Δεν με πτοείτε καθόλου, πάντα με γοήτευε η Ανατολή και τα παραμύθια της!
Λοιπόν, χθες διάβασα το πρώτο μέρος απ' το λινκ με τη μετάφραση του Μπάρτον, που ανάρτησα παραπάνω, και μου άρεσε πολύ! Απόψε αν προλάβω θα διαβάσω και το τελευταίο - με ενδιέφερε πάντα η ιστορία της Σεχραζάτ πιο πολύ απ' τις υπόλοιπες. Για τα ενδιάμεσα, θα αποφασίσω εν καιρώ όπως είπα...

)
Αυτό που μου αρέσει στο εν λόγω έργο είναι ότι παρουσιάζει δυναμικές, μορφωμένες γυναίκες, που πάλευαν οι ίδιες για την τύχη τους και δεν υποτάσσονταν εύκολα στους άντρες ή στις τότε κοινωνικές επιταγές. Πουθενά στην Ευρώπη ή στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο δεν βλέπουμε τέτοιες γυναικείες μορφές σε τόσο πρώιμα λογοτεχνικά έργα (εξαιρείται η αρχαία ελληνική τραγωδία). Για Μεσαίωνα μιλάω πάντα.
Να προσθέσω ένα απόσπασμα ως παράδειγμα:
"Τότε έφερε τη σκακιέρα για να παίξει μαζί του. Αλλά ο Σαρκάν, αντί να παρακολουθεί τις κινήσεις της, επέμενε να θαυμάζει τα όμορφα χείλη της κι έβαλε τον Ίππο στη θέση του Ελέφαντα και τον Ελέφαντα στη θέση του Ίππου. Εκείνη γέλασε και του είπε: "Αν παίζετε μ' αυτόν τον τρόπο, δεν έχετε ιδέα απ' το παιχνίδι." "Αυτή είναι μόνο η πρώτη μας παρτίδα", της αποκρίθηκε. "Μην κρίνεις απ' αυτό το γύρο."
Δεν αναφέρεται το όνομα της κοπέλας, αλλά βλέπουμε ότι πρόκειται για μια πολύ έξυπνη νεαρή γυναίκα, αφού γνωρίζει σκάκι. Επίσης, παρατηρήστε και το γεγονός ότι οι έξυπνες μπορούν να είναι ταυτόχρονα όμορφες και γοητευτικές, κάτι που στη δυτική λογοτεχνία αποτελεί... αμάρτημα!

Σύμφωνα με ιστορικούς, ο Σαρκάν στις Χίλιες και μία Νύχτες δεν είναι άλλος από τον δικό μας πολυαγαπημένο Διγενή Ακρίτα!