Ηλικία αναγνωστών και βιβλίο

Καλόν επίσης είναι καμιά ηλικία να μην υποτιμά τις δυνατότητες της άλλης...
Πάντως πολλοί μεγάλοι μαθηματικοί καθώς περνούσαν τα χρόνια παρατηρούσαν ότι η πιο δημιουργική τους ηλικία ήταν μεταξύ 20 και 35 ετών και μετά από αυτή την ηλικία περιόριζαν τις μελέτες τους, γιατί ένιωθαν ότι η "εποχή της συγκομοιδής" τελείωσε. Είναι ένα κοινό μυστικό για τους επιστήμονες/ερευνητές. Υπάρχει ένα πολύ ωραίο βιβλίο του Χάρντυ που τα αναφέρει όλα αυτά: "Η απολογία ενός μαθηματικού", από τις Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης.

Διαβάστε το είναι πολύ καλό βιβλίο και ουσιαστικά η αυτοβιογραφία του Χάρντυ, ενός από τους σημαντικότερους μαθηματικούς του 20ού αι. :)))
 
Έτσι :ρ

Ενδιαφέρον, πάντως, έχει η μητέρα μου. Όσο μεγαλώνει, τόσο ελαφρύτερα αναγνώσματα αναζητά. Στα νιάτα της διάβαζε Ρώσους κλασικούς, ψαγμένους, περιθωριακούς, δύσκολους, φιλοσοφία, ψυχολογία, ποίηση κ.ο.κ. Μετά τα 55-60 τα παράτησε όλα αυτά και το γύρισε στο αστυνομικό και το ρομαντικό μυθιστόρημα. Δεν διαβάζει τίποτε άλλο! Αναλόγως έχουν διαμορφωθεί τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά της γούστα. Τότε ευρωπαϊκή κουλτούρα, τώρα καμιά κομεντί, κανένα μιούζικαλ, άντε και κανένας Χίτσκοκ.
Όπως κι η μαμά σου, το ίδιο συμβαίνει και με μένα. Μικρή διάβαζα Τόμας Μαν και Ρίλκε (και έβλεπα Παζολίνι και λοιπούς) και τώρα αστυνομική λογοτεχνία. Νομίζω έχει να κάνει με το ότι μεγαλώνοντας γίνεται κανείς πιο κυνικός. Πάντως ευτυχώς βλέπω ακόμη ευρωπαικό σινεμά και δεν διαβάζω ρομαντικά αναγνώσματα. Λες να γίνει κι αυτό στο μέλλον; Μπα...ελπίζω όχι πάντως:ωιμέ:
 
Εμένα πάντως ο πατέρας μου ενώ μια ζωή διάβαζε τους αρχαίους (άντε και τον Ράνσιμαν και την Ρομιγύ) τώρα στα 70 το έχει ρίξει στον Καμύ, τον Μπόρχες, τον Κάφκα και τον Ντοκινς...:))))
 
Πάντως, κι εγώ δεν θεωρώ ότι υπάρχουν στεγανά ή σαφώς καθορισμένες σχέσεις ανάμεσα σε ηλικία και αναγνωστικές επιλογές.
Αν ισχύει πάντως αυτό που λέτε, εγώ το χω πάρει λίγο ανάποδα: στην εφηβεία μου πρωτοδιάβασα πάρα πολλούς κλασσι΄κούς συγγραφείς, ενώ τώρα, πιο μεγάλη, πειραματίζομαι με φαντασία, επιστημονική φαντασία και ολίγον τρόμο, πράγματα δηλαδή που στην εφηβεία μου ούτε που θα τα άγγιζα. Αν και για το είδος του τρόμου δεν πολυισχύει αυτό, μια και ως έφηβη ΄μια εποχή είχα αναγνωστική τρέλα με τον Πόε, τα είχα διαβάσει όλα!
 
Πάντως τι να σου πω βρε Διχασμένη... Δεν φαντάζομαι τον πατέρα μου ή την μάνα μου να διαβάζουν Χαρυ Πότερ στα 70, ούτε τον 12 χρονο ανηψιό μου να διαβάζει Ντε Σαντ...
 
Που πάς και τα σκέφτεσαι όλα αυτά, βρε Νικόλα!:μουάχαχα:
Φυσικά και δεν εννοώ κάτι τέτοιο! Αναφερόμουν περισσότερο στον μέσο ενήλικο/έφηβο αναγνώστη, ο οποίος έστω κι από περιέργεια, διαβάζει σχεδόν τα πάντα(έτσι έχω στο μυαλό μου τον συνειδητοποιημένο αναγνώστη). Όσο για τους ανθρώπους που είναι μεγάλοι σε ηλικία, θεωρώ αυτονόητο ότι θα προτιμήσουν να διαβάσουν βιβλία που ήταν αγαπημένα τους σε νεότερη ηλικία και/ή κάτι ανάλαφρο σε αστυνομικό ή "κοινωνικό".
(Η μάνα μου το κάνει κατά κόρον πάντως(με παλιά αγαπημένα και αστυνομικά), όπως διηγήθηκαν και άλλοι, ενώ νεότερη διάβαζε κλασσική λογοτεχνία και σοβαρή νεοελληνική λογοτεχνία)
 
Νικόλα Δε Κιντ, συμφωνώ εν μέρει μαζί σου γιατί και εγώ και ο πάτηρ Γουλιέλμος μιλήσαμε για απόλυτη ελευθερία σε ηλικίες 16-17+. Από την άλλη δεν καταλαβαίνω γιατί οι γονείς σου, όντες 70, να μην διαβάσουν οτιδήποτε θέλουν και τους ευχαριστεί όπως π.χ το λογοτεχνικό θαύμα που ονομάζεται "Χάρι Πότερ". :)
 
Αν και έχει ξανασυζητηθεί το θέμα Οδυσσέα, καθαρά λόγω ηλικίας...
Ένας άντρας άνω των 70 να διαβάζει για παιδάκια με μαγικά ραβδια και φίλτρα μάλλον δεν συνάδει...
Σιγα σιγά θα μου πεις να δει και τα Στρουμφάκια:))):ρ
 
Αν και δεν είναι σωστό να βάζουμε στεγανά, υπάρχουν κάποια όρια στην κατανόηση ορισμένων τουλάχιστον βιβλίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι "Ο Λύκος της Στέπας" του Χέρμαν Έσσε. Έργο βεβαίως δύσκολο και πολύπλευρο,το πρόβλημα όμως κατά τη γνώμη μου δεν είναι πως ένας μικρός σε ηλικία αναγνώστης δεν μπορεί να εντοπίσει την πολύ διαφορετική φιλοσοφία της Ανατολής που κατακλύζει το κείμενο,αλλά τη ψυχολογία του 48χρονου ήρωα. Για να καταλάβουμε το Λύκο πρέπει να έχουμε φτάσει κι εμείς σε έναν πρώτο απολογισμό ζωής, είναι βασικό κομμάτι της λογικής του βιβλίου, δεν γίνεται να τον "νιώσουμε" αν βρισκόμαστε στην αρχή των ονείρων μας.....
 

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Νικόλα, ξέρεις τι είχε πει ο Άλαν Ρίκμαν;



("Όταν θα είμαι 80 χρονών, θα κάθομαι στην κουνιστή μου πολυθρόνα διαβάζοντας Χάρι Πότερ. Και η οικογένειά μου θα με ρωτά, 'Μετά από τόσα χρόνια;' Και θα απαντώ, 'Πάντα.'" - μια συγκινητική αναφορά στον χαρακτήρα που υποδύθηκε.)
 
Επειδη την εκτιμάει την καλή λογοτεχνία έχω την εντύπωση πως στις 15 πρωτες σελίδες θα το αφήσει...
Ω... μα ας αφήνουμε το Σύμπαν να μας εκπλήσσει ξεδιπλώνοντας αυτό μπρος στα μάτια μας τις άπειρες δυνατότητές του, τα άπειρα ενδεχόμενά του, τις άπειρες βουλές του... Κι έτσι, δεν θα μας παραξενεύει το να βλέπουμε κάποιον που έχει υπερβεί τα 70 του χρόνια εδώ και πολύ καιρό, να απολαμβάνει όσο τίποτ' άλλο στην τηλεόραση τα μίκυ μάους... Μιλώ εκ πείρας...

Νικόλα, ξέρεις τι είχε πει ο Άλαν Ρίκμαν;



("Όταν θα είμαι 80 χρονών, θα κάθομαι στην κουνιστή μου πολυθρόνα διαβάζοντας Χάρι Πότερ. Και η οικογένειά μου θα με ρωτά, 'Μετά από τόσα χρόνια;' Και θα απαντώ, 'Πάντα.'" - μια συγκινητική αναφορά στον χαρακτήρα που υποδύθηκε.)
Είναι κάποιος που πρέπει να μελέτησε πολύ και βαθιά τούτα τα κείμενα, για να μπορεί να δουλέψει όσο πιο καλά γινόταν το ρόλο του, έτσι λοιπόν σέβομαι απόλυτα τη θέση του.
 
Αν και έχει ξανασυζητηθεί το θέμα Οδυσσέα, καθαρά λόγω ηλικίας...
Ένας άντρας άνω των 70 να διαβάζει για παιδάκια με μαγικά ραβδια και φίλτρα μάλλον δεν συνάδει...
Σιγα σιγά θα μου πεις να δει και τα Στρουμφάκια:))):ρ
Η Modern Times είχε βγάλει κάποια τεύχη από τα κόμιξ με τα Στρουμφάκια του Peyo στα τέλη της δεκαετίας του 90 όταν ήμουν δηλαδή γύρω στα 20. Τότε τα σνόμπαρα, τώρα στα 40 παρά κάτι άνετα θα τα έπαιρνα (παλιμπαιδισμός; ίσως. Θυμάμαι πάντως στα 16-17 μου που αγόραζα κόμιξ κρυφά ενώ τώρα δεν έχω κανέναν ενδοιασμό). Σίγουρα κάθε αναγνώστης συνειδητά ή όχι έχει κάποια στεγανά/προκαταλήψεις για βιβλία που δεν έχει διαβάσει, προσωπικά όμως θεωρώ πιο ώριμο αναγνώστη κάποιον που θα μου πει ότι δεν διαβάζω πχ Χάρι Ποτερ γιατί έχω διαβάσει αυτά τα Χ βιβλία φαντασίας και δεν μου άρεσαν παρά αυτόν που θα μου πει ότι απορρίπτω την χ κατηγορία λογοτεχνίας γιατί χωρίς να έχω διαβάσει κάτι σχετικό θεωρώ ότι δεν είναι του επιπέδου μου. Φυσικά υποκειμενικά είναι αυτά.

Πάντως και προσωπικά σε εμένα, και σε άλλα άτομα παρατηρώ ότι όσο μεγαλώνουμε διαβάζουμε ό,τι θέλουμε με λιγότερο κόμπλεξ. Όταν ήμουν 15-16 ήθελα να αποδείξω και στον εαυτό μου και στους άλλους πόσο καλλιεργημένος ήμουν οπότε διάβαζα πιο βαριά λογοτεχνία, ενώ βιβλία που ενώ μου άρεσαν δεν τα θεωρούσα α' ποιότητας ένοιωθα τύψεις διαβάζοντάς τα. Τώρα δεν θεωρώ ότι έχω να αποδείξω τίποτα, οπότε διαβάζω ό,τι μου αρέσει, ακόμα και αν ξέρω ή θεωρ'ώ ότι δεν είναι και στην πρώτη κατηγορία ποιοτικά.
 
Last edited:
Καλησπέρα σε όλους.

Συγγνώμη βρε παιδιά, καλά και όμορφα όλα αυτά που λέτε, όμως η αλήθεια είναι στο πλευρό τού Νικόλα. Βιβλίο και ηλικία από τη μία / βιβλίο και ωριμότητα από την άλλη.

Όπως λέει κι ο Μπου παραπάνω, δεν χρειάζεται να βάζουμε στεγανά, υπάρχουν από μόνα τους (θα συμπληρώσω εγώ). Υπάρχουν εποχές καθώς και το εξυπνότερο μέλλον μπροστά μας. Εγώ στα 15 ήθελα να διαβάζω για βυζιά, το ίδιο στα 20, στα 30, σήμερα, και σίγουρα στα 70 μου. Μπορεί να είχα γονείς αγράμματους. Σήμερα, ένα παιδί στα 15 έχει δύσκολες αναγνωστικές προτιμήσεις που στην ηλικία του δεν μπορούσα ούτε τον τίτλο να διαβάσω.
Από την άλλη, όλα γίνονται, σαφώς κι ένας στα 70 του μπορεί να διαβάσει τα πάντα, όμως η ηλικία σε τραβάει από τ' αυτί. Καλή η ροκ ζωή αλλά η πραγματικότητα είναι πιο ροκ.
 
Top