Αγαπημένοι πίνακες

[Καστάλια]

Μια από τις αγαπημένες μου μεσαιωνικές ιστορίες, αποτυπωμένη σε έναν από τους αγαπημένους μου πίνακες:
Η έφιππη λαίδη Γκοντάιβα περνάει γυμνή μέσα από την αγορά του Κόβεντρι, κατόπιν της συμφωνίας που έκανε με τον άντρα της ο οποίος της έθεσε αυτό τον όρο για να μειώσει τους φόρους των πολιτών. Ο πίνακας είναι του John Collier που τον ζωγράφισε γύρω στο 1897.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Καστάλια για την Λαίδη Γκοντάιβα και τον Πίπινγκ Τομ έμαθα πρόσφατα διαβάζοντας το βιβλίο "Η Νεράιδα των Δοντιών"!!!

Οι πολίτες του Κόβεντρι είχαν συμφωνήσει να έχουν όλοι τις πόρτες και τα παράθυρα κλειστά για να μην την δει κανείς γυμνή.
Μόνο ο ράφτης, ο Πίπινγκ Τομ, θέλησε να την δει μέσα από μια χαραμάδα και μετα΄τυφλώθηκε...

Έτσι, το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο με τον άνθρωπο που κρυφοκοιτάζει

Πολύ ωραία ιστορία!!

 

[Φαροφύλακας]

Είναι αληθινά, ένα πανέμορφο έργο....

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

"Ο Οδυσσέας και οι Σειρήνες" - Γαΐτης Γιάννης 1967

Το θέμα του πίνακα φυσικά δεν είναι τίποτα άλλο από τον Οδυσσέα δεμένο στο κατάρτι και τις Σειρήνες να πετάνε γύρω από αυτόν, μαγεύοντάς τον με το τραγούδι τους.
Οι βασικοί χαρακτήρες έχουν αντικατασταθεί από τα γνωστά "ανθρωπάκια' του ζωγράφου...

Ο Γαΐτης επηρεάστηκε απο τον υπερρεαλισμό και την pop art, αλλά και από τον κυβισμό και τον εξπρεσιονισμό.
Στα έργα της πρώιμης περιόδου του, τα «ανθρωπάκια» είναι σαν να φορούν ενα σιδερένιο προσωπείο, πίσω από τα κάγκελα του οποίου τα βλέμματά τους φαίνονται στριμωγμένα και ανήσυχα. Αργότερα θέλοντας να κάνει μια κριτική στη σκοτεινή πολιτική σκηνή της Ελλάδας του ’60, το σύμβολο περνά στην τελική φάση σύνθεσης της στερεότυπης μορφής του. Αποκτά γραβάτα και καπελάκι μελόν, ενώ στην έκφρασή του προστίθεται η πίκρα μιας προαναγγελόμενης ολοκληρωτικής απομόνωσης και μια κόπωση από την αναμονή για κάτι που τελικά δεν πρόκειται να συμβεί. Στην τελική τους φάση τα «ανθρωπάκια» γίνονται πιο αινιγματικά.

ΥΓ1: Ναι είναι αυτά τα ίδια που υπάρχουν στον Σταθμό Λαρίσης

ΥΓ2: Οι πίνακες του συγκεκριμένου μου δημιουργούσαν ένα συναίσθημα φόβου, από μικρό παδί ακόμα..

 

[Καστάλια]

ΥΓ2: Οι πίνακες του συγκεκριμένου μου δημιουργούσαν ένα συναίσθημα φόβου, από μικρό παδί ακόμα..

Όντως όμως!

 

[Πωλίνα]

Nymph and Satyr - Alexandre Cabanel

 

[Ίζι]

ΥΓ2: Οι πίνακες του συγκεκριμένου μου δημιουργούσαν ένα συναίσθημα φόβου, από μικρό παδί ακόμα..

Λοιπόν μου θύμισες κάτι. Όταν ήμουν μικρή, πριν ακόμα πάω σχολείο, είχαμε στο σπίτι μια αφίσα αυτού του πίνακα του Μαγκρίτ. Με φόβιζε πολύ και, παράλληλα, με γοήτευε. (Ακόμα τον θεωρώ μια απ' τις πιο ανατριχιαστικές φιγούρες)
The Son of Man -1964

 

[Διατσέντα]

Άνσελμ Κήφερ, ένα από τα έργα του της συλλογής με τίτλο Ο Βελιμίρ Χλέμπνικωφ και η θάλασσα, 2006.

 

[Μάρω]

Αν και ο Γιάννης Τσαρούχης είναι γνωστός περισσότερο από τους ναύτες του, εκτιμώ ιδιαίτερα τη σειρά με το γνωστό καφενείο Νέον, όπου το απαθανατίζει στο φως της μέρας ή στις σκιές της νύχτας. Μιλά με τα σχέδιά του για την Αθήνα κατά τον ίδιο τρόπο που ο Γιώργος Ιωάννου ιχνογραφει με τις λέξεις τη Θεσσαλονίκη.

 

[Παρωνύμιος]

 

[Κουακέρος]

To πορτραίτο της lady Agnew του Lochnaw του John Singer Sargent (1892).

Λατρεύω έτσι όπως απέδωσε ο ζωγράφος την ντελικάτη και εύθραυστη επιδερμίδα της κυρίας,σημάδι ίσως ότι την ταλαιπωρούσε κάποια αρρώστια.

 

[Ίζι]

Παράξενο... βλέποντας τον πίνακα και πριν διαβάσω το σχόλιό σου, σκέφτηκα ακριβώς το αντίθετο - πόσο ροδαλή και ζωντανή φαίνεται η κοπέλα του πίνακα.

 

[Μεταλλαγμένη]

Στρατής Αξιώτης (1907-1994)- Το Λιμάνι του Πειραιά

Βρίσκεται μαζί με άλλους παρόμοιους πίνακες στον σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά. Μου αρέσει πολύ αυτή η μουντάδα και η μελαγχολική αύρα που αποπνέει.

 

[Βάγγυ]

Αν και δεν έχω ιδιαίτερη αδυναμία στην τέχνη της ζωγραφικής και των πινάκων, ο παρακάτω πίνακας είναι καταπληκτικός -κατ' εμέ.

Η οικογένεια Γκράχαμ, πίνακας του William Hogarth το 1742. Ζωγράφισε την οικογένεια Γκράχαμ μετά από αίτημα της οικογένειας. Αξιοσημείωτο είναι πως παρ' ότι του ζητήθηκε να ζωγραφίσει την οικογένεια, Ο William δεν αρκέστηκε σε αυτό αλλά έβαλε και τη δική του πινελιά. Για παράδειγμα, το μικρότερο παιδί πέθανε πριν προλάβει να τελειώσει τον πίνακα γι' αυτό η αδερφή κρατάει στο χέρι της 2 κεράσια, που συμβολίζουν την αγνότητα του μικρού παιδιού αλλά και τις δυσκολίες που θα έχει η μεγάλη αδερφή στο μέλλον (αν θυμάμαι καλά). Μελετήσαμε τον παραπάνω πίνακα σε μάθημα της σχολής μου και το αγαπημένο μου σημείο είναι, πάνω από το κεφάλι του αγοριού τέρμα δεξιά. Η σκηνή με τη γάτα και το πουλάκι στο κλουβί δεν έγινε τυχαία. Ήθελε να απεικονίσει την ανυπομονησία του νεαρού, ο οποίος "πεταγόταν" συνεχώς όπως η γάτα, όταν βλέπει ένα πουλί στο διάβα της.
Δεν ξέρω πολλά από την τέχνη της ζωγραφικής, αλλά αυτός ο πίνακας με έχει τραβήξει και έχει χαραχθεί στη μνήμη μου.

Spoiler

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Καταλαβαίνετε τον ενθουσιασμό μου, όταν είδα τον πίνακα από κοντά.

 

[Ιάλεμος]

Wassily Wassilyevich Kandinsky (16 December [4 December] 1866 – 13 December 1944)

Από τους αγαπημένους μου ζωγράφους.

Συγχωρήστε με που δεν σας δίνω πληροφορίες για το εικονιζόμενο έργο. Δεν βρίσκω το βιβλίο του Kandinsky που το περιγράφει. Θα σας πω τι μου αρέσει σε αυτό : Το βουνό με τα χρώματα της θάλασσας, ο μαύρος ήλιος (ή φεγγάρι) με τους δορυφόρους του, το αεροπλάνο ή η έλικα με τις κορδέλες, το τριγωνικό ρολόι (που παίζει τον ρόλο του ήλιου ή του φεγγαριού δίπλα στο θαλασσένιο βουνό) και γενικά η αίσθηση μιας άλλης "μαθηματικής φυσικής" ή φύσης.

 

[Διατσέντα]

του Νίκου Χουλιαρά...

 

[Φαροφύλακας]

Ρε σεις, πόσο ωραίο. Κάποιος (ονόματι Bert Bartelds; ) έφτιαξε μια φωτογραφική αναπαράσταση του πίνακα "Ο Ύλας κι οι Νύμφες" του John William Waterhouse

Ο πίνακας:

Η φωτογραφία:

(Εντωμεταξύ, που είν' το μαγιό μου, λέμε! )

 

[Αντέρωτας]

Η Χρυση Εποχη απο τον Ingres.

Εδω σε πιο ψηλη αναλυση

 

[Μπου Ραντλι]

Λόγω κακής διάθεσης και προσωπικής επικαιρότητας μου ήρθε στο μυαλό ο εξής πίνακας :


Πίτερ Μπρέχελ "Ο Θρίαμβος του Θανάτου" - 1562 Μουσείο Πράντο, Μαδρίτη

 

[Γιούκ]

Ophelia του Millais