Ήταν ο λόγος που το διάβασα εκεί γύρω στο 84-85 (ακούγαμε Cure εκείνη την εποχή).
Με συγκλόνισε το ύφος θυμάμαι, πραγματική γροθιά στο στομάχι.
Αξέχαστη εμπειρία (μαζί με το 1984 του Orwell).
Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus) : "Ο ξένος" (L'Etranger)
- Thread starter Χρηστος Αλεξανδριδης
- Start date
Με συγκλόνισε το ύφος θυμάμαι, πραγματική γροθιά στο στομάχι.
Αξέχαστη εμπειρία (μαζί με το 1984 του Orwell).
Μπου και Ονειρευτή ευχαριστούμε για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες 
))
Το έψαξα λίγο και είδα ότι όντως υπήρχαν ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες μεταξύ τους. Οι πηγές μου λένε και ότι ο Σαρτρ ήταν κομματάκι ανταγωνιστικός και δεν δεχόταν εύκολα την επιτυχία των συναδέλφων του και έπαιξε και αυτό τον ρόλο του σε κάποιο βαθμό.
)) Το έψαξα λίγο και είδα ότι όντως υπήρχαν ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες μεταξύ τους. Οι πηγές μου λένε και ότι ο Σαρτρ ήταν κομματάκι ανταγωνιστικός και δεν δεχόταν εύκολα την επιτυχία των συναδέλφων του και έπαιξε και αυτό τον ρόλο του σε κάποιο βαθμό.
Σχεδον μονορουφι τον διαβασα...
Υπεροχος..
Ισως τελικα αυτη η απαθεια και αδιαφορια του Μερσω για ολα, να ηταν και η πραγματικη ελευθερια του.
Υπεροχος..
Ισως τελικα αυτη η απαθεια και αδιαφορια του Μερσω για ολα, να ηταν και η πραγματικη ελευθερια του.
Το διάβασα το καλοκαίρι και μου άρεσε. Το εκτίμησα ακόμα περισσότερο όταν στη συνέχεια διάβασα σχόλια πάνω στο βιβλίο και τη φιλοσοφία του Καμύ. Δυνατό βιβλίο.
Πριν λίγες ώρες τελείωσα το βιβλίο...
Ο αποξενωμένος από την κοινωνία και τις αξίες της ήρωας του Καμύ με συνεπήρε πραγματικά (μου θύμισε λίγο τον κεντρικό ήρωα από το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι)
Ένα βαθιά φιλοσοφικό βιβλίο το οποίο ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει με τον τρόπο του...
Εγώ κράτησα μια φράση περισσότερο ως δίδαγμα:
"Τότε συνειδητοποίησα πως έφτανε για έναν άνθρωπο μία και μοναδική μέρα ζωής για να μπορέσει χωρίς δυσκολία να ζήσει εκατό χρόνια στη φυλακή"
Ο αποξενωμένος από την κοινωνία και τις αξίες της ήρωας του Καμύ με συνεπήρε πραγματικά (μου θύμισε λίγο τον κεντρικό ήρωα από το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι)
Ένα βαθιά φιλοσοφικό βιβλίο το οποίο ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει με τον τρόπο του...
Εγώ κράτησα μια φράση περισσότερο ως δίδαγμα:
"Τότε συνειδητοποίησα πως έφτανε για έναν άνθρωπο μία και μοναδική μέρα ζωής για να μπορέσει χωρίς δυσκολία να ζήσει εκατό χρόνια στη φυλακή"
Η επαφή μου με τον Καμύ ήταν αποτέλεσμα της ανάγνωσης του βιβλίου "Πώς η λογοτεχνία σού αλλάζει τη ζωή", όπου ο Στεφανάκης κάνει συχνές αναφορές στο συγκεκριμένο συγγραφέα. Έχοντας, επιπλέον, ως οδηγό και τις αναρτήσεις των φίλτατων συνλεσχιτών, αποφάσισα να διαβάσω για αρχή τον ''Ξένο" - έχοντας στην αναμονή και την ''Πανούκλα'' με την "Πτώση".
Το όνομα του Καμύ με τρόμαζε λίγο, όπως συχνά συμβαίνει με διάφορους καταξιωμένους συγγραφείς. Διαβάζοντας, ωστόσο, τον ''Ξένο'' δεν ένιωσα να δυσκολεύομαι.
Παρά τη μικρή έκταση του βιβλίου και παρόλο που στα μέσα του βιβλίου κατανοεί κανείς γιατί επιλέχτηκε ο συγκεκριμένος τίτλος, ο συγγραφέας καταφέρνει να σε ταρακουνήσει!...
Έχω περιέργεια να διαβάσω και τα υπόλοιπα του βιβλία. Και, αν κι είναι νωρίς, αισθάνομαι κάτι αντίστοιχο με αυτό που αισθάνθηκα όταν ανακάλυψα και τον Κάφκα...
Το όνομα του Καμύ με τρόμαζε λίγο, όπως συχνά συμβαίνει με διάφορους καταξιωμένους συγγραφείς. Διαβάζοντας, ωστόσο, τον ''Ξένο'' δεν ένιωσα να δυσκολεύομαι.
Παρά τη μικρή έκταση του βιβλίου και παρόλο που στα μέσα του βιβλίου κατανοεί κανείς γιατί επιλέχτηκε ο συγκεκριμένος τίτλος, ο συγγραφέας καταφέρνει να σε ταρακουνήσει!...
Έχω περιέργεια να διαβάσω και τα υπόλοιπα του βιβλία. Και, αν κι είναι νωρίς, αισθάνομαι κάτι αντίστοιχο με αυτό που αισθάνθηκα όταν ανακάλυψα και τον Κάφκα...
Ο ξένος είναι από τη μια χούφτα βιβλία που έχω διαβάσει μερικές φορές και τελειώνοντας προ ημερών παλι την ανάγνωσή του, θυμάμαι αυτά που σκέφτομαι κάθε φορά, όποτε τον διαβαζω. Κάθε φορά εκτός από την πρώτη. Αυτή τη φορά συνέπεσε με την παράλληη ανάγνωση ενός εξαιρετικού βιβλίου και ομολογώ ότι η οπτική μου οξύνθηκε και τοποθετήθηκε σε ευρυτερο (ίσως και υψηλότερο) πλαίσιο. Ακολουθούν αταξινόμητες σκέψεις και σχόλια επι του νήματος.
Για αρχή, τάσσομαι υπέρ της άποψης ότι κάθε συγγραφέας δεν γράφει για τον εαυτό του κατά ανάγκη, άρα κάθε ήρωας δεν είναι απλοϊκά μια προβολή του δημιουργού του. Αν ισχυε μια τέτοια κουτή άποψη, ο Καζαντζάκης δεν θα μπορουσε να γράψει τον Ζορμπά, μια φύση που απειχε πολύ από τη φυση του ίδιου κι ο Καμύ δεν θα περιέγραφε τον κ. Μερσώ.
Κατά την άποψή μου, ο Μερσώ είναι απότοκο του παρελθοντος του Καμύ και του πώς μεγάλωσε ως Γάλλος της Αλγερίας, ανάμεσα σε δύο χωρες χωρις, μάλλον, να αισθανθεί ποτέ ότι ανήκει σε κάποια από αυτές από τη μία και από την άλλη στην εμπειρία της γαλλικής ήττας και της ναζιστικής κατοχής. Προφανως και δεν είναι αποκομμένος από τις επιρροές που είχε ως φιλόσοφος και τους Νιτσε, Κιρκεγκωρ, Χάιντεγκερ Χούσερλ κλπ, όμως πιστεύω ότι απλώς αφομοιωνει τον μηδενισμό και τη φαινομενολογία, τις φιλοσοφίες για τη δυσκολία της ανθρώπινης ύπαρξης και τo υπαρξιακό άγχος και από όλα αυτά κρατα την ουσία, αυτή που εγω αντιλαμβάνομαι ως τετοια, και πετάει εκεινο με το οποιο διαφωνει.
Μεχρι εδώ, το παρόν σχόλιο ειχε διαθεση σε φιοριτούρες, γιατι δεν γράφτηκε σήμερα
#######################################################################################################
Από δω και κάτω, δεν έχει.
Ο Μερσώ είναι ξένος. Αλλά δεν είναι ξενος προς τον εαυτό του, δεν είναι ξένος προς τον κόσμο (μιας και τον γνωρίζει, τον ξερει, τον αντιλαμβάνεται εμπειρικα και το αποδέχεται μερικώς. Πετάει όσα δεν του κάνουν.
Ο Μερσώ εχει ενσυναισθηση.
Ο Μερσώ είναι ξένος αλλά δεν τον ξενίζει η πραγματικότητα. Εχει συνείδηση του εαυτού του, του περιβάλλοντος, του κοινωνικού περιγυρου και ειναι ευγενικός όσο και συγκαταβατικός (Ιδιοσυγκρασιακά, εκεινο που πραγματικά του κλωτσά και φαινεται να τον ενοχλεί είναι η απευθυνση στο ενικό). (Τον νιωθω, πια).
Ο Μερσώ είναι ξένος γιατι η πλειονότητα του κόσμου αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της διαφορετικής οπτικής και συμπεριφοράς προς τη ζωη, το σύμπαν και τα ψαρια.
Ο Μερσώ είναι φυσιολογικός, αγαπά τις γυναίκες, αντιλαμβάνεται τι του στερεί η φυλακή όμως γρήγορα, πραγματιστής και εμπειριστής όντας όσο και ευστροφος, μιας και η συνηθεια είναι μεγάλη πτνα, ομολογεί ότι μπορεί να επαναλαμβάνει στο επεκεινα (διαρκώς ανακαλύπτοντας νέες –απειροστές, έστω- λεπτομερειες της ελευθερης ζωης) την εμπειρία αυτής και να την εγκολπώνει. Και να του αρκει. Μοιαζει ως ματαίωση όλο αυτό, ισως και να είναι, όμως στα δικά μου μάτια, κρύβει μιαν ειλικρινεια κι ένα θράσος που δεν μπορω να παραβλεψω, ίσως και να ζηλευω. Κι όπως συχνά λέω, νομίζω ότι η ικανότητα να προσαρμόζεται κανεις, είναι δείγμα ευφυίας.
Για αρχή, τάσσομαι υπέρ της άποψης ότι κάθε συγγραφέας δεν γράφει για τον εαυτό του κατά ανάγκη, άρα κάθε ήρωας δεν είναι απλοϊκά μια προβολή του δημιουργού του. Αν ισχυε μια τέτοια κουτή άποψη, ο Καζαντζάκης δεν θα μπορουσε να γράψει τον Ζορμπά, μια φύση που απειχε πολύ από τη φυση του ίδιου κι ο Καμύ δεν θα περιέγραφε τον κ. Μερσώ.
Κατά την άποψή μου, ο Μερσώ είναι απότοκο του παρελθοντος του Καμύ και του πώς μεγάλωσε ως Γάλλος της Αλγερίας, ανάμεσα σε δύο χωρες χωρις, μάλλον, να αισθανθεί ποτέ ότι ανήκει σε κάποια από αυτές από τη μία και από την άλλη στην εμπειρία της γαλλικής ήττας και της ναζιστικής κατοχής. Προφανως και δεν είναι αποκομμένος από τις επιρροές που είχε ως φιλόσοφος και τους Νιτσε, Κιρκεγκωρ, Χάιντεγκερ Χούσερλ κλπ, όμως πιστεύω ότι απλώς αφομοιωνει τον μηδενισμό και τη φαινομενολογία, τις φιλοσοφίες για τη δυσκολία της ανθρώπινης ύπαρξης και τo υπαρξιακό άγχος και από όλα αυτά κρατα την ουσία, αυτή που εγω αντιλαμβάνομαι ως τετοια, και πετάει εκεινο με το οποιο διαφωνει.
Μεχρι εδώ, το παρόν σχόλιο ειχε διαθεση σε φιοριτούρες, γιατι δεν γράφτηκε σήμερα
#######################################################################################################
Από δω και κάτω, δεν έχει.
Ο Μερσώ είναι ξένος. Αλλά δεν είναι ξενος προς τον εαυτό του, δεν είναι ξένος προς τον κόσμο (μιας και τον γνωρίζει, τον ξερει, τον αντιλαμβάνεται εμπειρικα και το αποδέχεται μερικώς. Πετάει όσα δεν του κάνουν.
Ο Μερσώ εχει ενσυναισθηση.
Ο Μερσώ είναι ξένος αλλά δεν τον ξενίζει η πραγματικότητα. Εχει συνείδηση του εαυτού του, του περιβάλλοντος, του κοινωνικού περιγυρου και ειναι ευγενικός όσο και συγκαταβατικός (Ιδιοσυγκρασιακά, εκεινο που πραγματικά του κλωτσά και φαινεται να τον ενοχλεί είναι η απευθυνση στο ενικό). (Τον νιωθω, πια).
Ο Μερσώ είναι ξένος γιατι η πλειονότητα του κόσμου αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της διαφορετικής οπτικής και συμπεριφοράς προς τη ζωη, το σύμπαν και τα ψαρια.
Ο Μερσώ είναι φυσιολογικός, αγαπά τις γυναίκες, αντιλαμβάνεται τι του στερεί η φυλακή όμως γρήγορα, πραγματιστής και εμπειριστής όντας όσο και ευστροφος, μιας και η συνηθεια είναι μεγάλη πτνα, ομολογεί ότι μπορεί να επαναλαμβάνει στο επεκεινα (διαρκώς ανακαλύπτοντας νέες –απειροστές, έστω- λεπτομερειες της ελευθερης ζωης) την εμπειρία αυτής και να την εγκολπώνει. Και να του αρκει. Μοιαζει ως ματαίωση όλο αυτό, ισως και να είναι, όμως στα δικά μου μάτια, κρύβει μιαν ειλικρινεια κι ένα θράσος που δεν μπορω να παραβλεψω, ίσως και να ζηλευω. Κι όπως συχνά λέω, νομίζω ότι η ικανότητα να προσαρμόζεται κανεις, είναι δείγμα ευφυίας.
