Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Honore de Balzac) : "Ο Μπάρμπα-Γκοριό"

[Γιόζεφ Κ]

Τίτλος: Ο Μπάρμπα-Γκοριό
Πρωτότυπος Τίτλος: Le pere Goriot
Συγγραφέας: Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Honore de Balzac)
Εκδόσεις: Ζαχαρόπουλος
Μετάφραση: Μαριάννα Τυρέα - Χριστοδουλίδου
Σελίδες: 486
ISBN: 978-960-208-788-6

Όταν είσαι νέος, θες να γνωρίσεις, να κατακτήσεις ή και να αλλάξεις τον κόσμο. Ιδιαίτερα στην κρίσιμη ηλικία που ανοίγεις για πρώτη φορά τα φτερά σου και απομακρύνεσαι από την πατρική στέγη και την προστασία της οικογένειας, το μυαλό σου και το σώμα σου καίγεται από επιθυμίες και όνειρα. Θες να γνωρίσεις τα πάντα, να εισχωρήσεις παντού, να ανοίξεις πόρτες που πριν ήταν άγνωστες για σένα και πάνω από όλα να πετύχεις!.. Στο διάβα σου θα βρεθούν άνθρωποι πρόθυμοι να σε «βοηθήσουν» και την κατάλληλη στιγμή θα «παίξουν» μαζί σου. Θα σου αποκαλύψουν το μέλλον σου με τα πιο μίζερα λόγια. Θα σου παρουσιάσουν απογυμνωμένη την αλήθεια του πραγματικού κόσμου και θα δηλητηριάσουν το μυαλό σου με την σκέψη ότι σε αυτήν την σάπια κοινωνία ο μόνος τρόπος να πετύχεις – οικονομικά και κοινωνικά- είναι να πατήσεις επί πτωμάτων, να γίνεις ένας αριβίστας, ένας αμοραλιστής, ένας οπορτουνιστής. Αυτά τα διλήμματα παρουσιάζονται στον νεαρό επαρχιώτη Ευγένιο που ζει στο Παρίσι, στην οικία Βωκέ, κάτω από άθλιες συνθήκες σπουδάζοντας νομικά, ελπίζοντας να αλλάξει την μοίρα του.
Σύνοικος του ο Μπάρμπα – Γκοριό, έμπορος, ο οποίος μεγάλωσε τις δύο κόρες του, παρέχοντας τους τα πάντα, λεφτά, πολυτέλειες, πλούσιους γαμπρούς , μένοντας ο ίδιος στην φτώχεια , στην αθλιότητα και στην απόγνωση για χάρη τους. Θα γνωρίσει μόνο την αχαριστία και την εγκατάλειψη από τα ίδια του τα παιδιά. Μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η απόλυτη πατρική αγάπη;
Οι δύο τους, θα συνδεθούν με έναν ιδιαίτερο τρόπο και θα δώσουν την δική τους μάχη απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα.

Σε αυτό το βιβλίο ο Μπαλζάκ, ξεγυμνώνει την ανθρώπινη ψυχή και σκιαγραφεί την Παρισινή ζωή με διαχρονικό τρόπο.

Σε τι διαφέρει λοιπόν οι κοινωνία που παρουσιάζει ο Μπαλζάκ στον "Μπαρμπά - Γκοριό" με την σημερινή; Δεν είναι τάχα το χρήμα η μόνη κινητήρια δύναμη; Δεν ξεκινούν οι νέοι να μπουν στο στίβο της ζωής αγνοί και άσπιλοι και καταλήγουν ή αηδιασμένοι ή πλήρως εναρμονισμένοι με την πραγματικότητα που αντικρίζουν; Οι γονείς δεν πληρώνουν την λανθασμένη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους; Τα παιδιά είναι θύτες ή θύματα όταν συμπεριφέρονται έτσι όπως οι γονείς τα έμαθαν; Αξίζει να τηρήσεις τις αρχές σου μέσα σε αυτήν την σάπια κοινωνία ή πρέπει να κάνεις τα πάντα για να τα καταφέρεις;
Σε αυτό το βιβλίο, εκτός τον άλλων, ο Μπαλζάκ με δίδαξε ότι οι κοινωνίες ήταν πάντα ίδιες, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και ότι είναι ουτοπικό να ωραιοποιούμε στο μυαλό μας το παρελθόν.
Ένα κλασικό ανάγνωσμα που διαβάζεται απνευστί!..

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ωραία παρουσίαση Γιόζεφ!!

Αγαπημένος ντε Μπαλζάκ σε ένα κλασικό μυθιστόρημα!!
Τα μηνύματα του βιβλίου είναι διαχρονικά...

 

[Παρωνύμιος]

Συγχαρητήρια για αυτην την καταπληκτικη παρουσιαση που πιανει ακριβως τον σφυγμο του βιβλιου! )

 

[Επαμεινωνδας]

Πραγματι ενα κλασσικο αναγνωσμα με ιδιαιτερα διαχρονικα μηνυματα..
Ο Μπαλζακ πολυ ευστοχα σημαδευει τις ανθρωπινες ψυχες...
Υπερμετρα φιλοδοξος ο ¨Ραστινιακ¨του Μπαλζακ, οπως επισης ο ¨Ζυλιεν Σορελ¨του Στανταλ...

 

[Φτωχόπαιδο]

Πέραν της καλής παρουσίασης, είναι και εξαιρετικότατο βιβλίο, και κάτι άσχετο με τούτο, ο Μπαλζάκ ήταν αγαπημένος του Μαρξ

 

[Βιβλιόφιλος]

Σίγουρα πρόκειται για διαχρονικό βιβλίο με αρκετά μυνήματα. Πραγματεύεται θέματα όπως η γονική αφοσίωση, η αχαριστία των παιδιών, η διαφθορά της κοινωνίας και τα όνειρα των νέων.

Ο Μπαλζάκ προσπαθεί να σκιαγραφήσει μια εποχή στο Παρίσι που το φαίνεσθαι έπαιζε πρωταρχικό ρόλο. Μήπως σήμερα δεν ισχύει το ίδιο.

Μόνο που όλα αυτά τα κάνει με έναν υπερβολικό τρόπο που υπάρχει έντονη η επιθυμία να προκαλέσει αίσθηση. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που το να έχεις εξωσυζυγική θέση είναι το must της εποχής.
Επίσης η αγάπη του μπαρμπα - Γκοριό είναι παθολογική και ενίοτε εκνευριστική. Σου δίνει την εντύπωση πως αν τα κορίτσια του έκλεβαν τράπεζα θα κατηγορούσε τον υπάλληλο που δεν τους έδινε τα χρήματα.

Σίγουρα ένα αρκετά καλό βιβλίο το οποίο όμως εμένα προσωπικά μου φάνηκε όπως είπα λιγάκι υπερβολικό. Ισως αυτή να ήταν η τακτική του Μπαλζάκ για να συμβολίσει την πατρική αγάπη και η ιστορία τον δικαίωσε

 

[Ιαβερης]

Βιβλιοφιλε, σου προτεινω τον Εξαδελφο Πονς του Μπαλζακ εαν θες να ασχοληθεις κι αλλο μ' αυτον. Ειναι πιστευω πολυ καλυτερο κι ισως σου αρεσει περισσοτερο. Ο Μπαρμπα Γκοριο κι εμενα με εκνευρισε μ' αυτην την υπερβολικη αγαπη του που στο τελος καταντουσε αηδια.

 

[Παράδοξος]

Δεν το έχω τελειώσει αλλά με έχει εξοργίσει ο μεταφραστής που σε κάποιες περιπτώσεις κάνει ερμηνευτικά σχόλια τα οποία ακόμη κι αν δεν είναι άτοπα βάσει λογικής δείχνει να μην το 'χει με το Balzac όπως στο σημείο που γράφει για τον εσωτερικό φλοιό.


Edit: μεταφράστια εννοούσα.

Επίσης, έχω νευριάσει με το Ραστινιάκ που ξεκίνησε απ' τις βάσεις του Λυσιέν και παρόλ' αυτά ότι του κάνανε, το ντύθηκε και έγινε ίδιος. Κι επίσης έχω ενθουσιαστεί με τον Βοτρέν που διάγει διττώς στο βιβλίο και σαν Κολλέρ και σαν Χερέρα πολύ πριν βέβαια την εμφάνιση του Χερέρα και μετά την εμφάνιση του Κολλέρ.

 

[Σκιπίων]

Καλησπέρα σε όλους!

Βιβλίο που αναμφίβολα σου δίνει πολλά μαθήματα καθώς τα μηνύματα που μπορεί να πάρει κανείς απ'τον Μπαρμπα-Γκοριό είναι πανανθρώπινα,αιωνία και ανεξίτηλα στον χρόνο. Και κυρίως αυθεντικά.

Ο Ευγένιος Ραστινιάκ είναι κατά τη γνώμη μου πρότυπο σε όλα,καθώς ως νέος ήθελε επιτύχει,έπαιρνε ρίσκα μη ξεχνώντας παράλληλα τις ηθικές άξιες και αρχές.
Ο Μπαρμπα-Γκοριό είναι ο χαρακτήρας που σου αγγίζει την ψυχή περισσότερο από όλους.Ισως κάποιες φόρες να φαίνεται πάρα πολύ ανεκτικός στις κόρες του αλλα αν το ξανασκεφτούμε ίσως να είχε και δίκιο...(λίγοι γονείς είναι έτσι;).Ο Γκοριό εκπροσωπεί τα αγνά και αυθεντικά συναισθήματα τα οποία δεν έβρισκαν χώρο στις άπληστες κόρες του.
Όσο για τις κόρες οι χαρακτηρισμοι μου θα ήταν όλοι αρνητικοί.Εκπροσωπούν την πλειοψηφία των σημερινών νέων που μαγνητίζονται από το φαίνεσθαι και τον υλικό πλούτο και χάνουν κάθε σπιθαμή ηθικής και ανθρωπιάς.

Εξαιρετικό βιβλίο και συνιστώ σε όλους να το διαβάσουν.Κάθε πρόσωπο,συμπεριφορά,κατάσταση έχει το παράλληλο της στην σημερινή κοινωνία και τα πράγματα που μπορεί να πάρει κάποιος από αυτό το βιβλίο είναι πάρα πολλά,και θα τον βάλουν να σκεφτεί για διάφορα ζητήματα!

 

[Παράδοξος]

Ο Ραστινιάκ είναι ο ίδιος άνθρωπος που ξεπουλάει τον εαυτό του, όχι όπως αρμόζει σε ένα κατακτητή, αλλά σε ένα εξαχρειωμένο νου όταν αργότερα αντιμετωπίζει με βιτριολικό τρόπο το Λυσιέν και χαλιναγωγείται απ' τον Χερέρα που βλέπουμε άλλωστε και γιατί λειτουργεί τόσο έντονα το χαλινάρι της συμμόρφωσης του πάνω στο Ραστινιάκ. Η μετεξέλιξη ειδικά του Ραστινιάκ, είναι ο τρόπος και ο λόγος που με κάνει να αηδιάζω με τους ανθρώπους και τις ίντριγκες που στήνουν. Αλλά αυτά είναι στο μετά.

Στο πριν, στο περιβάλλον του Γκοριό υπάρχει ένα ισοζύγιο ανάμεσα στην ηθική, την ηθική θωριά του Ραστινιάκ και τον τρόπο που στραγγαλίζει την οικογένεια του.

 

[Σκιπίων]

Δεν νομίζω ότι ο Ραστινιάκ μπορεί να χαρακτηριστεί ως εξαχρειωμένος νους.Είναι από την επαρχία και καθώς πάει να σπουδάσει το βρίσκω απόλυτα λογικό να κάνει σχέδια και να αντιμετωπίζει με επιδεξιότητα τις κοινωνικές σχέσεις ενώ παράλληλα δεν ξεχνά την οικογένειά του(το ότι πήρε πολλά λεφτά απο την οικογένειά του δε νομίζω να τον καθιστά αχάριστο).

 

[Παράδοξος]

Κάνω μια υπέρβαση, ίσως ατυχώς αφού διάβασα πρώτα τις Χαμένες ψευδαισθήσεις, μετά τον Οίκο Νύσινγκεν, κατόπιν τις Εταίρες και ύστερα απ' όλα αυτά τον πατήρ Γκοριό.

Είναι ένα παιδί απ' την επαρχία με ένα τίτλο ευγενείας που ήδη τον έχει εκμαυλίσει πράγμα που φαίνεται στο Γκοριό αλλά στο μετά είναι ένα παιδί απ' την επαρχία, που τη φέρνει σε ένα άλλο παιδί απ' την επαρχία, ώσπου να αναγκαστεί να γίνει συμμέτοχος, πράγμα που επίσης δεν είναι θετικό. Αλλά και πάλι αυτά είναι στο μετά.

Πρόκειται για εξελλισσόμενο χαρακτήρα που δε μεταστοιχειώνεται ποτέ σε κάτι καλύτερο, φθίνει σε όλη του τη ζωή και ρέπει προς τη διαφθορά, παρότι συγκρατείται για κάποια χρόνια απ' την κόρη του Γκοριό. Δεν είναι ο κατακτητής που πίστευε για παράδειγμα ο μικρός γιός του Τζεβντέτ Μπέη, απ' το ομώνυμο βιβλίο αλλά ένας χαμένος. Και πάλι όμως πέφτει και χάνεται και ξεπουλιέται γοητευτικά και θεαματικά σε όλη τη ζωή του, όπως στην τελευταία πράξη του Γκοριό. Αυτό είναι το χειρότερο, πως έχει συναίσθηση. Και μην ξεχνάς πως συντρόφευσε τον Γκοριό στη λίμνη για το τελευταίο του ταξίδι, άλλοτε συνετά κι άλλοτε ύπουλα και πάντα μα πάντα ακόμα και τις φορές που τη σιχάθηκε, παρέμεινε στην κόρη του Γκοριό. Κι αυτά όλα στο Γκοριό, όχι στο μετά.

 

[Κουακέρος]

Μόλις το διάβασα κι εκεί που ήμουν χαρούμενος που τελείωσα άλλο ένα ωραίο βιβλίο,μπαίνω εδώ και διαβάζω τα σχόλια όπως κάνω πάντα.Μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι η έκδοση της παρουσίασης έχει 486 σελ. ενώ εγώ διάβασα μια πετσοκομμένη έκδοση σχεδόν τη μισή σε όγκο.Για την ιστορία,εκδόσεις Ι.Δ.Ε.Β. τυπωμένο το 1977 σε μετάφραση του Νικηφόρου Βρεττάκου.
Μα ποιοι ήταν οι Κολλέρ και Χερέρα,δεν τους αναφέρει καθόλου μέσα.
Τέλος πάντων,στεναχωρήθηκα πολύ...

 

[Ματσαμπλόκος]

Ένας από τους λόγους που μπήκα στο φόρουμ μετά από καιρό, ήταν επειδή βρήκα κι εγώ ξεχασμένη στο πατρικό μου την έκδοση του ΙΔΕΒ και είχα προβληματιστει για τις λίγες σελίδες. Έλεγα να ψάξω εδώ, μήπως αναφέρεται τίποτα σχετικό και ο Κουακερος επιβεβαιώνει ουσιαστικά, ότι η έκδοση είναι πετσοκομμενη. Κρίμα...