Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

Διαβασα το No exit.. ενα κακο αστυνομικο γραμμενο με τετοιο τρόπο ωστε γινεται εμφανής η φιλοδοξια του συγγραφεα να γινει ταινία.
Επισης διαβασα και τους "Συμπαικτες" του αγαπημενου Αντωνη Σουρουνη. Μετριο, στο γνωστο του υφος με την ίδια θεματική, δεν πλησιαζει όμως ουτε καν στο ελαχιστο τα εξαιρετικα του "Χορος των ρόδων" και "Γκας ο Γκανγκστερ".
Τωρα διαβαζω το "Οταν επεσα στο μελανοδοχειο" του Μπακουνακη.
 
@ΚρίτωνΓ , υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση εδώ. Δεν είναι προγραμματισμένα, πιθανολογούμενα είναι. Αν το δεις έτσι, γλιτώνεις πολύ εκνευρισμό και κρατάς νεύρα για να έχεις να ξεσπάσεις με τους γείτονες, συναδέλφους, συγγενείς κλπ.
 
Διαβάζω ένα διήγημα ενός πολύ αγαπημένου μου συγγραφέα.
Μπίλλυ Μπαντ, ο ναύτης λοιπόν, του Χέρμαν Μέλβιλ.

Παράλληλα διαβάζω και το Αθανασία του Κούντερα, το οποίο είναι πολύ καλό αλλά λίγο το βαριέμαι για δικούς μου λόγους!!:φιρουλί:
 
Διάβασα το Ορλάντο, της Βιρτζίνια Γουλφ. Ωραίο βιβλίο, ιδιαίτερο, αρκετά διαφορετικό απ' την κα Νταλογουέι που έχω διαβάσει, σε συναίσθημα και στιλ. Είναι πολύ ζωντανό, εύθυμο και ειρωνικό (σατιρίζει κυρίως τον Πόουπ και τους συγγραφείς της εποχής του, αλλά και τους κριτικούς λογοτεχνίας). Μόνο όσο πλησιάζουμε στη σημερινή εποχή (εννοώ το σήμερα της συγγραφέως) γίνεται πιο μοντέρνο και ανησυχαστικό, με μονολόγους που αφορούν τη μνήμη, το υποσυνείδητο, την γυναικεία φύση και το χρόνο. Η συγγραφέας προβληματίζεται επίσης με τον τρόπο συγγραφής μιας βιογραφίας, μέσω των σχολίων του αφηγητή, με τη θέση της γυναίκας και με την πράξη της συγγραφής. Υπάρχει πότε-πότε και μια έλξη προς το θάνατο, αλλά δεν το σκοτεινιάζει ουσιαστικά, καθώς είναι μια ταύτιση με τη φύση, μια στιγμή ωκεάνιου συναισθήματος. Επίσης, κατά τη σάτιρα της συγγραφέως προς τη βικτωριανή εποχή υπάρχει μια φάση μαύρου χιούμορ με μια αυτοκτονία.
Στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί βάζει την ηρωίδα της να υπάρχει από την ελισσαβετιανή εποχή μέχρι σήμερα, αλλά το εξηγεί η ίδια η συγγραφέας: μερικοί άνθρωποι, λέει, αν και νέοι, είναι ψυχικά σαν να έχουν ζήσει αιώνες. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο η συγγραφέας εξερευνά τη σχέση των φύλων και τη θέση της γυναίκας που γράφει κατά τη διάρκεια της ιστορίας.
Το συστήνω ιδιαίτερα στον φαροφύλακα, λόγω μιας συζήτησης για τη ρευστότητα φύλου και το κοινωνικό φύλο που είχε γίνει κατά τη συνάντηση της Θεσσαλονίκης. Η συγγραφέας εξετάζει το κοινωνικό φύλο μέσω της ενδυμασίας και λέει, πράγμα που συμφωνώ, ότι σε πολλές γυναίκες μπορεί να υπάρχουν αντρικά στοιχεία και σε πολλούς άντρες γυναικεία.
Διάβασα το παιχνίδι χωρίς κανόνες, της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη, που μιλάει για τη μετανάστευση. Αρκετά σκληρό βιβλίο και ομολογώ ότι τα μπηξα.
Τώρα διαβάζω το σπίτι για πέντε της Λότης Πέτροβιτς Ανδροτσοπούλου, ένα ωραίο παιδικό βιβλίο για τη σχέση μεταξύ ετεροθαλών αδερφιών.
 
Πράγματι, Ροκμάντικ. Για αυτό και είναι σκληρό. γιατί είναι ρεαλιστικό. Και καλογραμμένο είναι, η συγγραφέας αυτή είναι πολύ γνωστή.
 
Διαβάζω ένα διήγημα ενός πολύ αγαπημένου μου συγγραφέα.
Μπίλλυ Μπαντ, ο ναύτης λοιπόν, του Χέρμαν Μέλβιλ.

Παράλληλα διαβάζω και το Αθανασία του Κούντερα, το οποίο είναι πολύ καλό αλλά λίγο το βαριέμαι για δικούς μου λόγους!!:φιρουλί:
Ο ναύτης μπήκε στα προσεχώς εξαιτίας σου. Τον Κούντερα δεν τον πάω για διάφορους λόγους αλλή η αθανασία μπορώ να πω οτι μου άρεσε.
 
Σιλμαρίλλιον ξεκίνησα.

Η Μουσική των Αίνουρ επειδή λένε αρκετοί πως είναι δύσκολο, είναι το πιο εύκολο κεφάλαιο που έχω διαβάσει ποτέ στον χώρο της φαντασίας και αρκετά κατανοητό, με λίγα ονόματα. Βαλακουέντα αρχίζουν τα ζόρια, αλλά επίσης είναι αρκετά κατανοητό.
 
Διαβάζω τα δαιμόνια, ένα βιβλίο που είχε προτείνει εδώ η Φαντίνα. Θα το χαρακτήριζα γκόθικ ρομάντζο και ταυτόχρονα ιστορία ωρίμανσης, καθώς ο πρωταγωνιστής από εγωιστικό κάθαρμα καταλήγει να μάθει την έννοια της αληθινής αγάπης. Παρόλο που το λέω ρομάντζο, δεν έχει τίποτε γλυκερό, αντίθετα, είναι πολύ δυνατό και τραχύ βιβλίο. Γενικά, είναι μάλλον ωραίο βιβλίο, με δυνατές και έξυπνες μεταφορές (μ' άρεσε ιδιαίτερα η πρωσοποποίηση της αυτολύπησης, του κυνισμού και γενικά των αρνητικών συναισθημάτων του πρωταγωνιστή ως ένα φίδι) αλλά έχει κάποια στοιχεία που τα είδα αρνητικά. Αυτά είναι ότι, όπως μου φάνηκε, η έμμονη άρνηση της σχιζοφρενούς κοπέλας να πάρει φάρμακα και ο φόβος της για τους γιατρούς παρουσιάζονται σχεδόν ως κάτι θετικό και δεν συνεπάγονται αντίδραση από τους οικείους της κοπέλας και ιδίως από τον πρωταγωνιστή που υποτίθεται ότι μαθαίνει να νοιάζεται για τους άλλους. Στην ελληνική πραγματικότητα, το κορίτσι αυτό θα είχε κλειστεί σε άσυλο, όχι ότι είναι θετικό αυτό αλλά απέναντι στην αυτοκαταστροφή της...
Αυτά...
Στο εξώφυλλο το συγκρίνουν με το όνομα του ρόδου του Έκο. Καλά, καμία σχέση! Το μόνο κοινό είναι ότι μια από τις ιστορίες διαδραματίζεται κατά τον Μεσαίωνα.
 
Διαβάζω την Τέχνη της Λεπίδας (του Ιρβιν Γουελς) που μου χάρισε ο @Χρυσόστομος τώρα που ήμουν στην Κρήτη, επειδή φεύγοντας βιαστικά Δευτέρα ξημερώματα, ξέχασα το δικό μου βιβλίο.
Είναι ενδιαφέρον, με τη χαρακτηριστική κοφτή, μπρουτάλ γραφή του Γουέλς (βλ. Trainspotting) και ρέει. Σε κρατάει.
 
Top