Μ' αρέσει… Δεν μ' αρέσει…
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Η μνήμη λέει ότι το είδα σε ξένη ταινία/σειρά γιατί το πλάνο που έχει μείνει στο μυαλό μου δεν έχει καμία σχέση με ντόπιο πράγμα. Η λογική λέει ότι μάλλον είδα το απόσπασμα ξώφαλτσα. Mαζί με την Θεοπούλα ποτίστηκε και η γλάστρα.
Δεν μου αρέσουν οι μονόχρωμοι ή δίχρωμοι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί. Είναι πιο σικ, αλλά από μένα είναι όχι.
Μου αρέσουν τα σακίδια πλάτης, γιατί είναι βολικά, αλλά δεν μου αρέσει που νιώθω ανασφαλής με τα πράγματα μου εκεί.
Δεν μου αρέσουν οι μονόχρωμοι ή δίχρωμοι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί. Είναι πιο σικ, αλλά από μένα είναι όχι.
Μου αρέσουν τα σακίδια πλάτης, γιατί είναι βολικά, αλλά δεν μου αρέσει που νιώθω ανασφαλής με τα πράγματα μου εκεί.
Αχ αχ αχ γιατί μου δίνεις πάσες;;;;
Πόσες ώρες κάθομαι και χαζεύω σακίδια στο Σκρουτζ... ώρες ατελείωτες.
(Δεν μιλάω για κάτι γυναικείες τσάντες συνήθως δερμάτινες...μιλάω για τα βαριά πυροβολικά).
Από ορειβασίας με 75lt, μέχρι σακίδια πόλης.
Αλλά συμβιβάζομαι με αυτά που έχω ήδη και κάθε φορά σκοντάφτω πάνω τους. Θαύμα πως δεν έχω στουκαρει πουθενά.
Αλλά σακίδια πλάτης, φούτερ(ς), πουλόβερ(ς) πλεκτά και βιβλία τα βάζω στην ίδια κατηγορία. Κάθομαι με τις ώρες επίσης στα ανάλογα μαγαζιά.
Κάποια στιγμή πρέπει να καταγράψουμε τι κουβαλάμε στα σακίδια και να λύσουμε την απορία που ξεκινάει με τον πρόλογο
"Μα τι κουβαλάς εκεί μέσα"
Ούτε ο σπορτ Μπίλι.
Πόσες ώρες κάθομαι και χαζεύω σακίδια στο Σκρουτζ... ώρες ατελείωτες.
(Δεν μιλάω για κάτι γυναικείες τσάντες συνήθως δερμάτινες...μιλάω για τα βαριά πυροβολικά).
Από ορειβασίας με 75lt, μέχρι σακίδια πόλης.
Αλλά συμβιβάζομαι με αυτά που έχω ήδη και κάθε φορά σκοντάφτω πάνω τους. Θαύμα πως δεν έχω στουκαρει πουθενά.
Αλλά σακίδια πλάτης, φούτερ(ς), πουλόβερ(ς) πλεκτά και βιβλία τα βάζω στην ίδια κατηγορία. Κάθομαι με τις ώρες επίσης στα ανάλογα μαγαζιά.
Κάποια στιγμή πρέπει να καταγράψουμε τι κουβαλάμε στα σακίδια και να λύσουμε την απορία που ξεκινάει με τον πρόλογο
"Μα τι κουβαλάς εκεί μέσα"
Ούτε ο σπορτ Μπίλι.
Καταρχάς, ίου, τι να μου αρέσει από αυτό το ξυλάγγουρο, κατά δεύτερον, δεν σε έχω προσβάλλει ποτέ, και νόμιζα υπήρχε μια αλληλοσυμπάθεια!
Και κάπως έτσι γιατρεύτηκα. Σύντομα θα αρχίσω να πετάω και ό,τι σπασμένο κρατάω (από μπιμπελό μέχρι κούπες), και δεν θα με νοιάξει καθόλου που θα τα νιώθω να με κοιτάνε από τα σκουπίδια!
εδιτ: Όντως δεν είμαι η μόνη. Ουφ πάει κι αυτό που χρόνια με βασάνιζε
Και κάπως έτσι γιατρεύτηκα. Σύντομα θα αρχίσω να πετάω και ό,τι σπασμένο κρατάω (από μπιμπελό μέχρι κούπες), και δεν θα με νοιάξει καθόλου που θα τα νιώθω να με κοιτάνε από τα σκουπίδια!
εδιτ: Όντως δεν είμαι η μόνη. Ουφ πάει κι αυτό που χρόνια με βασάνιζε
Last edited:
Σώθηκε από μόνο του, είμαστε κάμποσοι 
. Αυτό που με φέρνει σε άβολη θέση, και δεν μου αρέσει επειδή δεν έχω απάντηση, είναι το "Τι το χρειάζεσαι αυτό;" Παιδική φίλη που ανήκει στην κατηγορία "πετάω τα πάντα", είχε αναλάβει παλιά, όταν ήμασταν έφηβες, να ξεσκαρτάρει το δωμάτιό μου. Μου έδινε κάτι να πετάξω, και εγώ εκμεταλλευόμενη την απορρόφησή της, έτσι όπως ήταν με γυρισμένη πλάτη, αντί να το πετάξω, το στόλιζα εκεί που είχε "καθαρίσει". Στο τέλος, όταν τελείωσε την δουλειά της και κοίταξε γύρω της να θαυμάσει το έργο της, είδε ότι δεν είχα πετάξει τίποτα, απλώς τους είχα αλλάξει θέση. Πλέον δεν ασχολείται, όπως και οι άλλοι μινιμαλιστές φίλοι μου, αλλά η συγκεκριμένη όταν έρχεται για καφέ, και φύγει λίγο το μάτι της από πάνω μου, την βλέπω που πνίγεται (-Είσαι καλά; -Πως αντέχεις;)
. Τα πράγματα δεν θα με εγκαταλείψουν ποτέ, θα είναι πάντα εκεί για μένα 
, μου αρέσουν.
. Αυτό που με φέρνει σε άβολη θέση, και δεν μου αρέσει επειδή δεν έχω απάντηση, είναι το "Τι το χρειάζεσαι αυτό;" Παιδική φίλη που ανήκει στην κατηγορία "πετάω τα πάντα", είχε αναλάβει παλιά, όταν ήμασταν έφηβες, να ξεσκαρτάρει το δωμάτιό μου. Μου έδινε κάτι να πετάξω, και εγώ εκμεταλλευόμενη την απορρόφησή της, έτσι όπως ήταν με γυρισμένη πλάτη, αντί να το πετάξω, το στόλιζα εκεί που είχε "καθαρίσει". Στο τέλος, όταν τελείωσε την δουλειά της και κοίταξε γύρω της να θαυμάσει το έργο της, είδε ότι δεν είχα πετάξει τίποτα, απλώς τους είχα αλλάξει θέση. Πλέον δεν ασχολείται, όπως και οι άλλοι μινιμαλιστές φίλοι μου, αλλά η συγκεκριμένη όταν έρχεται για καφέ, και φύγει λίγο το μάτι της από πάνω μου, την βλέπω που πνίγεται (-Είσαι καλά; -Πως αντέχεις;). Τα πράγματα δεν θα με εγκαταλείψουν ποτέ, θα είναι πάντα εκεί για μένα , μου αρέσουν.
Σαώρη
Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
@Τσίου, σαν να βλέπω εμένα και τη μητέρα μου. Δεν ξέρω για εσάς αλλά έχω ακόμα σχεδόν όλα τα βιβλία από όλες τις τάξεις και αρκετά από τα τετράδιά τους. Τα ίδια και χειρότερα κάνω στη σχολή με τη χαρτούρα.. 
Βρε πέταξέ τα Σαώρη, όχι βρε μάνα, κάπως έτσι πάει από το λύκειο και το θυμόμαστε κάθε φορά νοέμβρη και γενάρη που βγάζουμε και βάζουμε το δέντρο και σγαρλάμε τις κούτες. 
Δεν ξέρω για εσάς αλλά έχω ακόμα σχεδόν όλα τα βιβλία από όλες τις τάξεις και αρκετά από τα τετράδιά τους. Τα ίδια και χειρότερα κάνω στη σχολή με τη χαρτούρα.. Βρε πέταξέ τα Σαώρη, όχι βρε μάνα, κάπως έτσι πάει από το λύκειο και το θυμόμαστε κάθε φορά νοέμβρη και γενάρη που βγάζουμε και βάζουμε το δέντρο και σγαρλάμε τις κούτες. Συγγνώμη, είπες σγαρλάμε; Αχ δεν μπορώ 
Λοιπόν, τα ίδια, μέχρι και τετράδιο που βρήκα πεταμένο έξω από δημοτικό έχω. Σήμερα το πρωί ολοκλήρωσα το online ψάξιμο, βρήκα άλλα δύο σχετικά άρθρα, και ένα φόρουμ για ανθρώπους με χρόνιο άγχος, ευτυχώς έπεσα πάνω και στην ανάλυση του Einfuhlung και σταμάτησα, διότι μπήκα σε άλλα μονοπάτια και κάηκα, αλλά το θέμα είναι πως έχουμε θέμα.
Δεν μου αρέσουν τα αληθινά χριστουγεννιάτικα δέντρα, γιατί πεθαίνουν και όταν τα βλέπω, μέσα Γενάρη, παθαίνω Καρυωτάκη.
Δεν μου αρέσει να με χτυπάει ζεστός αέρας στο πρόσωπο. Σα να μη μπορώ να πάρω ανάσα όταν συμβαίνει.
Λοιπόν, τα ίδια, μέχρι και τετράδιο που βρήκα πεταμένο έξω από δημοτικό έχω. Σήμερα το πρωί ολοκλήρωσα το online ψάξιμο, βρήκα άλλα δύο σχετικά άρθρα, και ένα φόρουμ για ανθρώπους με χρόνιο άγχος, ευτυχώς έπεσα πάνω και στην ανάλυση του Einfuhlung και σταμάτησα, διότι μπήκα σε άλλα μονοπάτια και κάηκα, αλλά το θέμα είναι πως έχουμε θέμα.
Δεν μου αρέσουν τα αληθινά χριστουγεννιάτικα δέντρα, γιατί πεθαίνουν και όταν τα βλέπω, μέσα Γενάρη, παθαίνω Καρυωτάκη.
Δεν μου αρέσει να με χτυπάει ζεστός αέρας στο πρόσωπο. Σα να μη μπορώ να πάρω ανάσα όταν συμβαίνει.
Ευτυχώς κορίτσια ζείτε στην Αθήνα και εγώ Θεσσαλονίκη.
Αλλιώς θα είχα επιτάξει τα σπίτια σας.
Εγώ τέτοιο καιρό μεταμορφωνομαι σε Χίτλερ. Φυσικά δεν λείπουν χαρακτηρισμοί όπως Εωσφόρου και Σατανάς.
και τη γιαγιά μου να ουρλιάζει -"θεέ μου, τι παιδί είναι αυτό...αχχ Αγία μου Βαρβάρα δωσ'μου δύναμη"
Βρίσκω απίστευτα εκτονωτικό να πετάω πράγματα.
Σα το σπασάδικο στην Αθήνα. Να πληρώνεις για να σπας πιάτα. Αχχχ
Κάποια στιγμή θα επισκεφτώ αυτό το αξιοθέατο.
(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επικρατεί ένας μικρός χαμός στο δωμάτιο μου. Απλά περιμένω να πάρω το κ*λόχαρτο από τη σχολή και μετά να πετάξω/δώσω σημειώσεις και βιβλία)
Αλλιώς θα είχα επιτάξει τα σπίτια σας.
Εγώ τέτοιο καιρό μεταμορφωνομαι σε Χίτλερ. Φυσικά δεν λείπουν χαρακτηρισμοί όπως Εωσφόρου και Σατανάς.
και τη γιαγιά μου να ουρλιάζει -"θεέ μου, τι παιδί είναι αυτό...αχχ Αγία μου Βαρβάρα δωσ'μου δύναμη"
Βρίσκω απίστευτα εκτονωτικό να πετάω πράγματα.
Σα το σπασάδικο στην Αθήνα. Να πληρώνεις για να σπας πιάτα. Αχχχ
Κάποια στιγμή θα επισκεφτώ αυτό το αξιοθέατο.
(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επικρατεί ένας μικρός χαμός στο δωμάτιο μου. Απλά περιμένω να πάρω το κ*λόχαρτο από τη σχολή και μετά να πετάξω/δώσω σημειώσεις και βιβλία)
Κι εγώ τα λέω αυτά*, γιατί μου φαίνεται τόσο μπανάλ αυτή η ερώτηση. Συνηθως, την ειλικρινεια και την ευαισθησία προτάσσω.
*Σε συνεντεύξεις, βεβαιως.
Υπάρχει λυση. Βαζεις το δέντρο στη μέση. Ή, περίπου. Εγώ, για παράδειγμα, το έχω με τετοιον τρόπο, που μπορεις γύρω του να χορέψεις τον χορό του Ησαΐα, αλλου προφήτη της αρεσκείας σου ή κάποιον ελληνικό παραδοσιακό σε κύκλο.
Last edited:
Δεν έχω χώρο 
. Και σε αυτό το σπίτι είναι ακόμη χειρότερα γιατί το τοποθετώ σε γωνια. Μια χρονιά είχα προσπαθήσει να στολίσω μόνο την πλευρά που φαίνεται, αλλά ήταν χάλια, μιζέρια σκέτη. Τώρα είδα ωραιοτατο ξύλινο δέντρο που πάει στον τοίχο, αλλά είναι αρκετά μοντέρνο για το γιαγιαδόσπιτο μου.
Δεν μου αρέσει να βλέπω αποτριχωμενο μέτωπο, αυτό το hairline αλφαδι (ή μάλλον καλύτερα, τέλεια καμπύλη) μου χτυπάει ασχημα, και το κάνουν κοπέλες που είναι ήδη πανέμορφες και δεν έχουν καν στενό κούτελο.
. Και σε αυτό το σπίτι είναι ακόμη χειρότερα γιατί το τοποθετώ σε γωνια. Μια χρονιά είχα προσπαθήσει να στολίσω μόνο την πλευρά που φαίνεται, αλλά ήταν χάλια, μιζέρια σκέτη. Τώρα είδα ωραιοτατο ξύλινο δέντρο που πάει στον τοίχο, αλλά είναι αρκετά μοντέρνο για το γιαγιαδόσπιτο μου.Δεν μου αρέσει να βλέπω αποτριχωμενο μέτωπο, αυτό το hairline αλφαδι (ή μάλλον καλύτερα, τέλεια καμπύλη) μου χτυπάει ασχημα, και το κάνουν κοπέλες που είναι ήδη πανέμορφες και δεν έχουν καν στενό κούτελο.
Ωραιες λεξεις και μου αρεσουν οταν περιγραφουν μια γυναικα. Κι εγω καπως ετσι τη βλεπω.
Παντως με ειχε παραξενεψει η δηλωση ενος ηθοποιου (που μαλιστα συμμετεχει στην ΕΡΤ) οτι οταν ειχε παρουσιαστει στην εκπομπη της, ειχε πει οτι δεν περασε καθολου καλα και ενιωσε οτι του "βιασαν" την προσωπικοτητα. Την ειχα δει αυτη την εκπομπη και δεν με ενοχλησε κατι
Last edited:
Σχετικά με την πιο πάνω κουβέντα, σήμερα, συμπτωματικά, αδειάζοντας επιτέλους μια αποθήκη, πετάχτηκε πολύ πράγμα. Ανάμεσα σε αυτά κι ο πρώτος μου υπολογιστής, ένας 486 DX2. Φτάνει.
Δεν μου αρέσει που οι άνθρωποι γινόμαστε ρακοσυλλέκτες της ίδιας μας της ζωής. Εντάξει, κάποια πράγματα έχουν μια συναισθηματική αξία. Τα κρατάμε. Αλλά δεν γίνεται ό,τι πια αγγίξαμε να πρέπει να μπει στο πάνθεο της αποθήκης.
Νομίζω πως αυτό το πράγμα είναι εν μέρει τροχοπέδη στο να φτιάξουμε νέα ζωή, να αποκτήσουμε δεσμούς με νέα πράγματα, μουσικές, ανθρώπους.
Σκοπεύω να πετάξω και να ξεφορτωθώ πολύ περισσότερα πράγματα μέσα στην επόμενη χρονιά.
Θέλω να μείνουν κυρίως πράγματα ζωντανά, λειτουργικά, που έχουν ακόμη μια θέση στην ζωή και που δεν είναι πράγματα ζόμπι.
Βλέπω τους μεγαλύτερους να λένε ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες, να είναι τυλιγμένοι με τις ίδιες αναμνήσεις. Να μην μπορούν να πιάσουν την τεχνολογία, τον νέο κόσμο, τους νέους τρόπους.
Δεν θέλω να γίνω ποτέ έτσι. Θέλω να μπαίνουν νέα πράγματα στη ζωή μου, νέες ιστορίες, νέοι άνθρωποι, νέες αναμνήσεις. Θέλω να σχηματίζω ζωή μέχρι την τελευταία μέρα μου.
Δεν μου αρέσει που οι άνθρωποι γινόμαστε ρακοσυλλέκτες της ίδιας μας της ζωής. Εντάξει, κάποια πράγματα έχουν μια συναισθηματική αξία. Τα κρατάμε. Αλλά δεν γίνεται ό,τι πια αγγίξαμε να πρέπει να μπει στο πάνθεο της αποθήκης.
Νομίζω πως αυτό το πράγμα είναι εν μέρει τροχοπέδη στο να φτιάξουμε νέα ζωή, να αποκτήσουμε δεσμούς με νέα πράγματα, μουσικές, ανθρώπους.
Σκοπεύω να πετάξω και να ξεφορτωθώ πολύ περισσότερα πράγματα μέσα στην επόμενη χρονιά.
Θέλω να μείνουν κυρίως πράγματα ζωντανά, λειτουργικά, που έχουν ακόμη μια θέση στην ζωή και που δεν είναι πράγματα ζόμπι.
Βλέπω τους μεγαλύτερους να λένε ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες, να είναι τυλιγμένοι με τις ίδιες αναμνήσεις. Να μην μπορούν να πιάσουν την τεχνολογία, τον νέο κόσμο, τους νέους τρόπους.
Δεν θέλω να γίνω ποτέ έτσι. Θέλω να μπαίνουν νέα πράγματα στη ζωή μου, νέες ιστορίες, νέοι άνθρωποι, νέες αναμνήσεις. Θέλω να σχηματίζω ζωή μέχρι την τελευταία μέρα μου.
Χρυσένια
Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Δεν γνωρίζουμε το παρασκήνιο και τις προθέσεις του καθενός.
Όπως και να έχει , με ικανοποιεί πολύ το αποτέλεσμα και δεν με απασχολεί κάτι άλλο.
Η εκπομπή της είναι το πάντρεμα του κλασικού, με το σύγχρονο.
Είναι εξαιρετική οικοδέσποινα.
Έχω την αίσθηση ότι κάθε μεσημέρι με βάζει στο σπίτι της μια μεγαλοαστή και σε λίγο θα βγάλει το πορσελάνινο σερβίτσιο να πιούμε τσάι.
Είναι γεννημένη και για αυτό!
Χρυσένια
Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Είμαι της άποψης , αν κάτι δεν το έχεις χρησιμοποιήσει τα τελυταία δύο έτη, τότε καλύτερα να το δώσεις κάπου να πιάσει και τόπο.
Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ για τα οφέλη του μινιμαλισμού και με επηρέασε σε κάποιο βαθμό.
Ενταξει ο καθενας μπορει να φτάσει σε άλλο επίπεδο μινιμαλισμού και ο απόλυτα μινιμαλιστής ειναι ο μοναχος.
Απο εκει και πέρα ολοι μπορουμε να κανουμε βήματα προς σε αυτη την κατεύθυνση και όπου φτάσουμε.
Και θεωρώ πως ρούχα, γραφική ύλη, βιβλία ειναι για να πηγαίνουν από χέρι σε χέρι.
Όχι να φυλακίζονται σε βιβλιοθήκες, συρτάρια και ντουλάπες.
Για να ειμαι και επίκαιρη, πριν 5 χρονια μια φίλη μου, ειχε βρει στην αποθηκη της ξεχασμένο ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και ετοιμαζόταν να το πετάξει.
Ενα δεντρο δεκαετιας '90.
Όταν το είδα, ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι και άρχισα να ακούω στα αυτιά μου τραγούδια του Φρανκ Σινάτρα.
Έρωτας με την πρώτη ματιά!
Το πηρα σπιτι μου. Το καθαρισα, το φόρτωσα με στολιδια, κάποια σύγχρονα, άλλα 30ετιας.
Καθε πρωι , που ξυπνάω του λεώ "Είσαι το πιο όμορφο και πλουμιστό δέντρο του κόσμου!"
Ενα δεντρο ξεχασμενο 20 χρονια σε μια αποθηκη εχει δωσει εδω και 5 χρονια πνοή στα Χριστούγεννά μου!
Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ για τα οφέλη του μινιμαλισμού και με επηρέασε σε κάποιο βαθμό.
Ενταξει ο καθενας μπορει να φτάσει σε άλλο επίπεδο μινιμαλισμού και ο απόλυτα μινιμαλιστής ειναι ο μοναχος.
Απο εκει και πέρα ολοι μπορουμε να κανουμε βήματα προς σε αυτη την κατεύθυνση και όπου φτάσουμε.
Και θεωρώ πως ρούχα, γραφική ύλη, βιβλία ειναι για να πηγαίνουν από χέρι σε χέρι.
Όχι να φυλακίζονται σε βιβλιοθήκες, συρτάρια και ντουλάπες.
Για να ειμαι και επίκαιρη, πριν 5 χρονια μια φίλη μου, ειχε βρει στην αποθηκη της ξεχασμένο ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και ετοιμαζόταν να το πετάξει.
Ενα δεντρο δεκαετιας '90.
Όταν το είδα, ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι και άρχισα να ακούω στα αυτιά μου τραγούδια του Φρανκ Σινάτρα.
Έρωτας με την πρώτη ματιά!
Το πηρα σπιτι μου. Το καθαρισα, το φόρτωσα με στολιδια, κάποια σύγχρονα, άλλα 30ετιας.
Καθε πρωι , που ξυπνάω του λεώ "Είσαι το πιο όμορφο και πλουμιστό δέντρο του κόσμου!"
Ενα δεντρο ξεχασμενο 20 χρονια σε μια αποθηκη εχει δωσει εδω και 5 χρονια πνοή στα Χριστούγεννά μου!
