύω να το ξαναπιάσω από την αρχή μόλις συνέλθω λίγο.
Ναι, καταλαβαίνω, δεν έχεις κι άδικο για το ότι φαίνεται κάπως αν αλλάζει το φύλο και τα γεγονότα της ιστορίας, όσο καλοί κι αν είναι οι σκοποί της (φεμινισμός, αντιρατσισμός).
Αλλά πάντως έχει και φανταστικά στοιχεία, οπότε μπορεί η συγγραφέας του να μην το προόριζε για ιστορικό.
Πάντως, είμαι λίγο στο γιατί όχι: σάμπως η Ντίσνευ δεν άλλαξε το μύθο της Μουλάν, σάμπως κάποιες φεμινίστριες συγγραφείς του τρίτου κύματος δεν επαναφηγήθηκαν τους μύθους του κύκλου του Αρθούρου, σάμπως η Marvel δεν έβαλε σε κάποια εκδοχή κάποιον από τους ηπερήρωές της (τον Θορ νομίζω; ) να είναι γυναίκα, σάμπως δεν έβαλαν σε πρόσφατη ταινία με τον Ρομπέν έναν από τους ήρωες να είναι μαύρος;
Δεν είναι βέβαια πολύ καλό να ξεχνάς ποια ήταν τα δεδομένα μιας εποχής και να χρησιμοποιείς σύγχρονες ευαισθησίες, αλλά είναι μια μέθοδος επανάκτησης της εν λόγω εποχής. Εξαρτάται, όπως όλα τα πράγματα, πώς το κάνει ο συγγραφέας. Γενικά, πιστεύω ότι ακόμη και για να μιλήσεις για φεμινιστικά ή αντιρατσιστικά θέματα, καλύτερα είναι να δείξεις τα κακώς κείμενα της εκάστοτε εποχής και ιδεολογίας παρά να τα μασκάρεις.
ΥΓ: Ελπίζω κάτι να κατάλαβες από το παραλήρημά μου...
Αλλά πάντως έχει και φανταστικά στοιχεία, οπότε μπορεί η συγγραφέας του να μην το προόριζε για ιστορικό.
Πάντως, είμαι λίγο στο γιατί όχι: σάμπως η Ντίσνευ δεν άλλαξε το μύθο της Μουλάν, σάμπως κάποιες φεμινίστριες συγγραφείς του τρίτου κύματος δεν επαναφηγήθηκαν τους μύθους του κύκλου του Αρθούρου, σάμπως η Marvel δεν έβαλε σε κάποια εκδοχή κάποιον από τους ηπερήρωές της (τον Θορ νομίζω; ) να είναι γυναίκα, σάμπως δεν έβαλαν σε πρόσφατη ταινία με τον Ρομπέν έναν από τους ήρωες να είναι μαύρος;
Δεν είναι βέβαια πολύ καλό να ξεχνάς ποια ήταν τα δεδομένα μιας εποχής και να χρησιμοποιείς σύγχρονες ευαισθησίες, αλλά είναι μια μέθοδος επανάκτησης της εν λόγω εποχής. Εξαρτάται, όπως όλα τα πράγματα, πώς το κάνει ο συγγραφέας. Γενικά, πιστεύω ότι ακόμη και για να μιλήσεις για φεμινιστικά ή αντιρατσιστικά θέματα, καλύτερα είναι να δείξεις τα κακώς κείμενα της εκάστοτε εποχής και ιδεολογίας παρά να τα μασκάρεις.
ΥΓ: Ελπίζω κάτι να κατάλαβες από το παραλήρημά μου...
To αυτό.
Όλες οι ιστορίες/κοινωνίες/γεγονότα πρέπει να αλλάξουν σε Political Correct (PC) νιανιά, όλα πρέπει να είναι 120% μέσα στο PC των 2020s, ειδάλλως κάποιος/α/ο θα ζοριστεί και θα θιχτεί για να κράξει το σεξιστικορατσιστικοδενξερωτιαλλοστο κείμενο/βιβλίο/γεγονός.
Δεν υπάρχει θέληση για νέες ιδέες, ιστορίες και κοσμοπλασία, άλλωστε είναι ρίσκο να δημιουργείς κάτι.
Έτσι παίρνουμε κάτι κλασσικό και γνωστό και το διαλύουμε, π.χ. ΔΕΝ γίνεται να μην είναι γυναίκα ο Χούλκ και μαύρος ο Ρόμπιν Χούντ..
Μοιάζει με τη Βικτωριανή τρέλα να αλλάζουν τα πάντα όλα (ιστορικά πρόσωπα και ιστορίες) για να κολλάνε στο Ρομαντικό πνεύμα, αλλά πολύ χειρότερο και πολύ πιο υστερικό.
Όπως έγραψα, εάν ήταν νέες ιδέες και νέοι ήρωες, μια χαρά & κανένα πρόβλημα για εναλλακτικούς ήρωες/γυναίκες (βλέπε Tamir Triad με την μη συμβατική γυναίκα πρωταγωνίστρια), αλλά ο σκοπός είναι να χαϊδέψουν τα αυτιά σε ορισμένο κοινό, να προκαλέσουν το hate reading και βαβούρα, δίχως να παραχθεί κάτι ουσιαστικά καλό.
@Διχασμένη πέθανα με το παραλήρημα. Ναι γενικότερα το κάνουν αυτό, ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει, γιατί ύπαρχουν τόσες πολλές ιστορίες που μπορούν να δημιουργηθούν και επίσης τόσες πολλές μυθολογίες από όλο τον κόσμο που μπορούν να ειπωθούν, που να ταιριάζει με τα σημερινά δεδομένα. Οπότε πάνω κάτω θα συμφωνήσω με τον @Πράκτωρ ΔΔ, αν και γενικότερα υπάρχουν βιβλία που μου έχουν αρέσει που παραλλάζουν ιστορικά στοιχεία και πρόσωπα.
Διαβάζω Προυστ - Από τη μεριά του Σουάν. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ατέλειωτες προτάσεις οι οποίες ακολουθούνται από δευτερεύουσες προτάσεις που στην αρχή με αποσυντόνιζαν αλλά σιγά σιγά τις συνήθισα και ξεκίνησα να τις απολαμβάνω. Εξαιρετικές οι περιγραφές του Κομπραί, έχει τέτοια δύναμη η αφήγηση που ωθεί όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις να συμμετέχουν, έτσι που να δημιουργείται μια πλήρης αισθητική εμπειρία. Η σκηνή που περιγράφει μερικές ασπραγκαθιές σε ενα παρεκκλήσι νομίζω θα χαραχτεί για πάντα στον νου μου. Το δεύτερο μέρος (Ένας έρωτας του Σουάν) ξεκίνησε το ίδιο δυνατά αλλά ομολογώ πως κάπως με έχουν κουράσει οι εξαντλητικές περιγραφές του έρωτα του Σουάν για την Οντέτ. Μοναδική η γραφή του Προυστ, ειδικά αν κάποιος σκοπεύει να ασχοληθεί με την συγγραφή νομίζω πως επιβάλλεται να μελετήσει το ύφος του.
Βιβλία που διαβασα τον τελευταιο μήνα.
Υπατια, η γυναικα που αγαπησε την επιστημη-Γκαλβεθ. Περιμενα να διαβασω μια βιογραφια της Υπατιας αλλά περισσοτερα διαβασα για τον πατερα της, πολλες λεπτομερειες για την καθημερινη ζωη στην Αλεξανδρεια και ελαχιστα για την Υπατια. Μυθιστορηματικη γραφή αλλά χωρις κανενα συναισθημα. Μετριο 2/5.
Ενας αντρας που τον λενε Ουβε -Μπακμαν. Τιγκα στα κλισε αλλα παρολα αυτα μου αρεσε. Ανθρωπινο, συγκινητικο, αισιοδοξο. Α και σε λιγα χρόνια καπως έτσι με φαναταζομαι, σαν τον Ουβε. 4/5
Προπαγανδα και παραπληροφορηση- Χατζηστεφανου. Αποκαλυπτικο, διαφωτιστικό, εξαιρετικο. Χαλαρά πεντε αστερακια.
Ο χορος των νεκρων -Γιαννισης. Ωραίος ο Γιαννισης, αστυνομικό της σκανδιναβικης σχολης. Τα προσέχει τα βιβλία του και φαινεται αυτό. Μου αρεσε περισσοτερο απο το Αλεξανδρας του ιδιου. Ενδιαφερον χαρακτηρες, δυνατή πλοκή με σασπενς και ανατροπες. Τρια αστερακια αν και ισως να ειναι και για τεταρτο. Αυτο περισσοτερο έχει να κάνει με μένα γιατι ισως επειδη έχω διαβασει παρα παρα πολλά αστυνομικα, τελευταια δεν πολυτραβανε αν και τα έχω αραιωσει, συνηθως ενα αστυνομικο στα τεσσερα- πεντε βιβλία.
Επιχειρηση Σφαγη- Ροδολφο Ουολς. Ενα απιστευτο συγκλονιστικό βιβλίο. Γραμμενο απο έναν ανθρωπο απο αυτους που τους λεμε αφανεις ήρωες που ρισκαρε και εντελει θυσιασε την ζωη του στην μαχη που εδινε για δικαιοσυνη μεσα απο τις ερευνες του και τα γραπτα του. Εννοειται 5/5.
Υπατια, η γυναικα που αγαπησε την επιστημη-Γκαλβεθ. Περιμενα να διαβασω μια βιογραφια της Υπατιας αλλά περισσοτερα διαβασα για τον πατερα της, πολλες λεπτομερειες για την καθημερινη ζωη στην Αλεξανδρεια και ελαχιστα για την Υπατια. Μυθιστορηματικη γραφή αλλά χωρις κανενα συναισθημα. Μετριο 2/5.
Ενας αντρας που τον λενε Ουβε -Μπακμαν. Τιγκα στα κλισε αλλα παρολα αυτα μου αρεσε. Ανθρωπινο, συγκινητικο, αισιοδοξο. Α και σε λιγα χρόνια καπως έτσι με φαναταζομαι, σαν τον Ουβε. 4/5
Προπαγανδα και παραπληροφορηση- Χατζηστεφανου. Αποκαλυπτικο, διαφωτιστικό, εξαιρετικο. Χαλαρά πεντε αστερακια.
Ο χορος των νεκρων -Γιαννισης. Ωραίος ο Γιαννισης, αστυνομικό της σκανδιναβικης σχολης. Τα προσέχει τα βιβλία του και φαινεται αυτό. Μου αρεσε περισσοτερο απο το Αλεξανδρας του ιδιου. Ενδιαφερον χαρακτηρες, δυνατή πλοκή με σασπενς και ανατροπες. Τρια αστερακια αν και ισως να ειναι και για τεταρτο. Αυτο περισσοτερο έχει να κάνει με μένα γιατι ισως επειδη έχω διαβασει παρα παρα πολλά αστυνομικα, τελευταια δεν πολυτραβανε αν και τα έχω αραιωσει, συνηθως ενα αστυνομικο στα τεσσερα- πεντε βιβλία.
Επιχειρηση Σφαγη- Ροδολφο Ουολς. Ενα απιστευτο συγκλονιστικό βιβλίο. Γραμμενο απο έναν ανθρωπο απο αυτους που τους λεμε αφανεις ήρωες που ρισκαρε και εντελει θυσιασε την ζωη του στην μαχη που εδινε για δικαιοσυνη μεσα απο τις ερευνες του και τα γραπτα του. Εννοειται 5/5.
@Χρυσόστομος
Αρκετά βιβλία. Το τελευταίο με ενδιαφέρει κ εμένα. Έχω ακούσει ότι είναι πολύ δυνατό βιβλίο.
Αρκετά βιβλία. Το τελευταίο με ενδιαφέρει κ εμένα. Έχω ακούσει ότι είναι πολύ δυνατό βιβλίο.
Δεν θελω να γραψω οτι στα 'γραφα, αλλα θα το γραψω.
Χαιρομαι πολυ που σου αρεσε.
@Βασίλισσα είχα και δύο εβδομάδες άδεια μες στον Ιανουάριο και έτσι είχα περισσότερο χρόνο. Να το διαβάσεις, αξίζει!
@Έλλη Μ ...
@Έλλη Μ ...
Ξεκίνησα να διαβάζω το "Ο βασιλιάς με τα κίτρινα" του Τσέιμπερς.
Τελείωσα τις 2 πρώτες ιστορίες και για την ώρα έχω να πω πως δεν νομίζω ότι οι ιστορίες αυτές μπορούν να τρομάξουν κάποιον και δεύτερον ότι τα δείχνουν τα χρονάκια τους.
Τελείωσα τις 2 πρώτες ιστορίες και για την ώρα έχω να πω πως δεν νομίζω ότι οι ιστορίες αυτές μπορούν να τρομάξουν κάποιον και δεύτερον ότι τα δείχνουν τα χρονάκια τους.
Άρχισα το The lost metal (4ο βιβλίο της 2ης εποχής της σειράς Mistborn) του Μπράντον Σάντερσον. Πουφ... Δε με ενθουσίασε. Κεντρικός χαρακτήρας είναι μια καρικατούρα.
Εγώ και ο Σαντερσον δε τα πάμε καλά με το σαχλό χιούμορ. Γενικότερα το ίδιο στυλ χαρακτήρα τον βάζει σχεδόν σε όλα του τα βιβλία, στοιχείο που πραγματικά δε μου αρέσει.
Θα το τελειώσω το βιβλίο, γιατί ειναι το τελευταίο.
Εγώ και ο Σαντερσον δε τα πάμε καλά με το σαχλό χιούμορ. Γενικότερα το ίδιο στυλ χαρακτήρα τον βάζει σχεδόν σε όλα του τα βιβλία, στοιχείο που πραγματικά δε μου αρέσει.
Θα το τελειώσω το βιβλίο, γιατί ειναι το τελευταίο.
Σαχλό χιούμορ, ίδιες-άψυχες και άνοστες παπιέ-μασε καρικατούρες-ήρωες σε κάθε βιβλίο και γενικά σούπα φάνταζι;
Εντάξει, τα βλέπω όλα εντάξει για βιβλίο του overhyped τρίχα του Σάντερσον.
Εντάξει, τα βλέπω όλα εντάξει για βιβλίο του overhyped τρίχα του Σάντερσον.
Γενικά ο Σάντερσον μου αρέσει πάρα πολύ. Οι κόσμοι του είναι πρωτότυποι, όπως και η εκάστοτε μαγεία, η οποία για μένα δεν είναι σούπα.
Επίσης, μου αρέσουν τα rpg οπότε ταιριάζει στα γούστα μου.
Παρόλα αυτά στο χιούμορ δεν με έχει κατατήσει και συγκεκριμένα αυτό του Λούπεν και της Λίφτ από το Stormlight και του Wayne από το Mistborn. Ο Λούπεν και ο Γουέιν μου ακούγονται ακριβώς οι ίδιοι, άσχετα αν έχουν διαφορές μεταξύ τους, έχουν τέρμα σαχλό χιούμορ.
Κατά τα άλλα, υπάρχουν αξιόλογοι χαρακτήρες στα βιβλία του, πχ Κάλαντιν, Venli, Rysn και Eshonai από το Stormlight,
όπως Sazed και Kelsier (αν και γενικότερα τον αντιπαθώ σαν χαρακτήρα, ταιριάζει μέσα στις ιστορίες) από Mistborn.
Όλοι οι παραπάνω έχουν τελειώς διαφορετικό χαρακτήρα. Κάποιοι είναι ηρωικοί, κάποιοι φιλόσοφοι, κάποιοι εν δυνάμει κακοί.
Επίσης, μου αρέσουν τα rpg οπότε ταιριάζει στα γούστα μου.
Παρόλα αυτά στο χιούμορ δεν με έχει κατατήσει και συγκεκριμένα αυτό του Λούπεν και της Λίφτ από το Stormlight και του Wayne από το Mistborn. Ο Λούπεν και ο Γουέιν μου ακούγονται ακριβώς οι ίδιοι, άσχετα αν έχουν διαφορές μεταξύ τους, έχουν τέρμα σαχλό χιούμορ.
Κατά τα άλλα, υπάρχουν αξιόλογοι χαρακτήρες στα βιβλία του, πχ Κάλαντιν, Venli, Rysn και Eshonai από το Stormlight,
όπως Sazed και Kelsier (αν και γενικότερα τον αντιπαθώ σαν χαρακτήρα, ταιριάζει μέσα στις ιστορίες) από Mistborn.
Όλοι οι παραπάνω έχουν τελειώς διαφορετικό χαρακτήρα. Κάποιοι είναι ηρωικοί, κάποιοι φιλόσοφοι, κάποιοι εν δυνάμει κακοί.