Δίδυμες Προτάσεις Ανάγνωσης..

[Ινσμούθιος]

Όλοι έχουμε κάνει συσχετισμούς ανάμεσα σε βιβλία..
Συσχετισμοί αδιόρατοι ή ακόμα και ολοφάνεροι, είτε από πρόθεση ή από λάθος ή ακόμη και από κάποια απίθανη συμπαντική σύμπτωση.
Έτσι, κάποιες φορές ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων ότι κάποια βιβλία "αλληλοσυμπληρώνονται"..
Γι'αυτό λοιπόν εδώ μπορούμε να πούμε τις προτάσεις μας, για βιβλία που μπορούν να συνδυαστούν, δίνοντας έτσι νέες πληροφορίες το ένα για το άλλο, είτε φωτίζοντας πτυχές που αρχικά δεν φαίνονταν, είτε γιατί έτσι προστίθεται κάτι στην πλοκή, είτε γιατί γίνονται ξεκάθαρες οι όποιες αναφορές, είτε γιατί έτσι μπούμε στο μυαλό του συγγραφέα λίγο παραπάνω, είτε και για τον απλό λόγο ότι έτσι απλά "ταιριάζουν"..
Μπορούμε απλά να τα αναφέρουμε ως τίτλους ή και να πούμε και δυο λόγια, αν θέλουμε.
Δεκτές και προτάσεις που η σχέση επεκτείνεται και πέρα των δύο βιβλίων, απλά θα είναι δυσκολότερο (και ακριβότερο) για νέους αναγνώστες..
(Νομίζω ότι προτάσεις από τον ίδιο συγγραφέα δεν έχουν νόημα, π.χ. ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - Σιλμαρίλιον, ή οι άπειροι συσχετισμοί του Μαύρου Πύργου ανάμεσα στα βιβλία του Κινγκ..)
Ξεκινάω λοιπόν με τα παρακάτω, και ελπίζω το νήμα να ευδοκιμήσει.


Σκοτεινή Φύση : Φυσική Ιστορία Του Κακού - Λάιαλ Ουάτσον (εκδ. Θύραθεν)
+
Το Έντομο Μέσα Σου - Τζον Σίρλεϊ (εκδ. Οξύ)


Ο Λάιαλ Ουατσον (Lyall Watson), γνωστός ερευνητής, βιολόγος, ανθρωπολόγος, συγγραφέας της Υπερφύσης, καταπιάνεται εδώ με την φύση του κακού και τις εκφάνσεις της, και με αφετηρία το Εγωιστικό γονίδιο του Dawkins, (όπου είχε παρουσιαστεί λίγα χρόνια νωρίτερα), μας παρουσιάζει μια πραγματεία πάνω στην ύπαρξη και την αναγκαιότητα του "κακού" στο φυσικό περιβάλλον και την εξέλιξη των ειδών, με πληθώρα παραδειγμάτων και (όπου δυνατό) επιστημονικών αποδείξεων.
Σ'αυτό λοιπόν το γόνιμο από ιδέες έδαφος θα "πατήσει" ο John Shirley, (όσο το διάβαζα ήμουν πεπεισμένος ότι ο Σίρλει είχε διαβάσει Ουάτσον), και θα γράψει μια απ'τις πιο φρικιαστικές ιστορίες τρόμου που διάβασα τα τελευταία χρόνια, όπου πάνω σ'αυτό το καλά κρυμμένο γενετικό μειονέκτημα (πλεονέκτημα; ) , θα αναμειχτούν πανάρχαια μεταφυσικά στοιχεία και το αποτέλεσμα και η ανατροπή είναι τέτοια που θα "πιάσει στον ύπνο" ακόμα και έμπειρους αναγνώστες λογοτεχνίας τρόμου.

 

[Ινσμούθιος]

Και άλλη μία πρόταση:

Το Πουλί του Θανάτου - Χάρλαν Έλλισον (εκδ. Η Άγνωστη Καντάθ)
+
Ο Πόλεμος των Θεών - Νιλ Γκέιμαν (εκδ. ΟΞΥ)


Αυτά τα δύο βιβλία "αλληλοσυμπληρώνονται" σε τέτοιο βαθμό, που δεν έχει σημασία ποιό θα διαβαστεί πρώτο.. Έτυχε να διαβάσω πρώτα τον Πόλεμο των Θεών, αλλά νομίζω ότι αν είχα την επιλογή, θα διάβαζα πρώτα το Πουλί, απλώς και μόνο γιατί προηγείται χρονολογικά..
Για το Πουλί του Θανάτου, λίγα περισσότερα στοιχεία εδώ..
Όσο για το Πόλεμος των Θεών (American Gods), είναι επίσης ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας του Φανταστικού. Βραβευμένο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις το 2002, εδώ και λίγο καιρό ετοιμάζεται η τηλεοπτική μεταφορά του, από τον Brian Fuller που μας είχε δώσει και το φοβερό "Hannibal".

 

[Μακρυγιάννης]

Ο Θρήνος της Κάντιας και Σκηνές από το βίο του Ματίας Αλμοσίνο

Ο "Θρήνος της Κάντιας" του Διονυσίου Ρώμα
και
"Σκηνές από το βίο του Ματίας Αλμοσίνο" του Ισίδωρου Ζουργού

"Ο Θρήνος της Κάντιας" είναι ιστορικό μυθιστόρημα και μέρος ενός τεράστιου έργου (Περίπλους) που σχεδιάστηκε να απαρτίζεται από τρεις τριλογίες. Κάντια είναι το Ηράκλειο της Κρήτης και ο θρήνος της Κάντιας αναφέρεται στην ιστορική περίοδο από το 1645 μέχρι το 1669, πού η Κάντια πέφτει στα χέρια των Τούρκων. Ανάγνωσμα σχεδόν υποχρεωτικό για τους Κρητικούς, το είχα διαβάσει τη δεκαετία του 1980.
Το "Σκηνές από το βίο του Ματίας Αλμοσίνο" είναι επίσης ιστορικό μυθιστόρημα που καλύπτει την ίδια εποχή αλλά και μερικά χρόνια μετά. Το διάβασα τον Αύγουστο του 2014.
Φαντάζεστε την έκπληξη μου, όταν σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του Ζουργού, βρήκα τη συνέχεια του βιβλίου του Ρώμα. Ο Ζουργός πιάνει το νήμα της οικογένειας Νταβιτσέντσα από εκεί που την αφήνει ο Ρώμας και τη συνεχίζει. Το δέσιμο είναι αριστουργηματικό και εκτείνεται μόνο σε ένα από τα 18 κεφάλαια του βιβλίου. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που με έκανε να σκεφτώ ότι ο Ζουργός είναι ένας νέος, πολλά υποσχόμενος συγγραφέας.

 

[Μακρυγιάννης]

Ιστορία της Ομορφιάς & Ιστορία της Ασχήμιας του Ουμπέρτο Εκο
Ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα Δίδυμης Ανάγνωσης. Τα βιβλία αυτά είναι αριστουργηματικά γραμμένα, γεμάτα από φωτογραφίες έργων τέχνης και από κείμενα σχετικά με την Ομορφιά και την Ασχήμια, κείμενα γραμμένα από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Τα διάβασα το 2011.
Η ιστορία της Ομορφιάς είναι ένα βιβλίο που το διάβασα άπληστα. Μετά αγόρασα την Ιστορία της Ασχήμιας και μου προκάλεσε κύματα αηδίας. Τα κείμενα και οι εικόνες είναι συχνά ανυπόφορα. Για παράδειγμα υπάρχουν κείμενα που περιγράφουν μηχανές απίστευτων βασανιστηρίων.
Τελικά δεν τοποθέτησα τα δύο βιβλία μαζί. Την Ιστορία της Ομορφιάς την τοποθέτησα σε "τιμητικό" ράφι, ενώ την Ιστορία της Ασχήμιας στο πιο ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης μου με τα βιβλία που δεν θέλω να ανοίγω συχνά. Ο γιος μου το λέει: Το ράφι με τα καταραμένα βιβλία.
Σήμερα είδα ότι τα βιβλία αυτά είναι στον κατάλογο των συγγραμμάτων για τα ΑΕΙ του προγράμματος "Εύδοξος". Δεν ξέρω όμως για ποια σχολή.
[Αν κάποιος ξέρει να ενώσει τις δυο συνεχόμενες αναρτήσεις μου ας το κάνει, γιατί εγώ δεν τα καταφέρνω]

 

[Έλλη Μ]

(ελπιζω να μην ειμαι εκτός θεματος)

Μου ρθαν τώρα δυο ζευγη με κοινο τον ένα συγγραφέα:

Νικος Παναγιωτόπουλος με την Αγιογραφία σε άμεση συνδεση με τον Παλαιο των Ημερών του Μάτεσι.
Το πρώτο κυκλοφόρησε το 2003 και την επόμενη χρονια συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των υποψήφιων για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.
"...Μια κωμικοτραγική διερεύνηση των μηχανισμών του θαύματος και των στενών δεσμών ανάμεσα στη θρησκευτική πίστη και το προσωπικό συμφέρον."
Το δευτερο κυκλοφόρησε το 2000 και απ' όσο μπορώ να ανακαλέσω πραγματευεται κάτι αντιστοιχο: την ανάγκη του ανθρώπου για θαυματα.
Η ομοιότητα μεταξυ των δυο βιβλίων δεν εξαντλειται στο θεμα αλλά και στο ύφος.

Νικος Παναγιωτόπουλος με τον Ζιγκυ (!) από τον Μαρφάν και τον Φύλακα στη σύκαλη του Σάλιντζερ.
Το ημερολόγιο ενός εξωγήινου μοιάζει να ειναι κομμάτι του λόγου του Χόλντεν Κόλφιλντ. Γλώσσα, υφος και δομη εχουν πολλλλες ομοιότητες.

Το τρίτο βιβλίο που εχω διαβασει του Παναγιωτοπουλου (Το γονίδιο της αμφιβολίας) μου θυμισε έντονα Ροθ. Θα μπορουσε καλλιστα να ειναι συνεχεια καποιου βιβλίου του

 

[Πεταλούδα]

Τα παρακάτω δύο βιβλία τα διάβασα σχετικά κοντά το ένα με το άλλο και από τους τίτλους τους και μόνο θα καταλάβετε μια συνδετική σχηματική ομοιότητα. Αυτή η ρευστότητα των "υλικών" όμως, έχει διαπεράσει και τον τρόπο που παρουσιάζουν τα θέματά τους οι συγγραφείς.

• "Η γυναίκα της άμμου" - Κόμπο Άμπε

Ένας συλλέκτης εντόμων βρίσκεται σε ένα παραθαλάσσιο χωριό χωμένο σε αμμόλοφους και από τότε χάνονται τα ίχνη του από τον υπόλοιπο κόσμο. Έμεινε εκεί, χάρη σε μια γυναίκα; σε έναν έρωτα; Η συνθήκη αυτή τον παραλύει, όπως σε παραλύει η καυτή άμμος μια ζεστή μέρα.

"Δίπλα στην άμμο, όλα τα πράγματα που έχουν μορφή είναι αβέβαια και μάταια. Μόνη βεβαιότητα η ροή της άμμου, που αρνείται όλες τις μορφές."

• "ωκεανός" - Αλεσσάντρο Μπάρικκο

Κινητήριος δύναμη ο έρωτας, όπου διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται σε ένα ξενοδοχείο, σε μια άκρη του κόσμου, η μοίρα μπλέκει για λίγο τις ζωές τους, μέχρι να βρουν τα βήματά τους για να συνεχίσουν τις ζωές τους. Γραφή σαν παραμύθι, που πλέει ανάλαφρη στην καθημερινότητα των γεγονότων.

"Ξέρεις ποιο είναι το ωραίο εδώ; Κοίτα: Εμείς περπατάμε, αφήνουμε τόσα ίχνη στην άμμο, κι αυτά μένουν εκεί, ακριβή, τακτοποιημένα. Αύριο όμως θα σηκωθείς, θα κοιτάξεις αυτή τη μεγάλη παραλία και δεν θα υπάρχει πια τίποτα, ούτε ένα ίχνος, ούτε ένα σημάδι οποιοδήποτε, τίποτα. Η θάλασσα σβήνει τη νύχτα. Η παλίρροια κρύβει, λες και δεν πέρασε ποτέ κανείς, λες και εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ. Αν υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο όπου μπορείς να σκεφτείς ότι είσαι τίποτα, αυτό το μέρος είναι εδώ. Δεν είναι πλέον γη, δεν είναι ακόμα θάλασσα. Δεν είναι ψεύτικη ζωή, δεν είναι αληθινή ζωή. Είναι χρόνος, χρόνος που περνάει. Αυτό είναι όλο."