Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου: Ζητείται τίτλος

[Πεταλούδα]

Παγκόσμια ημέρα του βιβλίου σήμερα 23 Απριλίου και με αυτή την όμορφη αφορμή ας θυμηθούμε το βιβλίο εκείνο που στάθηκε σημαντικό για μας και τον λόγο που το νιώθει ξεχωριστό η βιβλιοφιλική καρδιά μας.


Απαντώντας στο νήμα, το βιβλίο αυτό για μένα ήταν "Το σπίτι των πνευμάτων" της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Ήμουν στην εφηβεία όταν σε μία από τις άδειες του από τον στρατό, ο αδερφός μου έφερε αυτό το βιβλίο που το είχε από κάπου περιμαζέψει. Ήταν σκισμένη η ράχη του και ξεκολλημένο το οπισθόφυλλο, όπως και πολλές σελίδες του. Τον ρώτησα αν μπορώ να το κρατήσω και μου το έδωσε. Μου άρεσε πολύ όταν το διάβασα και με αυτό ουσιαστικά ξεκίνησα την κατάδυσή μου στα βάθη της ανάγνωσης. Το αντίτυπο αυτό το έχω ακόμα και δεν το αντικατέστησα ποτέ με κάποιο καινούργιο.

 

[ΚρίτωνΓ]

Δύσκολα τασκς βάζεις @Πεταλούδα . Προσπαθώ να ξεχωρίσω κάτι που να συνδέεται με συγκεκριμένο περιστατικό / κατάσταση στη ζωή μου. Τα ξεκινήματα της βιβλιοφιλίας μου άλλωστε δεν τα πολυθυμάμαι, διότι ανάγονται σε πολύ τρυφερή παιδική ηλικία -όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι και κάποιο βιβλίο.
Θα σταθώ λοιπόν σε δύο.
1. Ως παιδάκι θυμάμαι ότι είχα ένα βιβλίο με παραμύθια από όλη την Ευρώπη. Θυμάμαι λοιπόν κάτι που έχει χαραχτεί στα βάθη του υποσυνειδήτου μου από αυτό το βιβλίο. Ο Κρουξ και η Μέδουσα. Ήταν η ιστορία του μοναχικού Κρουξ - γελωτοποιού στα βασίλειο των ξωτικών- που λοιδορούνταν από τους υπόλοιπους. Μοναχικός αυλητής, πήγαινε κάθε μέρα και έπαιζε τη φλογέρα του πάνω από τη θάλασσα σε έναν ψηλό βράχο. Ερχόταν μία μέδουσα και άλλαζε χρώματα ανάλογα με τις μελωδίες. Ο Κρουξ ερωτεύεται τη μέδουσα και στο τέλος πηδάει από το βράχο για να συναντήσει την αγάπη του. Και μετατρέπεται και αυτός σε μέδουσα. το παραμύθι τελειώνει με δύο μέδουσες που αλλάζουν μαζί χρώμα. Δεν θυμάμαι το βιβλίο, τον τίτλο, τον εκδότη. Το βιβλίο κάπου χάθηκε. Αυτό το παραμύθι "ακόμα με στοιχειώνει".
2. Έχοντας μόλις τελειώσει Πανελλαδικές εξετάσεις - για το μακρινό 1989 αυτό ήταν ζόρικος μαραθώνιος αν ήθελες να έχεις αξιώσεις για να μπεις στο Πανεπιστήμιο σε σοβαρή σχολή - είχα δανειστεί από τον ξάδερφό μου (5 χρόνια μεγαλύτερο) το Όνομα του Ρόδου του Ουμπερτο Έκο. Παρά την κούραση (σχεδόν εξόντωση) των τελευταίων μηνών συμπεριλαμβανομένων προετοιμασίας, απολυτήριων και Πανελλαδικών εξετάσεων, ξεκίνησα να διαβάζω και δεν μπορούσα να σταματήσω ούτε για να φάω.Με συνεπήρε τόσο που διάβαζα μέχρι τις 4 το πρωί για να κοιμηθώ για 4 ώρες. Τέλειωσα το βιβλίο των 700 σελίδων σε 5 ημέρες (και η γραφή του Έκο δεν είναι και η πιο λιτή που υπάρχει). Το βιβλίο το επέστρεψα στον ξάδερφό μου, αλλά το ξαναβρήκα στην πρώτη του έκδοση (εκδόσεις γνώση) και το ξαναγόρασα μετά από χρόνια.

 

[Χρυσένια]

Ήταν Χριστούγεννα και πήγαινα πρώτη γυμνασίου, όταν έπεσε τυχαία στα χέρια μου το τραίνο με τις φράουλες του Γιάννη Ξανθούλη.
Με είχε σοκάρει τοτε το ωμό λεξιλόγιο, οι ζοφερες σκηνές, οι περιθωριακοί χαρακτήρες του πεζοδρομίου, η αναφορα στον ομοφυλοφιλικό έρωτα, οι σκηνές αυνανισμού και σεξ, η ψυχική ασθένεια και ο θάνατος.
Διάβαζα χωρίς να ξέρω αν καταλαβαίνω, χωρίς να ξέρω, αν μου αρέσει πράγματι, και παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου. Σε ολη την διάρκεια των χριστουγεννιατικων διακοπων το διάβαζα αχόρταγα ξανά και ξανά!!
Ήταν για μένα μια νοσηρή απόλαυση, κάτι εντελώς ξένο, δυσνόητο, τελείως έξω απ' τα νερά μου, σχεδόν ανώμαλο, και με έλκυε δυνατά με έναν εξαιρετικά σκοτεινό τρόπο.
Διάβαζα και αισθανόμουν, ότι έκανα κάτι ανεπίτρεπτο, ότι έσπαγα έναν κανόνα, τις ενοχές που θα είχα σε περίπτωση, που καπνιζα ή που έβλεπα πορνό.
Από τις πιο φευγατες εμπειριες, που ειχα με βιβλίο, και μαλιστα σε μια πολύ τρυφερή ηλικία.

 

[Πεταλούδα]

@Χρυσένια, σε καταλαβαίνω, εγώ ήμουν 2 - 3 χρόνια μεγαλύτερη από σένα και εκτός από κάποιες ερωτικές σκηνές, ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα για βασανιστήρια, μιας και αναφερόταν χρονικά στην δικτατορία του Πινοσέτ στην Χιλή. Πέρα από την ανακάλυψη αυτού του καινούργιου κόσμου, ήταν και η πρώτη μου επαφή με τον μαγικό ρεαλισμό.

@ΚρίτωνΓ, πραγματικά υπέροχο το παραμύθι με ενθουσίασε η ιστορία του και τα στοιχεία που συνδυάζει: αγάπη, θάλασσα, θαλάσσια πλάσματα, χρώματα και μελωδίες!

 

[Έλεν]

Τι ωραίο νήμα
Βιβλία που δε θα ξεχάσω ποτέ (ελπίζω δηλαδή) από την παιδική μου ηλικία είναι «Το σοκολατένιο μυστήριο» και «Το διαστημικό κουτάλι». Πρέπει να είναι από τα πρώτα σχετικά μεγάλα σε μέγεθος που διάβασα σαν παιδί, μέχρι τότε είχαμε συλλογές από βιβλία με παραμύθια που ήταν μικρά σε έκταση σε σχέση με αυτά. Τα έχω διαβάσει και τα δυο άπορες φορές και τα έχουμε και τα δυο στο πατρικό μου στη βιβλιοθήκη και τα προσέχουμε πολύ.
Επίσης αγαπημένο μου, πρέπει να το έχω αναφέρει ξανά μάλλον, το Blankets του Thompson. Το πρώτο τεράστιο εικονογραφημένο βιβλίο που είδα ποτέ. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπάρχουν τέτοια! Θυμάμαι κατεβαίναμε «Αστόρια» στο Ηράκλειο μετά τη σχολή και γυρνούσαμε σε καφετέριες και βιβλιοπωλεία. Σε μια βόλτα στον Παπασωτηρίου το είδα και ήταν και ακριβό για την τσέπη μου όποτε δεν τολμούσα να το πάρω. Ε δυο μήνες δεν πήρα τίποτα άλλο και πήγα και το πήρα. Μου άλλαξε τελείως την οπτική που είχα για τα κόμικ, τις εικονογραφήσεις, τα σχέδια.