Έκλαψα όταν τα διάβασα

[Χήθκλιφ]

Συμπριεν η παραίνεση της Ίζι δεν αφορούσε στην θέση της τελείας (τώρα φαίνεται εντάξει) αλλά στις αποκαλύψεις σημαντικών σημείων της υπόθεσης (σπόιλερ). Επειδή είναι πολύ πιθανό να μην έχει διαβάσει κάποιος το βιβλίο για το οποίο μιλάμε, φροντίζουμε όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε κάτι πολύ αποκαλυπτικό, όπως στο τέλος ή στον θάνατο κάποιου ήρωα να θέσουμε το επίμαχο σημείο σε "πλοκή" (στην επεξεργασία ανάρτησης, η επιλογή δίπλα στον συνδετήρα).

 

[Βάγγυ]

Προσφάτως συγκινήθηκα πολύ με βιβλίο, το "Η κλέφτρα των βιβλίων", τι εξαιρετική γραφή αυτός ο άνθρωπος. Στα τελευταία κεφάλαια δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Τόσα συναισθήματα μαζεμένα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, μπήκε στη λίστα των αγαπημένων μου βιβλίων!!

Spoiler

Ο αφηγητής του βιβλίου είναι ο θάνατος, πραγματικά ένας θάνατος που "πεθαίνεις" να συναντήσεις.

 

[Παριζιάνα]

Συνήθως κλαίω με παιδικά και εφηβικά και με όσα έχουν θέμα τον πόλεμο.

 

[Γιωργ Σταμ]

Μία και μοναδική φορά, με το "Λουκή Λάρα" του Δημήτρη Βικέλα...

Αν το ξαναδιαβάσω και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, νομίζω πως θα ξανακλάψω...

 

[Ατέρμων]

Εγω στην αρχη δακρυσα αλλα στο τελος δεν αντεξα και εκλαψα οταν διαβασα το εκκαθαριστικο της ΔΕΗ..

Σωστός ο φίλος!!!:χαχαχα:

 

[Σίζο]

Με βιβλίο δεν έχω κλάψει ποτέ, έχω συγκινηθεί όμως αρκετά μέχρι και να βουρκώσω. Αυτά είναι τα βιβλία που θυμάμαι να με έχουν φέρει σε αυτή τη θέση:

Ματωμένα Χώματα - Διδώ Σωτηρίου
Οδός Αβύσσου αριθμός μηδέν - Μενέλαος Λουντέμης
Αδελφοί Καραμάζοβ - Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Παρεμπιπτόντως, τρομερό νήμα. Μέσα στις αναφορές σας έχω βρει κάποια από τα επόμενα βιβλία που θα διαβάσω. ))

 

[Φαροφύλακας]

Οδός Αβύσσου αριθμός μηδέν - Μενέλαος Λουντέμης

με λιάνισε με αυτό το βιβλίο ο Λουντέμης.. είχα καταστεναχωρεθεί...

 

[Λούνα]

το πιο συγκινητικό διήγημα που έχω διαβάσει ήταν ο εγωιστής γίγαντας του Όσκαρ ουάιλντ. θυμάμαι που το είχα διαβάσει στη συλλογή διηγημάτων "εννέα μαγικά παραμύθια" από τα γράμματα και είχα συγκινηθεί πολύ! και δεν ήμουν και μικρή! γενικά ο συγκεκριμένος συγγραφέας έχει τον δικό του τρόπο να επηρεάζει και να δημιουργεί έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη.

 

[Παράδοξος]

το πιο συγκινητικό διήγημα που έχω διαβάσει ήταν ο εγωιστής γίγαντας του Όσκαρ ουάιλντ. θυμάμαι που το είχα διαβάσει στη συλλογή διηγημάτων "εννέα μαγικά παραμύθια" από τα γράμματα και είχα συγκινηθεί πολύ! και δεν ήμουν και μικρή! γενικά ο συγκεκριμένος συγγραφέας έχει τον δικό του τρόπο να επηρεάζει και να δημιουργεί έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη.

Είδα το νήμα και μπήκα να γράψω ακριβώς για τον Εγωιστή Γίγαντα που έβαζα τους γονείς μου να μου το διαβάζουν συνέχεια αλλά ακόμη και τώρα όσες φορές έπεσε στα χέρια μου με συγκίνησε πολύ βαθιά το τέλος του.

Πρόσφατα υπήρξε ένα διήγημα που με συγκίνησε ο λυρικός και στακάτος ρεαλισμός του αλλά λόγω βιωμάτων πριν φτάσω να εκτιμήσω τη διαφορετικότητα του Ρίλκε πέρασα απ' τον εκνευρισμό, στην αναλαμπή κι απ' την πικρία στη λύπη και τελικά στο χαμόγελο με γεύση κιμωλίας. Απ' τη συλλογή ''Κισμέτ'', το ''Κι όμως, στο θάνατο''.

 

[Κουακέρος]

Μόλις τελείωσα τους Αθλίους του Ουγκώ και ομολογώ ότι έκλαψα στο τέλος,

Spoiler

ήταν πολύ συγκινητικός ο θανατος του Γιάννη Αγιάννη.

 

[Ιαβερης]

Φιλε, βαλε πλοκη! Κατα τ' αλλα κι εγω στεναχωρεθηκα με τους Αθλιους αλλα περισσοτερο με συγκινησε η ιστορια της Φαντινας.

 

[Κουακέρος]

Ευχαριστώ,Ιαβέρη!
Είμαι ακόμη σχετικά καινούριος στο φόρουμ και δεν τα ξέρω καλά τα κόλπα.

 

[Βάγγυ]

Το τι κλάμα είχα ρίξει πριν κάτι μήνες με το τελευταίο βιβλίο της Απόκλισης, την Αφοσίωση της Βερόνικα Ροθ, δε λέγεται. Πολυ ταιριαστό το τέλος με το ύφος ολόκληρης της τριλογίας.

 

[Αμφισσα]

Με πολλά ,περισσότερο όμως με το βιβλίο Ο Ναός των Ανέμων (Terry Goodkind)

 

[Σμίλα]

Βουρκώνω εύκολα με μια συγκινητική ιστορία ή κατάσταση - κυρίως με συγκινούν οι χαμένοι έρωτες - , έτσι έχω κλάψει σε πολλά βιβλία .
Θεωρώ ότι το περισσότερο κλάμα το έριξα με στο 'ένα παιδί μετράει τ'άστρα- και κάθε φορά ,δεκατέσσερις το διάβασα- με την ίδια θέρμη.
Επίσης πολύ κλάμα έριξα στο 'ένας άντρας' της Φαλάτσι, και στο 'Θεό των μικρών πραγμάτων' της Αρουντάτι Ρόι.

 

[Φαροφύλακας]

Θεωρώ ότι το περισσότερο κλάμα το έριξα με στο 'ένα παιδί μετράει τ'άστρα- και κάθε φορά ,δεκατέσσερις το διάβασα- με την ίδια θέρμη.

Νομίζω πως είμαστε πολλοί. Καί που συγκινηθηκαμε πολύ καί που το διαβάσαμε ξανά και ξανά.

 

[Σμίλα]

Γενικά ο Λουντέμης προσφέρεται για κλάμα -και νομίζω δεν το εκμαιεύει- απλά είναι πολύ φορτισμένα αυτά που διηγείται.
Τέλος να προσθέσω πως έκλαψα πολύ -απορώ πως μου διέφυγε στην πρώτη μου ανάρτηση- με το 'σαν νερό για ζεστή σοκολάτα' της Εσκιβέλ.

 

[Πριγκήπισσα]

Νομίζω πως είμαστε πολλοί. Καί που συγκινηθηκαμε πολύ καί που το διαβάσαμε ξανά και ξανά.

Ναι, αλήθεια είναι είμαστε πολλοί. Το αγαπάω!!!

 

[Σαώρη]

Δάκρυσα διαβάζοντας συγκεκριμένες 4-5 σελίδες στο τελευταίο βιβλίο χάρι πότερ, τους κλήρους του θανάτου. Αλλά γενικά δεν έχει καταφέρει κανένα άλλο βιβλίο να με φτάσει στο σημείο, ώστε η συναισθηματική φόρτιση να καταλήξει σε δάκρυα.

 

[Τσίου]

Δακρύζω εύκολα (και από ευθυμία και από λύπη, ακόμη και στα πιο άκυρα), και μπορώ να πω πως έχω κλάψει για πολλές γυναίκες με αρκετά βιβλία. Συνήθως προσπαθώ να καταπιέσω τα δάκρυα για να μη μου πάρουν τον τίτλο της badass, και έτσι νιώθω τον λαιμό μου να κλείνει ή να με γαργαλάει η μύτη. Κάποιες φορές όμως εκεί που καθόμουν άρχισε να βρέχει με "Geek love" (Κάθρην Νταν), "Ο δρόμος" (Κόρμακ ΜακΚάρθυ), "Ο εξάδελφος Πονς" (Ονορέ Ντε Μπαλζάκ), "Ο Θεός των μικρών πραγμάτων" (Αρουντάτι Ρόι), "Οι απόψεις ενός κλόουν"(Χάινριχ Μποελ), "Το λάθος" (Αντώνης Σαμαράκης), "Flowers from the storm" (Laura Kinsale—Δήλωση για τον αφηγητή: Nicholas Boulton, είσαι δικός μου, μετά τον Αιμίλιο Χειλάκη, εσύ!). Και εκεί που έριξα απίστευτο κλάμα ήταν με τον Κόκκινο δράκο του Τόμας Χάρις. Ήμουν πρώτη ή δευτέρα γυμνασίου (?). Είχα πέσει θυμάμαι με την μούρη πάνω στην πικέ κουβέρτα και έκλαιγα με αναφιλητά, ενώ η γιαγιά μου μου χάιδευε την πλάτη για να με ηρεμήσει και με ρωτούσε αν θέλω τοστάκι