Τελείωσα το «Με Λένε Κόκκινο» του Ορχάν Παμούκ. Είναι ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στην Κωνσταντινούπολη το 1591 και αφορά τη δολοφονία ενός μικρογράφου. Δεν μαρτυρώ κάτι για όποιον θέλει να το διαβάσει, αυτή η πληροφορία βρίσκεται στο οπισθόφυλλο. Οι μικρογράφοι ήταν καλλιτέχνες που διακοσμούσαν τα χειρόγραφα βιβλία με ζωγραφιές. Η ιστορία εξελίσσεται σιγά-σιγά μέσα από αφηγήσεις πολλών ανθρώπων (και όχι μόνο) που συμμετέχουν σ' αυτήν και, διαβάζοντας το βιβλίο, σου παρουσιάζεται η προοπτική και η ιδιοσυγκρασία διαφορετικών ατόμων.
Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Με πολύ βιρτουόζικο τρόπο αφήνει να ξεδιπλωθούν μέσα από τα πάθη και τις επιθυμίες των ανθρώπων οι πολυπλοκότητες που προκύπτουν όταν σε μια κοινωνία (και ιδιαίτερα μια θρησκευτικά φανατισμένη κοινωνία) συγκρούεται το παλιό με το νέο, η Ανατολή που προσπαθεί να διατηρήσει την ταυτότητά της απέναντι στην επιρροή της Δύσης. Επίσης, το βιβλίο είναι πολύ πυκνά στολισμένο με λεπτομέρειες για οτιδήποτε περιγράφει, ιδιαίτερα για τη μικρογραφία και τα λυρικά παραμύθια της Ανατολής. Όταν το διάβαζα ένιωθα πως εκτίθεμαι σε μια μπαρόκ πανδαισία που έπρεπε να σταθώ και να συγκεντρωθώ για να την απορροφήσω όλη, δεν αρκούσε μια ματιά.
Παρ' όλα αυτά συνολικά δεν μου άρεσε. Πρώτον, ίσως να μην έχω αρκετή υπομονή, αλλά αυτή η συνεχής αλλαγή προοπτικής στην αφήγηση με κούρασε, ένα συνεχές σταμάτημα-ξεκίνημα. Δεύτερον, παρότι διάβασα τόσες πολλές διαφορετικές αφηγήσεις και σκέψεις διαφορετικών ανθρώπων, δεν συμπάθησα κανέναν χαρακτήρα. Το βιβλίο μου αφήνει μια πικρή γεύση καθώς έκανε τους ανθρώπους γενικά να μου φαίνονται πιο άσχημοι.
). Τώρα διαβάζω το "Μέσα στο δίχτυ" της Άιρις Μέρντοχ, που το κόβω κι αυτό πεντάστερο κονιάκ.
Αγαπάω Μουρακάμι αλλά είναι σαν να συγκρίνεις την κόκα με χαβανέζικες καρύδες. Νο.
