Τελειώνω το the stell remains, του Richard Morgan. Είχα ακούσει πολλά καλά λόγια και ήθελα να μου αρέσει. Ανήκει στην παράδοση του grim and grit fantasy, με μπόλικο κυνισμό και απαισιοδοξία.
Έχει πολλά πολύ καλά στοιχεία: η κοσμοπλασία είναι ιδιαίτερη, οι σκηνές που ο πρωταγωνιστής ταξιδεύει με τους dwenda στους βάλτους είναι πολύ ποιητικές και ελαφρώς ανατριχιαστικές, με την καλή έννοια, ο συγγραφέας χειρίζεται πολύ καλά την ψυχολογία των ηρώων του νομίζω και είναι ενδιαφέροντες, βετεράνοι μαχητές και τραυματισμένοι/σημαδεμένοι ψυχολογικά απ' όσα έζησαν (ιδίως ο ξιφομάχος, ο οποίος έχει και μια παραπάνω αιτία για τραυματικές εμπειρίες). Επίσης, φαίνεται καθαρά ότι ο συγγραφέας του ξεκίνησε από επιστημονική φαντασία: ο προηγούμενος πόλεμος ήταν ενάντια σε σαυράνθρωπους, οι οποίοι κατοικοεδρεύουν κυρίως σε μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, οι εφευρέσεις ενός σημαντικού εξαφανισμένου λαού μοιάζουν με διαστημόπλοια, τα παιχνίδια με το χρόνο του λαού των ξωτικών (dwenda) ο συγγραφέας τα χειρίζεται με διαφορετικό τρόπο από την μέση ιστορία φάντασυ, πολλοί από τους λαούς που περιγράφει αποκαλύπτεται ότι κατάγονται από άλλους πλανήτες, όπως επίσης και η γλώσσα κάποτε δείχνει σημάδια επίδρασης από επιστημονική φαντασία, πχ κάπου συγκρίνει την κρυάδα της απόστασης με το κρύο κενό ανάμεσα στα άστρα.
Με εκνεύρισε όμως και με κούρασε, λόγω των πολλών βρισιών

(νισάφι, δεν είναι ανάγκη να βρίζουν όλη την ώρα χυδαία οι ήρωες για να είναι ένα βιβλίο ωμό και ρεαλιστικό), όπως επίσης και της υπερβολικής (σαδιστικής σχεδόν) ωμότητας των μαχών, όπου περιγράφονται με λεπτομέρειες αίματα, άντερα, θανάσιμα τραύματα κτλ.

Οπότε δεν είμαι σίγουρη αν θα πάρω τα άλλα δύο, προβληματίζομαι...
Εσύ Σελεφά, διάβασες την σειρά επιστημονικής φαντασίας του συγγραφέα;