Την Τρίτη ολοκληρώνω το Σιλμαρίλιον του Τόλκιν μετά από 21 μέρες ανάγνωσης και ξεκινάω την Καρμίλα στο καπάκι.
Από Τόλκιν θα αγοράσω άλλο ένα βιβλίο στάνταρ (σκέφτομαι το εικονογραφημένο Πτώση της Γκοντόλιν) και είναι και το Βάπτισμα του Πυρός από Witcher που περιμένω αλλά λογικά δεν θα τα αγοράσω και τα δύο μαζεμένα.
Για κανένα 2μήνπο δεν μπορούσα καθόλου να διαβάσω... οπότε συνεχίζω αυτά που άφησα στη μέση
Το κάλεσμα του ξίφους το Αμπερκρόμπι
και
The forever war του Haldeman
Προχθές τελείωσα, μετά από δύο μήνες αργής ανάγνωσης, τους Αδελφούς Καραμάζοφ σε μετάφραση Αλεξάνδρου. Εντάξει, μεγάλος δάσκαλος ο Ντοστογιέφσκι, εξαίρετος γνώστης της ανθρώπινης ψυχής. Διάβαζες για τον Αλιόσα και έλεγες, ναι αυτός σίγουρα έτσι μιλάει και συμπεριφέρεται, ο Μίτια έχει μέσα του τον Θεό και τον Διάβολο και γι' αυτό κάνει αυτά που κάνει.. Πραγματικά χάρηκα που το ολοκλήρωσα νομίζω πως κάθε βιβλιόφιλος πρέπει να το διαβάσει έστω μία φορά στην ζωή του.
Είπα να συνεχίσω με τους Δαιμονισμένους αλλά θα τους κρατήσω για άλλη στιγμή Οπότε ξεκινάω σήμερα το βραδάκι το Όνομα του Ρόδου.
Για κανένα 2μήνπο δεν μπορούσα καθόλου να διαβάσω... οπότε συνεχίζω αυτά που άφησα στη μέση
Το κάλεσμα του ξίφους το Αμπερκρόμπι
και
The forever war του Haldeman
Αν και είμαι περισσότερο φαντασίας, νομίζω ότι το The forever war με έχει κερδίσει περισσότερο.
Διάβασα πρόσφατα ότι το Forever Peace είναι πιο ωραίο.... Το έχεις διαβάσει;
Αν και είμαι περισσότερο φαντασίας, νομίζω ότι το The forever war με έχει κερδίσει περισσότερο.
Διάβασα πρόσφατα ότι το Forever Peace είναι πιο ωραίο.... Το έχεις διαβάσει;
@Χανκ Μουντυ Αν διαβάσεις μόνο μεταφρασμένα στα ελληνικά (πρέπει να το είχες αναφέρει στο παρελθόν, αλλά δε θυμάμαι)
δεν έχουν μεταφραστεί οι συνέχειες δυστυχώς... Δεδομένου όμως ότι το 2021 εκδόθηκε πρώτη φορά υπάρχει πιθανότητα να τα βγάλουν στο άμεσο διάστημα... ελπίζω δηλαδή. Το αστείο είναι ότι το αγόρασα 2 βδομάδες μετά την ελληνική έκδοση. Αν το είχα δει θα έκανα -ίσως... λέεεμε τώρα- υπομονή για να δω αν έβγαινα όλα στα ελληνικά -μήπως- και αγόραζα τη δική μας έκδοση.
Εγώ έχω τη συλλογική έκδοση. Λατρεύω το εξώφυλλο
Ξεκίνησα το Καρμίλα χθές και το έχω φτάσει στο κεφάλαιο 3.
Μέχρις στιγμής δεν με ενθουσιάζει και το θεωρώ αρκετά προβλέψιμο και βαρετό.
Μας μιλάει για μια γυναίκα 27 ετών, η οποία μας αφηγείται γεγονότα από την ζωή της που στην στιγμάτισαν. Μας λέει πως η ιστορία ξεκινάει όταν εκείνη ήταν 19 ετών και πως έμενε σε ένα απομονωμένο γοτθικό κάστρο σε ένα δάσος στην Αυστρία , όπου στην συνέχεια συναντήθηκε με μια κοπέλα στην ηλικία της, (τα λέω συνοπτικά για αποφυγή spoiler) την οποία είχε ξαναδεί σε ηλικία 6 ετών, από την οποία ένιωσε δύο βελόνες στο στήθος της. Με την κοπέλα, όταν την ξαναείδε στα 19 της , υπήρχε έλξη μεταξύ τους. Προφανώς ήταν Βαμπίρ η κοπέλα.
Η φάση μου θυμίζει, λεσβιακό έρωτα με Βαμπίρ...αν κρίνω από τους τίτλους ίσως αργότερα χωριστούν ή κυνηγήσουν την κοπέλα-βαμπίρ μόλις μαθευτεί η φύση της, μακάρι να έχει δράση γιατί μέχρις στιγμής το βαριέμαι και μετανιώνω που το πήρα.
Σήμερα διάβασα από το κεφάλαιο 6 μέχρι και το κεφάλαιο 10 από Καρμίλλα και αρχίζει να έχει ένα ενδιαφέρον.
Λογικά Δευτέρα θα το τελειώσω,δηλαδή μέσα σε 6 μέρες, από Τετάρτη που το ξεκίνησα, προχωρώντας το αργά.
Μέχρις στιγμής έχω αρχίσει να έχω συμπάθεια για την Καρμίλλα η οποία ξέρω πως είναι βαμπίρ, αν και δεν έχει αποκαλυφθεί επίσημα μέχρι και το κεφάλαιο 10.
Σε μεγάλο βαθμό είναι ρομάντζο με μια δόση μυστηρίου αν και δεν θα το έλεγα τρομακτικό. Μας μεταφέρει ωστόσο μια γοτθική ατμόσφαιρα βικτωριανής εποχής συσχετισμένη με τις επιδημίες ελονοσίας και πανώλης. Έχει μυστήριο αν και ξέροντας πως είναι ιστορία για Βαμπίρ, υποψιαζόμαστε κάποια πράγματα.
Ενώ αρχικά έλεγα πως η Καρμίλα δεν μου άρεσε γιατί μου φαινόταν προβλέψιμη και τυπικό ρομάντζο, σήμερα με απορρόφησε και διάβασα 7 κεφάλαια και πάνω από 50 σελίδες. (το συνέχισα τελικά).
Ο τρόμος πάντως πήγε περίπατο. Πως είναι δυνατόν να τρομάξω από ένα "Vampyr ; " ελκυστικό, πανέμορφο που σου την πέφτει, και εμφανίζεται στα όνειρα σου, όπου σε δαγκώνει βέβαια με θανάσιμες συνέπειες σταδιακά αλλά χωρίς να παίρνεις χαμπάρι ; Είμαι 30 σελίδες από το τέλος και αύριο θα το ολοκληρώσω αλλά αν τελικά εκτελεστεί η Καρμίλα, θα την λυπηθώ αρκετά.
Οι σκηνές πάντως που περιγράφονται μου αρέσουν όπως
" μεγάλος γάτος σε όνειρο , όπου μου θύμισε τον Tevildo από Τόλκιν, βέβαια γούστα αλλά για γάτους και λύκους στην λογοτεχνία τρελαίνομαι ή η σκηνή όπου γινόταν ένα πάρτι μασκέ , μου θύμισε φάντασμα της όπερας...φοβερές σκηνές."
Ξαναδιαβάζω το "Η τέχνη της διδασκαλίας" του Alan Haigh. Με απλό τρόπο εξηγεί πώς να εφαρμόσεις στην πράξη ιδέες, που βοηθούν τους μαθητές να μάθουν και κάνουν το δάσκαλο καλύτερο στη δουλειά του.
Ο συγγραφέας μεταφέρει την προσωπική του εμπειρία, καθώς είναι πάνω από 30 χρόνια στην τάξη.
Ενώ αρχικά έλεγα πως η Καρμίλα δεν μου άρεσε γιατί μου φαινόταν προβλέψιμη και τυπικό ρομάντζο, σήμερα με απορρόφησε και διάβασα 7 κεφάλαια και πάνω από 50 σελίδες. (το συνέχισα τελικά).
Ο τρόμος πάντως πήγε περίπατο. Πως είναι δυνατόν να τρομάξω από ένα "Vampyr ; " ελκυστικό, πανέμορφο που σου την πέφτει, και εμφανίζεται στα όνειρα σου, όπου σε δαγκώνει βέβαια με θανάσιμες συνέπειες σταδιακά αλλά χωρίς να παίρνεις χαμπάρι ; Είμαι 30 σελίδες από το τέλος και αύριο θα το ολοκληρώσω αλλά αν τελικά εκτελεστεί η Καρμίλα, θα την λυπηθώ αρκετά.
Οι σκηνές πάντως που περιγράφονται μου αρέσουν όπως
" μεγάλος γάτος σε όνειρο , όπου μου θύμισε τον Tevildo από Τόλκιν, βέβαια γούστα αλλά για γάτους και λύκους στην λογοτεχνία τρελαίνομαι ή η σκηνή όπου γινόταν ένα πάρτι μασκέ , μου θύμισε φάντασμα της όπερας...φοβερές σκηνές."
Είναι απο τα αγαπημένα μου αν και δυστυχώς τόσο σύντομο !! Υπάρχει και μια σειρά με μικρά επεισοδιάκια, η οποία αποτελεί μια σύγχρονη εκδοχή του γοτθικού αυτού διηγήματος. Είχε τοση επιτυχία, που έγινε και ταινία μάλιστα. Οι δύο πρωταγωνίστριες έχουν φοβερή χημεία, μη διαχειρίσιμη για μένα.
Χαίρομαι που σας άρεσαν οι επιλογές σας.
Εμένα η δική μου με απογοήτευσε λίγο, αλλά ευτυχώς διαβαζόταν εύκολα και ήταν σύντομο.
Το Καρμίλα και το Χιλ Χάουζ τα έχω βάλει εδώ και καιρό στο μάτι. Ειδικά το Χιλ Χάουζ μετά από τη σειρά, που από ό,τι κατάλαβα
δεν έχει και πολλά κοινά με το βιβλίο. Η περίληψη του βιβλίου μου θύμισε το The Haunting με τον Liam Neeson και την Catherine Zeta-Jones.
Οπότε ξεκινάω σήμερα το βραδάκι το Όνομα του Ρόδου.
