Μ' αρέσει… Δεν μ' αρέσει…

Ε, τα κινητά όμως, δεν παλεύονται. un-παίκτable. Δεν παίζονται. Πάμε απ' το κακό στο χειρότερο. :)))

:)))) Δεν μπορώ να καταλάβω αν με κάνεις πΛάκα, αλλά προσωπικά χωρίς πληκτρολόγιο μπροστά μου, και χωρίς ποντίκι (το τονίζω, διότι έχω φίλη που χρησιμοποιεί αποκλειστικά το τάτσπαντ :πανικός:) υποφέρω κανονικά. Τι με κοιτάζεις, Ρόζα, μουδιασμένο, συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί.
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Ε μα ξεχασαμε κι αυτα που ξεραμε με τα παλιοταμλετς και τα παλιοκινητα.

(Χασμα γενεων)
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Ναι, αυτό λέω. Η λογική και η χρήση των κινητών μου φαίνεται άβολη.

Ίσως να είναι φτιαγμένα έχοντας κατά νου τον μέσο χρήστη που βρίσκεται σε έναν βρόχο scroll down στο facebook, όμως αν πεις να κάνεις μισό πράγμα παραπάνω, δεν... :όχισουλέω:
 
Ναι, τάμπλετ και κινητά (με/μας) βολεύουν μόνο στο διάβασμα.
Δεν μου αρέσει όταν με καλούν για να δούμε ταινία, ή το χειρότερο, εκεί που καθόμαστε ωραία και καλά, να αποφασίζουν να δουν ταινία. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, μου'ρχεται να κλάψω.
Μου αρέσει το τσένταρ.
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Εμενα μου αρεσουν ολα τα τυρια, αν και κατανταει λιγο κουραστικο να σου αρεσουν τα παντα, λες και εισαι ο Μπομπ Σφουγγαρακης.
 

Φιλιπ

Δαγεροτύπης
η τσιου μου θυμισε την απέχθεια μου για τα επιτραπεζια παιχνιδια.εκει που καθομαστε σ ενα σπιτι να αποφασιζουν να παιξουμε επιτραπεζια.δεν ξανα παω σε σπιτι που παιζουν επιτραπεζια.βαριεμαι του θανατά..
 
:μουάχαχα: κι εγώ το ίδιο! Όταν είμαι σε μάζωξη και βλέπω την στρατηγό να βγάζει, στα ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, το τρίβιαλ από τσάντα. Ίιιιχ...
Βέβαια, να τα λέμε κι αυτά, την τελευταία φορά που λύγισα από την κοινωνική πίεση για να μη με πουν γρουσούζα, δεν βαρέθηκα γιατί το επιτραπέζιο α) ήταν ένα πάντρεμα ταμπού και παντομίμας. β) στην παρέα ήταν άλλη μία Τσίου, οπότε εκνευρίζαμε τους αρχηγούς μας, που είναι ανταγωνιστικοί, και γελούσαμε.

Δεν μου αρέσουν οι ανταγωνιστικοί άνθρωποι (καμία σχέση η στρατηγός μας που είναι χρυσό παιδί), που συγκρίνουν συνέχεια τον εαυτό τους με τους άλλους, και πρέπει πάντα να είναι οι καλύτεροι από τους καλύτερους γιατί θεωρούν πως αυτό ακριβώς τους αξίζει ή επειδή τους το χρωστά η ζωή (:ζντόινγκ: & :χαχαχα:). Με εξαντλούν.
 
Αχ Μόνικα κι εσύ; :))))
Όταν έκανα μια κοπέλα να κλάψει, στην ομάδα βόλει του σχολείου, αποφάσισα να γίνω Φοίβη και βρήκα την υγειά μου.
 
Εμένα δε μου αρέσουν απλά τα επιτραπέζια, τα αγαπώ!! :αγαπώ: Αλλά δε μου αρέσει όταν τα παίρνουν σοβαρά και μουτρωνουν. Παίζω με συγκεκριμένους ανθρώπους, που ξέρω ότι το διασκεδάζουν και γελάμε. Οι όποιες απόπειρες με άλλους, έχουν καταλήξει να είμαι σε φάση, καλύτερα να έχανα πάρα να είχα τα μούτρα τους στο πάτωμα.
 
Με το χέρι στην καρδιά, δεν θες να τους μπατσίσεις; Μια φορά μου έτυχε αυτό που περιγράφεις, με ξένη παρέα και να φανταστείς δεν έπαιζα, απλώς καθόμουν και έβλεπα, και μου'ρθε να πάρω το ταμπλό και να το πετάξω στα κεφάλια τους.
 
Όταν είναι ξένη παρέα, ναι με νευριάζει και δε με ενδιαφέρει αν έχουν μούτρα και χάσουν, γιατί προκαλούν τα νεύρα μου. Όταν όμως είναι φίλος μου, με στεναχωρεί η στάση του και απλά τον λυπάμαι. Την προηγούμενη βδομάδα που έτυχε με φίλο μου, βοηθούσα την αντίπαλη ομάδα μπας κ κερδίσουν λίγο και σκάσει κανένα γελάκι. Αλλά να σου πω κάτι; Δεν έπαιζε και καθόλου καλά βρε μάνα μου!!
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Dungeons and Dragons κανενας;

Να μη βρεθειτε ποτε σε παρεα οπου πανω απο ενα ατομο ειναι παικτης.

Στο στρατο, οταν ειχα παει για επαιδευση, γνωρισα ενα παιδι που ηταν παικτης, και απο εκεινη τη στιγμη το συμπαν χωριστηκε στα δυο: α) ο στρατος, και β) ενα pocket universe οπου υπηρχαμε εγω κι αυτος. Μιλουσαμε ολη μερα μας ακουγανε οι αλλοι φαναροι και δεν καταλαβαιναν τιποτα απο τα αλαμπουρνεζικα μας
 
Εντυπωσιάζομαι με εσάς που σιχαίνεστε τα επιτραπέζια. Μήπως δεν έχετε παίξει ακόμα αυτά που σας ταιριάζουν?

Αφήστε που δεν είναι μόνο τα επιτραπέζια. Τις προάλλες κάναμε μάζωξη σπίτι και μετά από μερικούς γύρους ντίξιτ, έφερα αυτό! Είναι κάτι σαν escape room σε βιβλίο μόνο που οι γρίφοι έχουν να κάνουν με μαθηματικά και προγραμματισμό. Κάθε δωμάτιο είναι αφιερωμένο σε έναν μεγάλο επιστήμονα της Πληροφορικής πχ Αλαν Τούρινγκ, Αντα Λαβλέις και στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μια σύντομη βιογραφία του. Δυσκολευτήκαμε δεν μπορώ να πω αλλά περάσαμε τέλεια! Γενικά, όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ τρελαίνομαι για τέτοιες φάσεις!!

Δεν μου αρέσει όταν με καλούν για να δούμε ταινία, ή το χειρότερο, εκεί που καθόμαστε ωραία και καλά, να αποφασίζουν να δουν ταινία. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, μου'ρχεται να κλάψω.
:αργκ::αργκ::αργκ:
 
Δεν έπαιζε και καθόλου καλά βρε μάνα μου!!
:χαχαχα: Σε φαντάστηκα να το λες με αγανάκτηση! Οι δικοί μας ανταγωνιστικοί δεν είναι έτσι, εκνευρίζονται όταν χάνουν αλλά σπάνε πλάκα γενικά, και ειδικά με τις γκάφες των άχρηστων (δηλαδή τις δικές μου).

Dungeons and Dragons κανενας;
Πω πω, ένας συμμαθητής μου από το φροντιστήριο έπαιζε και όταν προσπάθησε να μου εξηγήσει, δεεν, παίζει να ήταν από τα πιο γρήγορα βραχυκυκλώματα που έπαθα. Την ζήλευα όμως αυτήν την πώρωση.

Εντυπωσιάζομαι με εσάς που σιχαίνεστε τα επιτραπέζια. Μήπως δεν έχετε παίξει ακόμα αυτά που σας ταιριάζουν?
Μήπως βαριόμαστε τα παιχνίδια; Καλά ειδικά αυτά τα καινούρια, σαν αυτό που ανέφερες, που πρέπει να είσαι ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης για να καταλάβεις τους κανόνες, ούτε καν κάθομαι να συζητήσω την συμμετοχή μου για χάρη της παρέας.
Με τις ταινίες πάλι δεν το έχω, πρέπει να κάθομαι σε καρέκλα γραφείου ή στο πάτωμα για να μη με πάρει ο ύπνος από την βαρεμάρα. Για να πάω κινηματογράφο, που τον σιχαίνομαι, πρέπει να καίγομαι να δω την ταινία (μια φορά στα δέκα χρόνια) αλλά τουλάχιστον εκεί άμα γείρω και ξυπνήσω στην μέση μιας σκηνής δεν με παίρνουν χαμπάρι, το παίζω κυρία.
Αυτό που στα ξαφνικά βάζουν ταινία εκεί που αράζουμε, το θεωρώ φαουλάρα και είναι λόγος για να φύγω από το σπίτι. ΑΛΛΑ, θα κάτσω να δω το M του Λανγκ (?) επειδή το πρότεινε μια φίλη (1 χρόνο+ το λέω αυτό, αλλά τέλος πάντων).

Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι κρύβουν την ηλικία τους.:όχιόχι:
Μου αρέσει όταν γυρίζω πτώμα από την δουλειά. Είναι από τις λίγες στιγμές που δεν με νοιάζει τίποτα πέρα από το να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και να πέσω για ύπνο.
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Βρε τι μου θυμισατε

σε μια συναντηση της Λεσχης οπου ειχα παρευρεθει, επεσε η ιδεα να παιξουμε το Πεφτει η Νυχτα στο Παλερμο η κατι τετοιο.

Γινεται κληρωση και βγαινουμε 2 ομαδες, μετα κλεινουμε τα ματια, τα ανοιγει η ομαδα Α, μετα σιωπηλα (με νοηματα) αποφασιζουν για το ποιος ειναι ο ενοχος. Τωρα αναθεμα κι αν καταλαβα πως υποτιθεται οτι αποφασισαμε ποιος ηταν ο ενοχος, και βασικα ουτε καταλαβα ποιος ηταν ο ενοχος. Το μονο που ειδα ηταν το προσωπο της Πεταλουδας να χαμογελαει παραξενεμενη και να κοιταζει τριγυρω, και φανταζομαι κι εγω καπως ετσι ημουν.
 
:χμ: ομάδα Α και ομάδα Β; το επιτραπέζιο παίζατε; Έπαιζα χρόνια παλέρμο-όχι το επιτραπέζιο-και τον δολοφόνο τον μάντευες αφού έριχνες κατηγορίες, δηλαδή μέσα από πάρλα.
Μου αρέσει στο Παλέρμο να κάνω τον ρουφιάνο (είναι αυτός που έχει ανοιχτά τα μάτια και βλέπει ποιοι είναι οι δολοφόνοι) :φρύδια:
 
Θέλω τρελά να παίξω το Παλέρμο, αλλά δε βρίσκω ποτέ άτομα που να ενδιαφέρονται. Μόνο εγώ και το αμόρε, αλλά οι δύο μας τι να το κάνω; :ρ Επίσης μου αρέσει τρελά το Munchkin, το έχουμε εξηγήσει -και μαθει- σε αρκετά άτομα, τουλάχιστον 10 και κάθε φορά που μιλάμε με άλλους για παιχνίδια, αναφέρουμε κι αυτό και με ενθουσιασμό λένε, ο να το φέρετε να το παίξουμε. Δεν παίζει να κάθισω για 20στη φορά να το εξηγήσω σε άνθρωπο, όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. :ρ
 
Top