Ήμουν στο τραμ, στηριζόμουν με τον ώμο μου κοντά στην πόρτα, άρρωστη, κουρασμένη, άυπνη, θυμωμένη, αγχωμένη, γδαρμένη (έσκισα το δάχτυλό μου σε κορμό δέντρου), στο άλλο χέρι να με έχει ταράξει το έκζεμα, να μην μπορώ καθόλου, χωρίς κινητό γιατί έσπασε η οθόνη όταν έπεσε από την τσέπη μου με τριπλό άξελ. Οι σκέψεις μου να πηδάνε από το γιατί κανείς δεν μίλησε στους γονείς μου για τον αντιναταλισμό, στον πόλεμο στην Ουκρανία, πάω να στηριχτώ στο άλλο πόδι και νιώθω ένα τράβηγμα. Κοιτάω, τι να δω; Η πόρτα του τραμ είχε πιάσει τα μαλλιά μου. Μου 'ρθε να τραγουδοφωνάξω "Why have you forsaken me?" αλά Σερτζ Τάνκιαν.