Λίγοι σχεδιαστές ζωγραφίζουν την γυναίκα τόσο όμορφη όσο ο Μίλο Μανάρα (Milo Manara). Ιδανικά πρόσωπα και τέλεια σώματα δεμένα με μια ερωτική πνοή. Το σχέδιό του είναι πραγματικά αριστοτεχνικό: απλές και καθαρές γραμμές, συνήθως δίχως σκιάσεις, άλλες φορές σε ασπρόμαυρα κι άλλες φορές σε έγχρωμα καρέ. Οι ιστορίες σχεδόν πάντα ερωτικές, ενδεχομένως πορνογραφικές.
Ο Μανάρα είναι ένας επιτυχημένος, διεθνούς φήμης κομίστας και έχει πολλά επιτυχημένα βιβλία στο ενεργητικό του. Πιστεύω πως το αδύνατό του σημείο είναι το σενάριο το οποίο στέκεται σχεδόν πάντα αδύναμο δίπλα στο κορυφαίο σχέδιο. Βέβαια συχνά καταπιάνεται με πιασάρικα θέματα που υποστηρίζουν το απλοϊκό σενάριο όπως στην περίπτωση τής ιστορίας "Κάμα Σούτρα" (Kamasutra, 1998) ή ακόμη και αρχετυπικές ιδέες όπως στις δύο μεγάλες επιτυχίες του:
Το Κουμπί της (Il gioco 1, 2, 3, 4, 1983, 1991, 1994, 2001)
Σε αυτήν την ιστορία ο Μανάρα μάς παρουσιάζει μια απίθανη συσκευή, ένα τηλεχειριστήριο μ’ ένα κουμπί όλη κι όλη, η οποία ελέγχει τον ερωτισμό τής πανέμορφης, και κατά τ’ άλλα πουριτανής, Κλαούντιας. Η συσκευή βρίσκεται στα χέρια ενός άντρα κι όταν αυτός ενεργοποιεί το κουμπί απελευθερώνεται στην Κλαούντια μια πανίσχυρη ερωτική ορμή, μια λίμπιντο δίχως αιδώ, με αποτέλεσμα αυτή να επιδεικνύεται και να δίνεται με τον πιο ανεπαίσχυντο τρόπο σε όποιον (και όποια) τυχαίνει να βρίσκεται εκείνη την στιγμή δίπλα της.
Το Κουμπί της γνώρισε διεθνή επιτυχία με αποτέλεσμα να συμπληρώσει τέσσερις στο σύνολο συνέχειες.
Το Άρωμα του Αοράτου (Il profuno dell'invisbile 1, 2, 1986, 2001)
Εμπνευσμένο από τον "Αόρατο Άνθρωπο" τού Ουέλς, μας παρουσιάζει τις περιπέτειες ενός ανθρώπου που κατάφερε με μια αλοιφή να γίνει αόρατος και που τελικά καταλήγει να εκμεταλλεύεται αυτήν την ιδιότητα στο έπακρο για την ξεδιάντροπή του τέρψη ;)
Κι αυτό είναι ένα έργο που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μετράει δύο συνέχειες.
Ας αναφέρω εδώ και την Γκιουλιβεριάνα (Gulliveriana, 1996), την θηλυκή εκδοχή τού γνωστού Γκιούλιβερ σε ένα βιβλίο που δεν απευθύνεται σε παιδιά. Διότι στα έργα τού Μανάρα κυριαρχεί ο ερωτισμός, η πορνογραφία και το χιούμορ και τα περισσότερα είναι αυστηρώς ακατάλληλα για ανηλίκους
Πριν δύο χρόνια η εφημερίδα Espresso πρόσφερε μαζί με το φύλλο για μερικές Κυριακές βιβλία τού Μανάρα και φυσικά φρόντισα να μην χάσω κανένα. Τα βιβλία ήταν τα εξής:
Όπως έγραψα πιο πάνω, οι ιστορίες του Μανάρα είναι τόσο καλότεχνες και συνάμα ξεδιάντροπες που δεν είσαι βέβαιος αν θα τις χαρακτηρίσεις τελικά ερωτικές ή πορνογραφικές. Σε αυτό το δίλημμα απαντά πολύ εύστοχα ο ίδιος ο Μανάρα:
Ο Μανάρα είναι ένας επιτυχημένος, διεθνούς φήμης κομίστας και έχει πολλά επιτυχημένα βιβλία στο ενεργητικό του. Πιστεύω πως το αδύνατό του σημείο είναι το σενάριο το οποίο στέκεται σχεδόν πάντα αδύναμο δίπλα στο κορυφαίο σχέδιο. Βέβαια συχνά καταπιάνεται με πιασάρικα θέματα που υποστηρίζουν το απλοϊκό σενάριο όπως στην περίπτωση τής ιστορίας "Κάμα Σούτρα" (Kamasutra, 1998) ή ακόμη και αρχετυπικές ιδέες όπως στις δύο μεγάλες επιτυχίες του:
Το Κουμπί της (Il gioco 1, 2, 3, 4, 1983, 1991, 1994, 2001)
Σε αυτήν την ιστορία ο Μανάρα μάς παρουσιάζει μια απίθανη συσκευή, ένα τηλεχειριστήριο μ’ ένα κουμπί όλη κι όλη, η οποία ελέγχει τον ερωτισμό τής πανέμορφης, και κατά τ’ άλλα πουριτανής, Κλαούντιας. Η συσκευή βρίσκεται στα χέρια ενός άντρα κι όταν αυτός ενεργοποιεί το κουμπί απελευθερώνεται στην Κλαούντια μια πανίσχυρη ερωτική ορμή, μια λίμπιντο δίχως αιδώ, με αποτέλεσμα αυτή να επιδεικνύεται και να δίνεται με τον πιο ανεπαίσχυντο τρόπο σε όποιον (και όποια) τυχαίνει να βρίσκεται εκείνη την στιγμή δίπλα της.
Το Κουμπί της γνώρισε διεθνή επιτυχία με αποτέλεσμα να συμπληρώσει τέσσερις στο σύνολο συνέχειες.
Το Άρωμα του Αοράτου (Il profuno dell'invisbile 1, 2, 1986, 2001)
Εμπνευσμένο από τον "Αόρατο Άνθρωπο" τού Ουέλς, μας παρουσιάζει τις περιπέτειες ενός ανθρώπου που κατάφερε με μια αλοιφή να γίνει αόρατος και που τελικά καταλήγει να εκμεταλλεύεται αυτήν την ιδιότητα στο έπακρο για την ξεδιάντροπή του τέρψη ;)
Κι αυτό είναι ένα έργο που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μετράει δύο συνέχειες.
Ας αναφέρω εδώ και την Γκιουλιβεριάνα (Gulliveriana, 1996), την θηλυκή εκδοχή τού γνωστού Γκιούλιβερ σε ένα βιβλίο που δεν απευθύνεται σε παιδιά. Διότι στα έργα τού Μανάρα κυριαρχεί ο ερωτισμός, η πορνογραφία και το χιούμορ και τα περισσότερα είναι αυστηρώς ακατάλληλα για ανηλίκους
Πριν δύο χρόνια η εφημερίδα Espresso πρόσφερε μαζί με το φύλλο για μερικές Κυριακές βιβλία τού Μανάρα και φυσικά φρόντισα να μην χάσω κανένα. Τα βιβλία ήταν τα εξής:
- Το Κουμπί της 1 & 2
- Το Κουμπί της 3 & 4
- Το Άρωμα του Αοράτου 1 & 2
- Ο Χ.Π. & ο Τζουζέπε Μπέργκμαν - μέρος πρώτο
- Ο Χ.Π. & ο Τζουζέπε Μπέργκμαν - μέρος δεύτερο
- Ο Χάρτινος Άνθρωπος
- Ο Άνθρωπος από Χιόνι
Όπως έγραψα πιο πάνω, οι ιστορίες του Μανάρα είναι τόσο καλότεχνες και συνάμα ξεδιάντροπες που δεν είσαι βέβαιος αν θα τις χαρακτηρίσεις τελικά ερωτικές ή πορνογραφικές. Σε αυτό το δίλημμα απαντά πολύ εύστοχα ο ίδιος ο Μανάρα:
«Από πλευράς μου δεν κάνω μεγάλες διακρίσεις μεταξύ ερωτισμού και πορνογραφίας. Ίσως η αληθινή διαφορά βρίσκεται στα όρια της καλαισθησίας, αρκεί να μπορεί να δοθεί ένας ορισμός για την καλαισθησία. Όταν το σκέφτομαι, μου έρχεται στο μυαλό η διάσημη ατάκα του Woody Allen, ότι, δηλαδή, η πορνογραφία είναι ο ερωτισμός των άλλων. Ίσως η πορνογραφία μπορεί να οριστεί ως η βιομηχανική πτυχή του ερωτισμού. Σίγουρα είναι η χρήση ορισμένων εικόνων, η ένταξή τους σε μία συγκεκριμένη ιστορία, που θα μπορούσε να μας πει εάν σε εκείνες τις συγκεκριμένες περιπτώσεις πρόκειται για ερωτισμό ή για πορνογραφία.»
)
