Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
@Ειφφελ αν αλαφρυνω, τωρα κοντα, τη βιβλιοθηκη μου, θα σου στειλω εγω. Για να μην κλαις που χουν οι φιλοι σου κι εσυ δεν εχεις.Μόνο με γκρίνια έχω καταφέρει τη γυναίκα μου να μου πάρει μερικά.
"Επίτομη Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας" χθες τελείωσα το "ειναι οκ να μην εισαι οκ"
Στη δουλεία έβαλα να ακούσω το Βαμμένα κόκκινα μαλλιά του Κώστα Μουρσελά.
Θυμάμαι ότι υπάρχει και σειρά. Δεν την έχω δει γιατί από ό,τι θυμάμαι η μαμά δε με άφηνε.
χμ! τώρα δε ξέρω κατά πόσο η σειρά είναι πιστή μεταφορά του βιβλίου, ωστόσο αν είναι καταλαβαίνω γιατί δε με άφηνε.
Για όσους δεν ξέρουν το βιβλίο το θέμα του είναι το σεξ, το σεξ και μόνο το σεξ.
Δηλαδή πραγματικά τώρα... βρε με τον γιο, βρε με την κόρη, βρε με τη γειτόνισσα, την εικόνα στον τοίχο, την τρύπα στο έδαφος...
σεξ και πάλι σεξ.
Όλοι οι άντρες βγαίνουν σε ένα μοντέλο και το ίδιο και όλες οι γυναίκες...
Τι καταλαβαίνω λάθος;
Θυμάμαι ότι υπάρχει και σειρά. Δεν την έχω δει γιατί από ό,τι θυμάμαι η μαμά δε με άφηνε.
χμ! τώρα δε ξέρω κατά πόσο η σειρά είναι πιστή μεταφορά του βιβλίου, ωστόσο αν είναι καταλαβαίνω γιατί δε με άφηνε.
Για όσους δεν ξέρουν το βιβλίο το θέμα του είναι το σεξ, το σεξ και μόνο το σεξ.
Δηλαδή πραγματικά τώρα... βρε με τον γιο, βρε με την κόρη, βρε με τη γειτόνισσα, την εικόνα στον τοίχο, την τρύπα στο έδαφος...
σεξ και πάλι σεξ.
Όλοι οι άντρες βγαίνουν σε ένα μοντέλο και το ίδιο και όλες οι γυναίκες...
Τι καταλαβαίνω λάθος;
Δεν είχα δει την σειρά, καθώς τότε ζούσα στο εξωτερικό. Έτυχε όμως, εκείνον τον καιρό, να διαβάσω το "Ένας ήρωας κατ' εικόνα μας. Περιδιάβαση στον καθημερινό αμοραλισμό", του Γιάννη Καλιόρη, το οποίο στηλίτευε το συγκεκριμένο έργο. Είχε ενδιαφέρον.
Την σειρα δεν την εβλεπα (αυτη με την Καραμπέτη δεν ήταν;) αλλά το βιβλιο το είχα διαβασει πριν πολλά πολλά χρόνια. Ουτε εικοσι χρονων δεν θα ημουν. Δεν θυμαμαι πολλά μόνο θυμαμαι οτι μου είχε αφησει σχετικά καλές εντυπώσεις. Αλλά ενταξει τοτε μόνο το σεξ είχα στο μυαλό μου
.Νομιζω το μεγαλυτερο μερος του βιβλιου...Τι καταλαβαίνω λάθος;
Ο Λουης πχ ειναι απο τους αρκετα ενδιαφεροντες ηρωες της νεοτερης ελληνικης λογοτεχνιας.
Πιθανόν να μην είναι για εμένα το βιβλίο, γιατί δεν τον θεωρώ ενδιαφέροντα, ούτε συμπαθητικό, ούτε τίποτε άλλο.
Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους υπόλοιπος χαρακτήρες, που από ένα σημείο και μετά μου φαίνονται ίδιοι.
Να σημειώσω ότι δεν έχω θέμα με τη χυδαία γλώσσα ή τις σεξουαλικές περιγραφές.
Θεωρώ ότι απλά ο συγγραφέας ήθελε να προκαλέσει με το βιβλίο αυτό, λαμβάνοντας υπόψη την εποχή που γράφτηκε,
ή ίσως ήθελε να εισάγει το ερωτικό βιβλίο στους άντρες, όπως συμβαίνει με τα αντίστοιχα ερωτικά/αισθηματικά των γυναικών,
όπως αυτά που κυκλοφόρησαν/ούν από τα Άρλεκιν.
Να πω και τα θετικά... Η φωνή της αφηγήτριας Μαίρης Πάντου (για τα ελληνικά δεδομένα) τα σπάει.
@Χρυσόστομος από ότι είδα ναι έπαιζε η Καραμπέτη και ο Νινιός που ποτέ δε μου άρεσε σαν ηθοποιός.
Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους υπόλοιπος χαρακτήρες, που από ένα σημείο και μετά μου φαίνονται ίδιοι.
Να σημειώσω ότι δεν έχω θέμα με τη χυδαία γλώσσα ή τις σεξουαλικές περιγραφές.
Θεωρώ ότι απλά ο συγγραφέας ήθελε να προκαλέσει με το βιβλίο αυτό, λαμβάνοντας υπόψη την εποχή που γράφτηκε,
ή ίσως ήθελε να εισάγει το ερωτικό βιβλίο στους άντρες, όπως συμβαίνει με τα αντίστοιχα ερωτικά/αισθηματικά των γυναικών,
όπως αυτά που κυκλοφόρησαν/ούν από τα Άρλεκιν.
Να πω και τα θετικά... Η φωνή της αφηγήτριας Μαίρης Πάντου (για τα ελληνικά δεδομένα) τα σπάει.
@Χρυσόστομος από ότι είδα ναι έπαιζε η Καραμπέτη και ο Νινιός που ποτέ δε μου άρεσε σαν ηθοποιός.
Η Μάριον, νομίζω, έχει τη γραφή μιας άλλης εποχής όπου συνηθιζόταν να πλατειάζεις λιγάκι. Ούτε κι εγώ μπόρεσα να μαγευτώ από τα έργα της. Έχω την αίσθηση ότι όσοι ξεκίνησαν να διαβάζουν φαντασία με πιο σύγχρονα έργα έχουν συνηθίσει ένα άλλο στιλ γραφής, πιο δυναμικό, πιο γρήγορο, με πιο "ανθρώπινους" (=γεμάτους ατέλειες) χαρακτήρες, και μετά δυσκολεύονται να βυθιστούν τόσο άνετα σε παλιότερα έργα που μοιάζουν πιο πολύ με παραμύθια ή έπη. Ίσως να κάνω λάθος, φυσικά, αλλά εγώ τουλάχιστον νιώθω ότι εύκολα θα μπορούσα να πω χοντρικά πότε έχει γραφτεί κάτι που διαβάζω, χωρίς να έχω άλλες πληροφορίες πέρα από το ίδιο το κείμενο.
Σε ένα μεγάλο βαθμό συμφωνώ με αυτό που λες, αν και υπάρχουν άλλα βιβλία που μου άρεσαν πάνω-κάτω της ίδιας εποχής.
Στο συγκεκριμένο τουλάχιστον αναλώνεται παρά πολύ στον αισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων, κάτι που με απωθεί γενικά από όλα τα βιβλία φαντασιας η τόση ανάλυση. Το περίμενα πιο πολιτικό και με ίντριγκα... Αλλά δεν... Με την όρεξη...
Στο συγκεκριμένο τουλάχιστον αναλώνεται παρά πολύ στον αισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων, κάτι που με απωθεί γενικά από όλα τα βιβλία φαντασιας η τόση ανάλυση. Το περίμενα πιο πολιτικό και με ίντριγκα... Αλλά δεν... Με την όρεξη...
Χρυσένια
Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Μολις τελειωσα τον βιβλιοπωλη της Καμπουλ. Αρκετα ενδιαφερον και σκληρο τοσο-οσο για την ευθραυστη καρδια μου. Αποτελειται απο πολλες μικρες και συναμα πυκνες ιστοριες Αφγανων ηρωων. Καποιες λιγοτερο καταθλιπτικες απο τις αλλες. Μου αφησε γεματη γευση η γραφη και την αισθηση πληροτητας. Συναμα το αδιεξοδο αρκετων απο τις ιστοριες δινεται με τετοιο τροπο που το αποδεχεσαι στωικα, οπως ακριβως το αποδεχονται και οι ηρωες. Σκεφτομαι απο τη μια παρηγορητικα, πως στην τελικη η ζωη ειναι ουτως ή αλλως χαοτική και απο την αλλη πως ισως να παραεγινα σκληροπετση. Ισως να ισχυουν και τα δυο.
Τέλειωσα το "Λάντομιρ..." του Χλεμπνίκοφ και ξεκίνησα το "Νοστράδαμος-Αιώνες" της Lee McCann, εκδ. Κάκτος και το "Ο στενός δρόμος προς τα βάθη του βορρά" του Ματσούο Μπάσο, εκδ. Άγρα. Αυτό το τελευταίο έχει 95 σελίδες εισαγωγή και το κείμενο του Μπάσο είναι γύρω στις 55 σελίδες αλλά το παραβλέπω...
Διάβασα το "ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο". Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο. Ανήκει περίπου στην ίδια κατηγορία με τα έργα του Γιάλομ, μισοιατρικό μισολογοτεχνικό. Είναι πολύ πιο ιατρικό από τα έργα του Γιάλομ, με ορολογία, η οποία όμως δεν με ενόχλησε, αντίθετα, με ενέπνευσε να ψάξω στο Ίντερνετ για αυτήν, κυρίως για τις θέσεις του εγκεφάλου, παραπομπές σε εργασίες του χώρου, αναφορές σε σημαντικούς γιατρούς και συμπεράσματα για την εξέλιξη της επιστήμης της νευρολογίας. Θαυμάζει κανείς διαβάζοντάς το τις δυνάμεις του εγκεφάλου και όσα θεωρούμε δεδομένα.
Είναι ωραίο που οι ιστορίες δεν μειώνονται σε απλές περιπτώσεις: υπάρχει χιούμορ (καθώς οι περισσότερες ιστορίες είναι κάπως τραγελαφικές), κατανόηση, φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα και ανθρωπιά. Έχει και άφθονες λογοτεχνικές αναφορές. Προσωπικό σχόλιο: Το κεφάλαιο για τους απλούς, δηλαδή τους ανθρώπους με διανοητικά προβλήματα με τάραξε κάπως, γιατί μου θύμισε έναν παλιό φίλο μου, με τον οποίο έχω χάσει επαφή.
Σε πολλές ιστορίες εικονίζεται η θεραπευτική δύναμη και η μαγεία της τέχνης και της φύσης. Στις περισσότερες, όσο τραγικές κι αν είναι, υπάρχει μια νότα αισιοδοξίας. Η μόνη που ήταν κάπως "βαρετή" ήταν αυτή με τα οράματα της αγίας Χίλντεγκαρντ, καθώς είχα διαβάσει και αλλού την εξήγηση ότι τα οράματά της είχαν να κάνουν με ημικρανίες. Μ' άρεσε όμως που δεν μειώνει την πνευματικότητα του οράματος με την νευρολογική εξήγηση, όπως εξάλλου σε όλο το κεφάλαιο των ταξιδιών. Στο ίδιο κεφάλαιο ανήκει και η μόνη σχεδόν αποκλειστικά τραγική ιστορία, το πέρασμα στην ινδία, εξαιρετικά συγκινητική ιστορία, η οποία βγάζει όμως γαλήνη. Άλλες δύο ιστορίες, οι δίδυμοι και ο φόνος θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω σχεδόν τρόμου.
Το μόνο που δεν μ' άρεσε ήταν η χρήση απ' το συγγραφέα των λέξεων άγριοι και καθυστερημένοι, όταν ήθελε να αναφερθεί στους πρωτόγονους λαούς και στους ανθρώπους με διανοητικά προβλήματα, αντίστοιχα. Ίσως αυτή ήταν η τότε ορολογία;
Τέλος, πρόσεξα κάποιο σφάλμα στη μετάφραση: αναφέρει τους Τουίτλνταμ και Τουίλντι οι οποί δεν είναι απ' την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, αλλά απ' το Μέσα απ' τον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί.
Προσπάθησα να διαβάσω του Γιάλομ το κάθε μέρα και πιο κοντά, αλλά είδα εμένα στην πρωταγωνίστρια και ταράχτηκα.
Επίσης ξεκίνησα και ξεφύλισα το Μέφιστο, ωραίο σατιρικό μυθιστόρημα αλλά πάλι ταράχτηκα. Επίσης δεν μ' άρεσε που στον επίλογο συγκρίνει τον γιο (Κλάους Μαν) με τον πατέρα (Τόμας Μαν) και προφανώς ο γιος βρίσκεται ελλείπων, πράγμα που το θεωρώ άδικο για αυτόν τον ευαίσθητο άνθρωπο.
Είναι ωραίο που οι ιστορίες δεν μειώνονται σε απλές περιπτώσεις: υπάρχει χιούμορ (καθώς οι περισσότερες ιστορίες είναι κάπως τραγελαφικές), κατανόηση, φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα και ανθρωπιά. Έχει και άφθονες λογοτεχνικές αναφορές. Προσωπικό σχόλιο: Το κεφάλαιο για τους απλούς, δηλαδή τους ανθρώπους με διανοητικά προβλήματα με τάραξε κάπως, γιατί μου θύμισε έναν παλιό φίλο μου, με τον οποίο έχω χάσει επαφή.
Σε πολλές ιστορίες εικονίζεται η θεραπευτική δύναμη και η μαγεία της τέχνης και της φύσης. Στις περισσότερες, όσο τραγικές κι αν είναι, υπάρχει μια νότα αισιοδοξίας. Η μόνη που ήταν κάπως "βαρετή" ήταν αυτή με τα οράματα της αγίας Χίλντεγκαρντ, καθώς είχα διαβάσει και αλλού την εξήγηση ότι τα οράματά της είχαν να κάνουν με ημικρανίες. Μ' άρεσε όμως που δεν μειώνει την πνευματικότητα του οράματος με την νευρολογική εξήγηση, όπως εξάλλου σε όλο το κεφάλαιο των ταξιδιών. Στο ίδιο κεφάλαιο ανήκει και η μόνη σχεδόν αποκλειστικά τραγική ιστορία, το πέρασμα στην ινδία, εξαιρετικά συγκινητική ιστορία, η οποία βγάζει όμως γαλήνη. Άλλες δύο ιστορίες, οι δίδυμοι και ο φόνος θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω σχεδόν τρόμου.
Το μόνο που δεν μ' άρεσε ήταν η χρήση απ' το συγγραφέα των λέξεων άγριοι και καθυστερημένοι, όταν ήθελε να αναφερθεί στους πρωτόγονους λαούς και στους ανθρώπους με διανοητικά προβλήματα, αντίστοιχα. Ίσως αυτή ήταν η τότε ορολογία;
Τέλος, πρόσεξα κάποιο σφάλμα στη μετάφραση: αναφέρει τους Τουίτλνταμ και Τουίλντι οι οποί δεν είναι απ' την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, αλλά απ' το Μέσα απ' τον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί.
Προσπάθησα να διαβάσω του Γιάλομ το κάθε μέρα και πιο κοντά, αλλά είδα εμένα στην πρωταγωνίστρια και ταράχτηκα.
Επίσης ξεκίνησα και ξεφύλισα το Μέφιστο, ωραίο σατιρικό μυθιστόρημα αλλά πάλι ταράχτηκα. Επίσης δεν μ' άρεσε που στον επίλογο συγκρίνει τον γιο (Κλάους Μαν) με τον πατέρα (Τόμας Μαν) και προφανώς ο γιος βρίσκεται ελλείπων, πράγμα που το θεωρώ άδικο για αυτόν τον ευαίσθητο άνθρωπο.
Last edited by a moderator:
Με ένα βιβλίο ή ένα καπέλο;