Μου αρέσει που στην αρχή έλεγα, εντάξει, ρε παιδιά, ας δούμε πρώτα πως θα πάει, σάμπως αυτός (Ο Τραμπ) θα κάνει κουμάντο; Και, δυστυχώς, ναι, αυτός κάνει κουμάντο.
Έκανα διάλειμμα από το Αμερικανική λήθη του Γουάλας για να δω στο νετφλιξ τις δίκες του Γκάμπριελ Φερνάντεζ. Για όποιον δεν γνωρίζει, ο Γκάμπριελ Φερνάντεζ κακοποιούταν για μήνες και τελικά δολοφονήθηκε από την μητέρα του και τον σύντροφό της.
Δεν θα σχολιάσω μανούλα και γκόμενο. Από την στιγμή που υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί, τυπικά, έχουμε αποδεχτεί ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ικανοί ακόμη και για το πιο ασύλληπτο πράγμα (να βλάψουν παιδιά), έτσι; Ναι. Και περιμένεις εσύ, ότι οι κρατικές υπηρεσίες θα προστατεύσουν τον Γκάμπριελ, και παιδιά στην ίδια κατάσταση με αυτό. Ναι; Όχι. Η μη απομάκρυνσή του από την οικογένειά του, μετά από συνεχείς καταγγελίες, δείχνει για άλλη μια φορά το μεγαλείο της αχρηστίας και την αδιαφορία όσων πληρώνονται από το κράτος για να κάνουν όχι μόνο σωστά την δουλειά τους, αλλά και το χρέος τους ως άνθρωποι.
Η δασκάλα του ήταν αυτή που ειδοποίησε τους αρμόδιους, και συνέχιζε να το κάνει, διότι τα βασανιστήρια του Γκάμπριελ δεν σταματούσαν, μόνο χειροτέρευαν, όπως δεν σταματούσε και η ηλιθιότητα της μορφονιάς που επισκεπτόταν την οικογένειά του για έλεγχο, και μα την Παναγία δεν ξέρω τι έκανε. Τα σοβατεπί να της είχαν πει ότι έπρεπε μόνο να κοιτάζει, θα είχε προσέξει ότι ο Γκάμπριελ ήταν λες και είχε περάσει από πάνω του νταλίκα (μήπως να ξαναπώ ότι οι ηλίθιοι που προμοτάρονται ως ικανοί κι έξυπνοι είναι πιο επικίνδυνοι από τους κακούς; έχω βαρεθεί να το λέω).
Περνούν οι μέρες (4) από τότε που είδα τα πρώτα 3 επεισόδια, και μπορώ να πω ότι την θλίψη την έχω αφήσει πίσω μου, τώρα είμαι στο στάδιο που προσπαθώ να ελέγξω την οργή μου. Θα ξεχαστώ με διάφορες συζητήσεις, ζάπινγκ κτλ, αλλά στο τέλος, ό,τι και να κάνω, το μυαλό μου γυρίζει εκεί. Και όχι γενικά εκεί. Δύο εβδομάδες πριν υποκύψει στα τραύματά του, και μετά από απουσία ημερών, πάει στο σχολείο και η δασκάλα του τον ρωτάει αν θέλει να φτιάξει κάρτες για την γιορτή της μητέρας, να βγάλει φωτογραφίες κρατώντας χαρτόνια M O M και άλλα γλυκανάλατα. Από την μία οκ, ήθελε να το κάνει να νιώσει ότι συμμετέχει με τα άλλα παιδιά σε κάτι ευχάριστο. Από την άλλη... Από την άλλη, το παιδί στις 3 φωτογραφίες με τα χαρτόνια M O M, προσπαθεί να δείξει χαρούμενο με χείλος πρησμένο, μάτι ματωμένο, μέτωπο και σαγόνι γδαρμένο, και κεφάλι ξυρισμένο (για να κρύψουν ότι του ξερίζωναν τούφες). Αν ο πόνος είχε πρόσωπο, θα ήταν το παιδί αυτό. Δεν θα ρίξω ευθύνες στην δασκάλα, θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά προσπαθώ να παίξω την σκηνή με την γιορτή της μητέρας στο μυαλό μου. Ποιός θα ρωτούσε, "θέλεις να δείξουμε στον βασανιστή σου πόσο πολύ τον αγαπάς;" κι αυτό, δυστυχώς, συνοψίζει την κατάσταση πολλών αμερικανών. Έχουν μια εμμονή σε πρεπισμούς, γι' αυτό σε εμάς φαίνονται από ανόητοι ως σαδιστές.
Τρεις ήχοι κλείστρου, κανένας δεν σταμάτησε πριν την τελευταία λήψη, και να πει, παιδιά, τι κάνουμε; (και ιδανικά: Γκάμπριελ, πάμε να φύγουμε,).
Έκανα διάλειμμα από το Αμερικανική λήθη του Γουάλας για να δω στο νετφλιξ τις δίκες του Γκάμπριελ Φερνάντεζ. Για όποιον δεν γνωρίζει, ο Γκάμπριελ Φερνάντεζ κακοποιούταν για μήνες και τελικά δολοφονήθηκε από την μητέρα του και τον σύντροφό της.
Δεν θα σχολιάσω μανούλα και γκόμενο. Από την στιγμή που υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί, τυπικά, έχουμε αποδεχτεί ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ικανοί ακόμη και για το πιο ασύλληπτο πράγμα (να βλάψουν παιδιά), έτσι; Ναι. Και περιμένεις εσύ, ότι οι κρατικές υπηρεσίες θα προστατεύσουν τον Γκάμπριελ, και παιδιά στην ίδια κατάσταση με αυτό. Ναι; Όχι. Η μη απομάκρυνσή του από την οικογένειά του, μετά από συνεχείς καταγγελίες, δείχνει για άλλη μια φορά το μεγαλείο της αχρηστίας και την αδιαφορία όσων πληρώνονται από το κράτος για να κάνουν όχι μόνο σωστά την δουλειά τους, αλλά και το χρέος τους ως άνθρωποι.
Η δασκάλα του ήταν αυτή που ειδοποίησε τους αρμόδιους, και συνέχιζε να το κάνει, διότι τα βασανιστήρια του Γκάμπριελ δεν σταματούσαν, μόνο χειροτέρευαν, όπως δεν σταματούσε και η ηλιθιότητα της μορφονιάς που επισκεπτόταν την οικογένειά του για έλεγχο, και μα την Παναγία δεν ξέρω τι έκανε. Τα σοβατεπί να της είχαν πει ότι έπρεπε μόνο να κοιτάζει, θα είχε προσέξει ότι ο Γκάμπριελ ήταν λες και είχε περάσει από πάνω του νταλίκα (μήπως να ξαναπώ ότι οι ηλίθιοι που προμοτάρονται ως ικανοί κι έξυπνοι είναι πιο επικίνδυνοι από τους κακούς; έχω βαρεθεί να το λέω).
Περνούν οι μέρες (4) από τότε που είδα τα πρώτα 3 επεισόδια, και μπορώ να πω ότι την θλίψη την έχω αφήσει πίσω μου, τώρα είμαι στο στάδιο που προσπαθώ να ελέγξω την οργή μου. Θα ξεχαστώ με διάφορες συζητήσεις, ζάπινγκ κτλ, αλλά στο τέλος, ό,τι και να κάνω, το μυαλό μου γυρίζει εκεί. Και όχι γενικά εκεί. Δύο εβδομάδες πριν υποκύψει στα τραύματά του, και μετά από απουσία ημερών, πάει στο σχολείο και η δασκάλα του τον ρωτάει αν θέλει να φτιάξει κάρτες για την γιορτή της μητέρας, να βγάλει φωτογραφίες κρατώντας χαρτόνια M O M και άλλα γλυκανάλατα. Από την μία οκ, ήθελε να το κάνει να νιώσει ότι συμμετέχει με τα άλλα παιδιά σε κάτι ευχάριστο. Από την άλλη... Από την άλλη, το παιδί στις 3 φωτογραφίες με τα χαρτόνια M O M, προσπαθεί να δείξει χαρούμενο με χείλος πρησμένο, μάτι ματωμένο, μέτωπο και σαγόνι γδαρμένο, και κεφάλι ξυρισμένο (για να κρύψουν ότι του ξερίζωναν τούφες). Αν ο πόνος είχε πρόσωπο, θα ήταν το παιδί αυτό. Δεν θα ρίξω ευθύνες στην δασκάλα, θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά προσπαθώ να παίξω την σκηνή με την γιορτή της μητέρας στο μυαλό μου. Ποιός θα ρωτούσε, "θέλεις να δείξουμε στον βασανιστή σου πόσο πολύ τον αγαπάς;" κι αυτό, δυστυχώς, συνοψίζει την κατάσταση πολλών αμερικανών. Έχουν μια εμμονή σε πρεπισμούς, γι' αυτό σε εμάς φαίνονται από ανόητοι ως σαδιστές.
Τρεις ήχοι κλείστρου, κανένας δεν σταμάτησε πριν την τελευταία λήψη, και να πει, παιδιά, τι κάνουμε; (και ιδανικά: Γκάμπριελ, πάμε να φύγουμε,).
